Kasztanowiec pospolity: Różnice pomiędzy wersjami

Gatunek został szeroko rozprzestrzeniony poza swoim naturalnym zasięgiem. Dobrze udokumentowane jest dostarczenie kasztanowca z [[Konstantynopol]]a, gdzie był uprawiany, do [[Wiedeń|Wiednia]] w 1576 i 1581 roku, skąd rozprzestrzeniony został dalej w Europie Środkowej i Zachodniej<ref name="avtzis"/><ref name="seneta_1991">{{Cytuj książkę | autor = Włodziemirz Seneta | tytuł = Drzewa i krzewy liściaste. A-B | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | data = 1991 | strony = 171-177171–177 | isbn = 83-01-10135-0}}</ref>. Botanicy europejscy dostawali informacje o kasztanowcu już jednak wcześniej, np. [[Pierandrea Matthioli]] podczas pobytu w [[Praga|Pradze]] w 1557 opisał kasztanowca na podstawie gałązki otrzymanej z Konstantynopola. Niewykluczone jest także, że we Włoszech w tym czasie kasztanowiec już trafił do uprawy – jego rysunek wykonał w 1563 [[Giacomo Antonio Cortuso]] z [[Ogród botaniczny w Padwie|ogrodu botanicznego w Padwie]], a [[Jean Bauhin]] wspominał, że oglądał ten gatunek we [[Florencja|Florencji]], gdzie był w 1562<ref name="walter">{{Cytuj pismo | autor = Lack, H. Walter | tytuł = The Discovery and Rediscovery of the Horse Chestnut | czasopismo = Arnoldia | wolumin = 61, 4 | strony = 15-1915–19 | data = 2002 | url = http://arnoldia.arboretum.harvard.edu/pdf/articles/628.pdf}}</ref>. W każdym razie w niedługim czasie później kasztanowiec został rozprzestrzeniony w Europie – do Francji gatunek trafił w 1615, a do Anglii w 1633. W Polsce znaleźć się mógł już w XVI wieku ([[Stefan Batory]] miał kazać sadzić „stroyne kaśtańce” przy [[Pałac Królewski w Łobzowie|Pałacu Królewskim w Łobzowie]])<ref name="seneta_1991"/>.

Gatunek został spopularyzowany jako drzewo ozdobne, stając się jednym z kilku gatunków rozprzestrzenionych w Europie w związku z ekspansją [[Turcja|turecką]] (obok [[Lilak pospolity|lilaka pospolitego]] i [[Ketmia syryjska|ketmii syryjskiej]])<ref name=dolatowski/>. Z upraw kasztanowiec pospolity dziczeje, rozsiewając się zarówno na siedliskach antropogenicznych, jak i naturalnych<ref name=guzik/>. Zwłaszcza w zachodniej Europie gatunek łatwo dziczeje – w [[Anglia|Anglii]], północnej [[Francja|Francji]], w [[Niemcy|Niemczech]], [[Dania|Danii]] i [[Czechy|Czechach]] jest często rejestrowany w lasach, rzadziej w Polsce, na [[Słowacja|Słowacji]], [[Węgry|Węgrzech]] i dalej w południowej i wschodniej Europie<ref name="Ravazzi"/>. Chociaż na rozległych obszarach Europy jest gatunkiem obcym i zadomowionym (ma status [[kenofit]]a), nie jest uznawany za problematyczny gatunek inwazyjny<ref name=guzik/><ref name="lauer">{{Cytuj książkę | tytuł = Beitrage zur Rosskastanie | wydawca = Bayerische Staatsforstverwaltung | miejsce = Freising | data = 2005 | strony = 17-1917–19 | rozdział = Die Gemeine Rosskastanie (Aesculus hippocastanum) als Neuburger in unserer Flora | autor r = Gregor Aas, Marianne Lauerer}}</ref>.

Mimo rozprzestrzenienia kasztanowca pospolitego w uprawie długi czas nieznana pozostawała ojczyzna tego gatunku. Botanicy europejscy uważali, że pochodzi z gór Indii (np. [[Karol Linneusz]])<ref name=walter/>. W niektórych nawet współczesnych źródłach pojawia się informacja, że gatunek ten rośnie naturalnie w Azji<ref name="wyk">{{Cytuj książkę | autor = Ben-Erik van Wyk, Michael Wink | tytuł = Rośliny lecznicze świata | wydawca = MedPharm Polska | miejsce = Wrocław | data = 2008 | strony = 34 | isbn = 978-83-60466-51-3}}</ref><ref name="ozarowski">{{Cytuj książkę | autor = Aleksander Ożarowski, Wacław Jaroniewski | tytuł = Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie | wydawca = Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych | miejsce = Warszawa | data = 1987 | strony = 189-191189–191 | isbn = 83-202-0472-0}}</ref>, co wynikać może stąd, że dawniej nie odróżniano go od [[Kasztanowiec indyjski|kasztanowca indyjskiego]] ''A. indica''<ref name="seneta_1991"/>. Gatunek ten wygląda bardzo podobnie, ale ma owoce bez kolców i jest bardzo wrażliwy na mróz<ref name="seneta_1991"/>. Poza tym sądzono też, że kasztanowiec pospolity może rosnąć gdzieś w [[Azja Mniejsza|Azji Mniejszej]], skoro do Europy sprowadzony został z Konstantynopola<ref name="aas">{{Cytuj książkę | tytuł = Beitrage zur Rosskastanie | wydawca = Bayerische Staatsforstverwaltung | miejsce = Freising | data = 2005 | strony = 6-116–11 | rozdział = Zur Systematik und Biologie der Gemeinen Rosskastanie (Aesculus hippocastanum) | imię r = Gregor | nazwisko r = Aas}}</ref>. Dopiero w latach 90. XVIII wieku angielski podróżnik [[John Hawkins (podróżnik)|John Hawkins]] trafił na kasztanowca pospolitego w greckich górach [[Pindos]] i [[Pelion]], co odnotowane zostało w zestawieniu [[John Sibthorp|J. Sibthorpa]] pt. ''Florae Graecae Prodromus'' wydanej w 1806<ref>Sibthorp John, Smith Jacob Edward: ''Florae graecae prodromus: sive plantarum omnium enumeratio...'', vol. I, London 1806, s. 252: „''Hippocastanum vulgare'' (…) in Pindo et Pelio montibus”.</ref>. Informacja ta nie została jednak uznana za wiarygodną i była pomijana lub dyskredytowana w kolejnych publikacjach botanicznych, aż do ponownego odkrycia stanowisk tego gatunku w trudno dostępnych górach Pindos w 1879, czego dokonał niemiecki botanik [[Theodor von Heldreich]], wówczas dyrektor [[Ogród botaniczny w Atenach|ogrodu botanicznego w Atenach]]<ref name=walter/><ref name="aas"/>.

; Pokrój: [[Drzewo]] dorastające zwykle do 20–25 m wysokości<ref name="seneta_1991"/><ref name="bugala_1991"/>, ale w klimacie łagodnym (Anglia) osiąga do 36<ref name="seneta_1991"/>–39<ref name="Ravazzi"/> m przy 670 cm obwodu pnia<ref name="seneta_1991"/>. W Polsce największe okazy osiągają ok. 30 m wysokości i ok. 600 cm obwodu pnia<ref name="seneta_1991"/>. Z kolei na naturalnych stanowiskach, na skalistych stokach, czasem rośnie także jako [[krzew]]<ref name="Ravazzi"/>. [[Korona drzewa]] jest regularna<ref name="bugala_1991"/>, gęsta<ref name=zarzycki/>, owalna<ref name="Ravazzi"/>, cylindryczna lub kopulasta, z dolnymi gałęziami zwisającymi do ziemi i nierzadko zakorzeniającymi się<ref name="bugala_1991"/>. Drzewa mają silnie rozbudowany system korzeniowy<ref name="evstat"/>, z [[Palowy system korzeniowy|korzeniem palowym]]<ref name="illinois"/> i licznymi korzeniami bocznymi rozrastającymi się płasko<ref name="zarzycki">{{Cytuj książkę | autor = Władysław Szafer, Bogumił Pawłowski (red.) | tytuł = Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych. T. VIII | wydawca = PAN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | data = 1959 | strony = 388-391388–391 | rozdział = Rodzina: Kasztanowcowate (Aesculaceae) | imię r = Kazimierz | nazwisko r = Zarzycki}}</ref> i płytko<ref name="illinois"/>.

; [[Pień]], pędy i [[pąk]]i: Pień jest masywny, często skręcony wokół własnej osi<ref name="baobab"/>, co zwiększa odporność na działanie wiatru<ref name="podbielkowski_50"/>. Od małej wysokości rozwidla się na wznoszące się stromo główne konary<ref name="baobab">{{Cytuj książkę | tytuł = Na początku było drzewo | wydawca = Baobab | miejsce = Warszawa | data = 2011 |strony=289-296289–296 | isbn = 987-83-89642-98-9}}</ref>. [[Kora]] starszych pni szarobrunatna, łuszczy się tafelkowato cienkimi płatami<ref name=zarzycki/>. Pędy są grube, za młodu gęsto, brązowo owłosione. Starsze pędy są nagie<ref name="bugala_1991"/>. Młode pędy wznoszą się ku górze, z wiekiem szybko jednak zaczynają się rozpościerać poziomo<ref name=davis/>. Pąki duże, zwłaszcza szczytowe<ref name="bugala_1991"/>, szczególnie grube są pąki kwiatowe<ref name="seneta_1991"/>. Osiągają do 2,5 cm długości i 1,5 cm średnicy<ref name=zarzycki/>, boczne pąki znacznie mniejsze<ref name=godet/>. Łuski okrywające pąki ściśle przylegają, są ciemnobrązowe lub czerwonobrązowe, błyszczące i lepkie od pokrywającej je substancji balsamicznej<ref name="seneta_1991"/><ref name="godet">{{Cytuj książkę | autor = Jean-Denis Godet | tytuł = Pędy i pąki | wydawca = Multico Oficyna Wydawnicza | miejsce = Warszawa | data = 1998 | strony = 45, 134 | isbn = 83-7073-143-0}}</ref>. [[Blizna liściowa|Blizny liściowe]] jasne, z łukowato ułożonymi śladami 3–9 wiązek przewodzących<ref name="godet"/>.

; [[Liść|Liście]]: Rozwijając się okryte są rudobrązowymi, wełnistymi i gęstymi włoskami. [[Kutner]] ten szybko jednak zanika. Liście są naprzemianległe<ref name="myskow_7">{{Cytuj książkę | autor = Elżbieta Myśków, Katarzyna Sokołowska (red.) | tytuł = Co gryzie kasztanowce? | wydawca = RDOŚ Wrocław, Uniwersytet Wrocławski | miejsce = Wrocław | data = 2017 | strony=7-217–21 | isbn = 978-83-61777-72-4}}</ref> i długoogonkowe – [[ogonek liściowy|ogonki]] mają 8-208–20 cm długości<ref name=china/>. Blaszka liściowa jest dłoniastodzielna, złożona z 5 do 7 [[Listek|listków]] siedzących (cecha charakterystyczna dla sekcji ''Hippocastanum''). Mają one kształt odwrotnie jajowaty z nasadą klinowatą, brzeg podwójnie piłkowany. Środkowy listek jest najszerszy (do 10 cm szerokości<ref name=zarzycki/>), skrajne są najmniejsze. Listki osiągają do 10–25 cm długości<ref name="seneta_1991"/><ref name="bugala_1991"/>. U kasztanowca pospolitego występuje zjawisko [[anizofilia|anizofilii]] – o ile w parach liści wyrastających równolegle do ziemi (po bokach pędu) blaszki są podobnych rozmiarów, to w przypadku par z jednym liściem wyrastającym po dolnej, a drugim po górnej stronie pędu – ten drugi zawsze jest mniejszy<ref name="myskow_7"/>. Górna strona blaszki jest na młodych liściach żółtawozielona<ref name="illinois">{{Cytuj stronę | url = https://www.illinoiswildflowers.info/trees/plants/hrs_chestnut.html | tytuł = Horse Chestnut | praca = illinoiswildflowers.info | data dostępu = 2019-01-06}}</ref>, w ciągu lata staje się ciemnozielona, naga i połyskująca. Dolna strona jest jaśniejsza z pęczkami żółtobrunatnych włosków (domacjami) w kątach wiązek przewodzących<ref name=zarzycki/>. Jesienne zabarwienie liści jest żółte<ref name="seneta_1991"/> i brązowo-żółte<ref name="bugala_1991"/>.

Kwiaty i liście kasztanowca z substancji czynnych zawierają: [[flawonoidy]], [[kumaryny]], [[kwasy fenolowe]], [[leukocyjanidyny]], [[taniny]], [[saponiny]], [[Adenozyna|adenozynę]]<ref name="lamer">{{Cytuj książkę | autor = Eliza Lamer-Zarawska, Barbara Kowal-Gierczak, Jan Niedworok (red.) | tytuł = Fitoterapia i leki roślinne | wydawca = Wydawnictwo Lekarskie PZWL | miejsce = Warszawa | data = 2007 | strony = 183-184183–184 | isbn = 978-83-200-3401-1}}</ref><ref name="piaskowska"/>, [[Adenina|adeninę]], [[Guanina|guaninę]]<ref name="piaskowska">{{Cytuj pismo | autor = Maria Piaskowska | tytuł = Kasztanowiec zwyczajny | czasopismo = Panacea | wolumin = 4, 5 | strony = 12-1412–14 | data = 2003 | url = https://panacea.pl/articles.php?id=103}}</ref>, [[Rutyna|rutynę]] i [[Astragalina|astragalinę]]<ref name="mowszowicz"/>. W pędach występuje m.in. [[alantoina]]<ref name="mowszowicz">{{Cytuj książkę | autor = Jakub Mowszowicz | tytuł = Przewodnik do oznaczania krajowych roślin trujących i szkodliwych | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne | miejsce = Warszawa | data = 1982 | strony = 261 | isbn = 83-09-00660-8}}</ref>. Kora cechuje się dużą zawartością [[Kumaryny|kumaryn]] takich jak: [[eskulina]], [[eskuletyna]], [[fraksyna]], [[skopoletyna]]<ref name=lamer/><ref name="piaskowska"/>, a poza tym: tanin, saponin i flawonoidów<ref name="piaskowska"/>. W nasionach kasztanowca znajduje się przede wszystkim [[skrobia]] (do 50%<ref name=lamer/> lub nawet 60%<ref name="piaskowska"/>), poza tym: od 3 do 13% saponin, 0,15% flawonoidów (głównie pochodne [[Kwercetyna|kwercetyny]] i [[kemferol]]u), [[Pirokatechina|taniny katechinowe]], [[węglowodany]], [[sterole]], [[sole mineralne]]<ref name=lamer/>, [[Olejek eteryczny|olejki eteryczne]]<ref name="piaskowska"/>. Ok. 8% masy nasion stanowią [[oleje roślinne]], a 10% [[białka]]<ref name="kew">{{Cytuj stronę | url = http://data.kew.org/sid/SidServlet?ID=911&Num=7l0 | tytuł = Search Results: Genus: Aesculus Species Epithet: hippocastanum | praca = Seed Information Database | opublikowany = Royal Botanic Gardens, Kew | data dostępu = 2019-01-09}}</ref>. Wśród saponin kasztanowca wyizolowano ok. 30 różnych acylowanych [[Glikozydy|glikozydów trójterpenowych]]<ref name="piaskowska"/>, w których część cukrową stanowią [[kwasy uronowe]], [[glukoza]], [[ksyloza]] i [[galaktoza]], a [[aglikon]]ami są pochodne penta- i heksahydroksy-β-amaryny<ref name=lamer/>. Mieszanina saponin z nasion kasztanowca zwana jest [[Escyna|escyną]]<ref name=lamer/><ref name="piaskowska"/>.

; Właściwości toksyczne: Ze względu na duże stężenie saponin najbardziej toksyczne dla ludzi są niedojrzałe owoce (najwyższe stężenia występują w miesiącach od połowy lipca do połowy września<ref name="burda">{{Cytuj książkę | autor = Piotr R. Burda | tytuł = Zatrucia ostre grzybami i roślinami wyższymi | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | data = 1998 | strony = 234-236234–236 | isbn = 83-01-12403-2}}</ref>), w nieco mniejszym stopniu dojrzałe nasiona, ale we wszystkich pozostałych organach także występują te trujące związki, choć w mniejszych ilościach. Dawka nieszkodliwa saponin kasztanowca wynosi 87,5 mg na kg masy ciała<ref name="henneberg"/>. W przypadku łagodnego zatrucia (po spożyciu 1–2 nasion) pojawiają się objawy żołądkowo-jelitowe (pieczenie w jamie ustnej, wymioty, bóle brzucha, biegunka)<ref name=burda/>. W cięższych przypadkach objawy już daje [[ośrodkowy układ nerwowy]] (majaczenie, senność)<ref name="henneberg"/>, wystąpić może krwawa biegunka a w końcu porażenie mięśni oddechowych i zgon<ref name=burda/>. Saponiny szczególnie łatwo wchłaniają się w przypadku uszkodzeń (nadżerek) w układzie pokarmowym spowodowanych na przykład powtarzającym się spożywaniem nasion kasztanowca (udokumentowano zgon dziecka, które zjadło nasiona kasztanowca dwukrotnie w odstępie dwóch dni). Zdarzają się także reakcje uczuleniowe w wyniku kontaktu ze skórą lub drogami oddechowymi np. na klej zawierający mączkę kasztanową<ref name="henneberg"/>.

Rozwijanie się liści kasztanowca pospolitego wczesną wiosną (w [[Fenologia|fenologii]] zwaną pierwiośniem) jest jednym z wyznaczników tej fenologicznej pory roku w Europie Środkowej<ref name="podbielkowski_50"/>. Pąki kasztanowca pękają w Polsce na przełomie marca i kwietnia, a pierwsze liście rozwijają się w kwietniu<ref name="myskow_7"/>. Z kolei kwitnienie kasztanowca pospolitego wyznacza pełną wiosnę<ref name="podbielkowski_50">{{Cytuj książkę | autor = Zbigniew Podbielkowski, Maria Podbielkowska | tytuł = Przystosowania roślin do środowiska | wydawca = Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne | miejsce = Warszawa | data = 1992 | strony = 50-5150–51, 184 | isbn = 83-02-04299-4}}</ref> – następuje w maju–czerwcu (w Polsce zwykle w pierwszych dniach maja<ref name=lipinski/>) i trwa 2–3 tygodnie<ref name="illinois"/>. Kwiaty zapylane są przez różne [[owady]], przy czym najczęściej [[Bombus|trzmiele]]<ref name="szafer_26"/>. Owady odwiedzają kwiaty z żółtymi sygnałami barwnymi na górnych płatkach korony, wabiące je zapachem i wydzielające [[Nektar (botanika)|nektar]]. Po zapyleniu sygnały barwne ciemnieją, nektar przestaje być wydzielany i zmienia się zapach kwiatów na zniechęcający do odwiedzin<ref name="szafer_104">{{Cytuj książkę | autor = Władysław Szafer, Halina Wojtusiakowa | tytuł = Kwiaty i zwierzęta. Zarys ekologii kwiatów | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | data = 1969 | strony = 104}}</ref>. Płatki opadają, zalążnia powiększa się i stopniowo przybiera kształt torebki, zachowując jeszcze przez pewien czas długą szyjkę słupka<ref name="myskow_7"/>. Owoce dojrzewają do sierpnia–września<ref name=zarzycki/> lub października<ref name="henneberg">{{Cytuj książkę | autor = Maria Henneberg, Elżbieta Skrzydlewska (red.) | tytuł = Zatrucia roślinami wyższymi i grzybami | wydawca = Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich | miejsce = Warszawa | data = 1984 | strony = 175-176175–176 | isbn = 83-200-0419-5}}</ref> (w Polsce zwykle w końcu września<ref name="myskow_7"/>). Po dojrzeniu opadają na ziemię, rozpadając się przy tym i uwalniając nasiona<ref name="illinois"/>. Dojrzałe drzewa wydają nasiona regularnie<ref name=davis/>, choć przynajmniej w obrębie naturalnego zasięgu zarejestrowano u tego gatunku zjawisko regularnej i zsynchronizowanej wzmożonej produkcji owoców występującej co dwa lata (cyklicznie pojawiającego się większego urodzaju, [[język angielski|ang.]] ''masting'')<ref name="tsir">{{Cytuj stronę | url = https://www.researchgate.net/publication/308902556_REPRODUCTIVE_PHYSIOLOGY_AND_ECOLOGY_OF_HORSE_-_CHESTNUT_Aesculus_hippocastanum_L | tytuł = Reproductive physiology and ecology of horse - chestnut (Aesculus hippocastanum L.) | autor = Tsiroukis, Achilleas | data dostępu = 2019-01-09}}</ref>. Wraz z opadnięciem owoców liście zaczynają żółknąć, później brązowieć<ref name="myskow_7"/>. Opadanie liści (o ile nie jest przyśpieszone żerowaniem szkodników lub suszą) jest wyznacznikiem nadejścia fenologicznej jesieni<ref name="ziolkowska">{{Cytuj książkę | autor = Maria Ziółkowska | tytuł = Gawędy o drzewach | wydawca = Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza | miejsce = Warszawa | data = 1983 | strony = 153-162153–162 | isbn = 83-205-3485-2}}</ref>.

Rzadko, na przykład z powodu zniszczenia listowia w trakcie sezonu wegetacyjnego przez szkodniki, dochodzić może do rozwinięcia po raz kolejny w tym samym sezonie pędów z młodymi liśćmi i kwiatostanami. Pędy takie są osłabione – nie zawiązują się na nich owoce i łatwo przemarzają w ciągu zimy<ref name="myskow_47">{{Cytuj książkę | autor = Elżbieta Myśków, Katarzyna Sokołowska (red.) | tytuł = Co gryzie kasztanowce? | wydawca = RDOŚ Wrocław, Uniwersytet Wrocławski | miejsce = Wrocław | data = 2017 | strony=47-6047–60 | isbn = 978-83-61777-72-4}}</ref>.

Kasztanowiec pospolity rozmnaża się za pomocą nasion zachowujących zdolność kiełkowania tylko przez pół roku<ref name="hrynkiewicz"/>. Sporadycznie obserwowano powstawanie [[Odrosty|odrostów]] korzeniowych i pniowych u tego gatunku<ref>{{Cytuj pismo | autor = Mieczysław Czekalski | tytuł = Root and stem suckers on common horsechestnut – Aesculus hippocastanum L. | czasopismo = Roczniki Akademii Rolniczej w Poznaniu | wolumin = 372 | strony = 39-4139–41 | data = 2005 | url = http://yadda.icm.edu.pl/agro/element/bwmeta1.element.agro-article-db112e8f-51c8-48f8-8716-163a8cd6a549/c/8-5Czek.pdf}}</ref>. Nasiona rozprzestrzeniane są [[Barochoria|barochorycznie]], rzadko także [[hydrochoria|hydrochorycznie]]<ref name=tsir/>. Możliwe jest także, że jakąś rolę w ich rozprzestrzenianiu odgrywają zwierzęta, w tym [[gryzonie]]<ref name="wageningen">{{Cytuj stronę | url = https://www.wur.nl/upload_mm/5/b/d/9e0ee206-d5d0-4b38-9246-a1477dd00bb5_aeshipf.pdf | tytuł = Aesculus hippocastanum L. | praca = Forest Ecology and Forest Management Group | opublikowany = Wageningen University | data dostępu = 2019-01-09}}</ref>.

[[Kiełkowanie]] jest [[Kiełkowanie hipogeiczne|podziemne]]<ref name=Król124-125/>, duże [[Liścień|liścienie]] pozostają w łupinie nasiennej<ref name=zarzycki/>. Część nadliścieniowa [[Siewka|siewki]] ma długość 10-1810–18 cm, grubość na dole 5-65–6 mm, ku górze zwęża się do 3-43–4 mm, jest gładka, naga, koloru brunatnozielonego. Pierwsze liście właściwe są naprzeciwlegle, na zielonych ogonkach o długości 6-96–9 mm. Są dłoniasto złożone z pięciu siedzących, odwrotnie jajowatych listków, z klinowatą podstawą i krótkim ostrym wierzchołkiem, ciemnozielonych na wierzchu i jaśniejszych pod spodem. Listki mają pierzaste unerwienie z gęstymi, krótkimi włoskami przy nerwie głównym i drobne, ostre piłkowanie na brzegach. Korzeń pierwotny jest palowy, ma wiele krótkich korzeni bocznych i kolor szarobrązowy<ref name=Król124-125>{{cytuj książkę| nazwisko = Król | imię = Stanisław | tytuł = Siewki drzew i krzewów. Klucz do oznaczania | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne | miejsce = Warszawa | rok = 1972 | strony = 124-125124–125}}</ref>.

Młode drzewo rośnie szybko<ref name="tomanek">{{Cytuj książkę | autor = Jakub Tomanek | tytuł = Botanika leśna | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne | miejsce = Warszawa | data = 1970 | strony = 359-360359–360}}</ref>, jeśli tylko rozwija się w żyznej glebie<ref name="csapody">{{Cytuj książkę | autor = V. Csapody, I. Toth | tytuł = A colour atlas of flowering trees and shrubs | wydawca = Akademiai Kiado | miejsce = Budapest | data = 1982 | strony = 184 | isbn = 963-05-2783-9}}</ref>. Po 5 latach osiąga 6 m wysokości i 5 m rozpiętości korony. Po 10 latach – 12 m wysokości i 10 m rozpiętości, po 20 latach – 25 m wysokości i 15 m rozpiętości<ref name="davis">{{Cytuj książkę | autor = Brian Davis | tytuł = The gardener's illustrated encyclopedia of trees and shrubs | wydawca = Rodale Press | miejsce = Emmaus, Pennsylvania | data = 1987 | strony = 16 | isbn = 0-87857-679-7}}</ref>. Owocować zaczynają drzewa w wieku 10–15<ref name=aas/><ref name=tomanek/>, ewentualnie 20 lat<ref name="illinois"/>. Na pniach drzew w wieku powyżej 80 lat dotąd gładka lub lekko spękana kora<ref name="kozakiewicz"/><ref name="johnson"/> zaczyna się tafelkowato łuszczyć<ref name="johnson">{{Cytuj książkę | autor = Owen Johnson | tytuł = Drzewa | wydawca = Multico Oficyna Wydawnicza | miejsce = Warszawa | data = 2009 | seria = Przewodnik Collinsa | strony = 392-394392–394 | isbn = 978-83-7073-643-9}}</ref>. Kasztanowce pospolite żyją zwykle ok. 200 lat<ref name=aas/><ref name=tomanek/>, rzadziej ok. 250 lat<ref name=baobab/><ref name="kozakiewicz"/>. Najstarszy kasztanowiec w Polsce rośnie w [[Lubiń (powiat kościański)|Lubiniu]] (Wielkopolska) przed [[Kościół Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Lubiniu|kościołem Narodzenia Najświętszej Marii Panny]]. W 1992 jego wiek ustalono na 233 lata (w 2019 osiągnął 260 lat)<ref>{{Cytuj książkę | autor = Cezary Pacyniak | tytuł = Najstarsze drzewa w Polsce | wydawca = Wydawnictwo PTTK "Kraj" | miejsce = Warszawa | data = 1992 | strony = 124 | isbn = 83-7005-199-5}}</ref>. W Niemczech najstarszy kasztanowiec rosnący przy [[Schloss Weiler]] ([[powiat Heilbronn]]) ma mieć ponad 300 lat<ref name="fischer">{{Cytuj książkę | tytuł = Beitrage zur Rosskastanie | wydawca = Bayerische Staatsforstverwaltung | miejsce = Freising | data = 2005 | strony = 39-4439–44 | rozdział = Bedeutung der Rosskastanie ud das hieraus resultierende Nachfragepotential | autor r = Nikolaus Fischer}}</ref>. Starsze konary stają się łamliwe<ref name="kozakiewicz"/> i mogą się odłamywać zarówno z powodu silnych wiatrów<ref name=davis/>, jak i podczas deszczu, gdy woda znacznie zwiększa ciężar gęstego listowia<ref name="johnson"/>.

Kasztanowiec w obszarze naturalnego występowania rośnie na ogół w niewielkich grupach, w zazwyczaj mieszanych<ref name="Ravazzi"/>, cienistych lasach górskich na stokach północnych<ref>{{Cytuj książkę | autor = Adam Boratyński, Kazimierz Browicz, Jerzy Zieliński | tytuł = Chorology of trees and shrubs in Greece | wydawca = Polish Academy of Sciences, Institute of Dendrology | miejsce = Poznań, Kórnik | data = 1992 | strony = 16 | isbn = 83-85599-05-3}}</ref> i w wilgotnych dolinach<ref name="Ravazzi"/> na rzędnych od 228 m do 1485 m n.p.m.<ref name="avtzis"/> W górach albańskich i greckich występuje zwykle w lasach z dominacją [[Buk zwyczajny|buka zwyczajnego]]<ref name="avtzis"/><ref name="peci">{{Cytuj pismo | autor = Peçi, D. H., Mullaj, A., Dervishi, A. | tytuł = The natural distribution of horse chestnut (Aesculus hippocastanum L) in Albania | czasopismo = Journal of Institute Alb-Shkenca | wolumin = 5, 1 | strony = 153-157153–157 | data = 2012 | url = http://alpa.mali-it.eu/journal/aktet/vol/vol5/Aktet_Vol_V_Nr_1_pp_153_157.pdf}}</ref>, na izolowanym obszarze na zboczach góry [[Osa (góra)|Osa]] – z [[Lipa szerokolistna|lipą szerokolistną]]. Jego stanowiska w górach Pindos wykształcają się na skałach wapiennych z licznymi [[Kras (geologia)|zjawiskami krasowymi]], przez co często są to miejsca trudno dostępne<ref name="avtzis"/>. Kasztanowiec rzadko przekracza 10% udział w drzewostanie. Poza wymienionymi wyżej dominantami, w lasach greckich kasztanowcowi towarzyszą: [[jodła bułgarska]]<ref name=tsir/>, [[olsza czarna]], [[jesion wyniosły]] i [[Jesion mannowy|mannowy]] oraz [[ostrokrzew kolczasty]]<ref name="avtzis"/>. W Albanii obok dominantów najczęściej obecne są: [[klon jawor]], [[lipa szerokolistna]] i [[Lipa drobnolistna|drobnolistna]]. W niższych warstwach rosną takie gatunki jak: [[moszenki południowe]], [[klon hyrkański]], [[wawrzynek wilczełyko]], [[kalina hordowina]], różne gatunki [[Kruszyna (roślina)|kruszyn]] i [[Jarząb|jarzębów]]<ref name="peci"/>. W dolinach kasztanowiec rośnie na [[Mady|glebach aluwialnych]], zwykle w towarzystwie [[Grab pospolity|graba pospolitego]]<ref name="Ravazzi"/><ref name="evstat">{{Cytuj stronę | url = http://e-ecodb.bas.bg/rdb/en/vol1/Aeshippo.html | tytuł = Aesculus hippocastanum | autor = Lyuba Evstatieva | data = 2011 | praca = Peev, D., Vladimirov, V. (Eds.), Red Data Book of the Republic of Bulgaria, Volume 1 - Plants & Fungi | opublikowany = Bulgarian Academy of Sciences and Ministry of Environment and Water, Sofia, Bulgaria | data dostępu = 2019-01-04}}</ref>, ale też olszy, [[Platan wschodni|platana wschodniego]], [[Orzech włoski|orzecha włoskiego]] i [[Dąb|dębów]]<ref name="seneta_1991"/>, w podszycie z [[Bez czarny|bzem czarnym]]<ref name="evstat"/>. Rzadko tworzy lite, jednogatunkowe [[drzewostan]]y<ref name="evstat"/>.

Kasztanowiec pospolity występuje w obszarze znajdującym się pod wpływem ciepłego [[Klimat umiarkowany|klimatu umiarkowanego]]. Nasiona są bardzo wrażliwe na wysychanie i uniemożliwiają temu gatunkowi kolonizację obszarów bez pokrywy leśnej i miejsc suchych, nasłonecznionych<ref name="Ravazzi"/>. Gatunek ten wymaga gleb głębokich<ref name="bugala_1991"/>, wilgotnych i przepuszczalnych<ref name="avtzis"/>. Lubi gleby kamieniste i zasobne w [[węglan wapnia]]<ref name=tomanek/> o odczynie od lekko kwaśnego do alkalicznego<ref name="kozakiewicz">{{Cytuj stronę | url = http://pawelkozakiewicz.waw.pl/files,46.download | tytuł = Kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum L.) | autor = Paweł Kozakiewicz | praca = Ksyloteka WTB SGGW w Warszawie | strony = 1-51–5 | data dostępu = 2019-01-06}}</ref>. Jest bardzo wrażliwy na susze<ref name="seneta_1991"/> i pożary<ref name="Ravazzi"/>. Z powodu suszy może już latem tracić liście<ref name="bugala_1991"/>. Najlepiej rośnie w miejscach, gdzie mikroklimat jest wilgotny<ref name=csapody/>. Kasztanowiec pospolity dobrze znosi mrozy<ref name="seneta_1991"/> do -25 °C<ref name=davis/>, jednak podczas bardzo surowych zim (w Polsce środkowej i wschodniej) może przemarzać<ref name="bugala_1991">{{Cytuj książkę | autor = Władysław Bugała | tytuł = Drzewa i krzewy dla terenów zieleni | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne | miejsce = Warszawa | data = 1991 | strony = 446-447446–447 | isbn = 83-09-00013-8}}</ref>. Na mrozy są bardziej wrażliwe drzewa rosnące w miejscach bardzo wilgotnych i [[Siewka|siewki]]<ref name=lipinski/>. Poza strefą klimatu umiarkowanie ciepłego gatunek ten wymaga stanowisk ciepłych i osłoniętych<ref name="bugala_1991"/>. Młode drzewa są dość cienioznośne, ale wraz z wiekiem kasztanowce mają coraz większe wymagania świetlne. Najlepiej rosną i najobficiej kwitną na otwartej przestrzeni<ref name=csapody/>.

Bogate w skrobię nasiona często służą jako pokarm dla zwierząt, np. [[Sarna|saren]], [[Jeleń|jeleni]], [[Dzik euroazjatycki|dzików]]{{r|Czekalski}}. Kwiaty zapylane są przez odwiedzające je dla [[Nektar (botanika)|nektaru]] [[pszczoły]], w tym zwłaszcza [[Bombus|trzmiele]]. Na [[Pyłek|pyłku]] żerują także [[bzygowate]]<ref name="podbielkowski_437">{{Cytuj książkę | autor = Zbigniew Podbielkowski, Maria Podbielkowska | tytuł = Przystosowania roślin do środowiska | wydawca = Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne | miejsce = Warszawa | data = 1992 | strony = 437 | isbn = 83-02-04299-4}}</ref>.

Kasztanowiec pospolity jest często stosowany w nasadzeniach parkowych, alejach, na obrzeżach dróg, bulwarów, promenad i placów<ref name=dolatowski/><ref name="bugala_1991"/>. Rekomendowany jest do nasadzeń w zadrzewieniach drogowych [[Autostrada|autostrad]] i [[Droga ekspresowa|dróg ekspresowych]], na terenach wiejskich do nasadzeń przydomowych i na terenach użyteczności publicznej, najlepiej w formie grupowej lub rzędowej<ref name=ibl/>. Ze względu jednak na obce pochodzenie gatunku bywa odradzany od stosowania poza terenami zabudowanymi, a na [[Obszar chronionego krajobrazu|obszarach chronionego krajobrazu]] i w sieci [[Natura 2000]] jego nasadzanie jako gatunku obcego zakazuje prawo<ref>{{Cytuj książkę | autor = Piotr Tyszko-Chmielowiec (red.) | tytuł = Aleje skarbnice przyrody. Praktyczny podręcznik ochrony alej i ich mieszkańców | wydawca = Fundacja Ekorozwoju | miejsce = Wrocław | data = 2012 | strony = 153 | isbn = 978-83-63573-00-3}}</ref>. Poza naturalnym zasięgiem gatunek uważany jeszcze w połowie XX wieku za typowy raczej tylko dla krajobrazu zurbanizowanego<ref name=bialobok/>, ale w końcu tego wieku już zadomowiony także w krajobrazie wiejskim. W Polsce często uważany bywa wręcz za gatunek rodzimy<ref name="dolatowski">{{Cytuj książkę | autor = Włodzimierz Seneta, Jakub Dolatowski | tytuł = Dendrologia | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | data = 1997 | strony = 386-387386–387 | isbn = 83-01-12099-1}}</ref>. Szczególnie cenione były kasztanowce w XVII wieku, gdy jako nowość sadzone były podobnie chętnie jak [[Lipa|lipy]] przy posiadłościach dworskich, zamkach i kościołach<ref name="ziolkowska"/>.

; Działanie:Escyna ma potwierdzone działanie zmniejszające przepuszczalność ścian naczyń krwionośnych i zwiększające ich elastyczność, a tym samym wpływa na nie wzmacniająco. Zwiększa napięcie ścian żył, działa przeciwzapalnie i przeciwobrzękowo, poprawia krążenie obwodowe, ukrwienie skóry i mięśni gładkich<ref name=lamer/><ref>{{Cytuj |autor = Simona Kossak |tytuł = O ziołach i zwierzętach |data = 2017 |isbn = 978-83-65780-72-0 |wydanie = II |miejsce = Warszawa |wydawca = Marginesy |s = 153–155}}</ref>. Mechanizm działania polega na [[Inhibicja|inhibicji]] (zwalnianiu) działania [[Hialuronidaza|hialuronidazy]], który to enzym odpowiada za degradację [[Proteoglikany|proteoglikanów]], które z kolei nadają sztywność i napięcie ścianom naczyń krwionośnych. Zwiększoną aktywność hialuronidazy stwierdza się u pacjentów z [[Żylaki|żylakami]]<ref name=lamer/>. Skuteczność escyny w łagodzeniu objawów klinicznych u chorych z [[Przewlekła niewydolność żylna|przewlekłą niewydolnością żylną]] została potwierdzona w [[Eksperyment kliniczny|badaniach randomizowanych]]. Udokumentowano zmniejszenie objętości kończyny, łagodzenie czucia bólu i objawów [[świąd]]u<ref>{{Cytuj pismo | autor = Agnieszka Piechal, Kamilla Blecharz-Klin, Ewa Widy-Tyszkiewicz | tytuł = Kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastani) we współczesnej terapii | czasopismo = Przewodnik Lekarza | wolumin = 4 | strony = 74-8174–81 | data = 2005 | url = https://www.termedia.pl/Kasztanowiec-zwyczajny-Aesculus-hippocastani-we-wspolczesnej-terapii,8,3335,0,0.html}}</ref>.

* [[Drewno (technika)|Drewno]] jest bardzo miękkie i dlatego ma bardzo ograniczone znaczenie techniczne<ref name=zarzycki/>, a w efekcie kasztanowiec nie ma znaczenia w [[Gospodarka leśna|gospodarce leśnej]]<ref name=tomanek/>. Własnościami technicznymi drewno kasztanowca podobne jest do drewna [[Topola|topoli]] i [[Lipa|lipy]]<ref name=tomanek/>. Częstą jego wadą jest skręt włókien, krzywizny, fałszywa twardziel i zgnilizny, które widoczne są w postaci wyraźnych przebarwień. Z powodu skrętu włókien łatwo paczy się podczas suszenia. Drewno kasztanowca należy do najmniej trwałych – przy braku środków ochrony jego trwałość na wolnym powietrzu nie przekracza dwóch lat. Ze względu na strukturę drewno to łatwo się maluje i impregnuje<ref name="kozakiewicz"/>. W efekcie drewno kasztanowca nadaje się tylko do [[Rzeźba|rzeźbienia]] i wyrobu niezbyt delikatnych wyrobów [[Snycerstwo|snycerskich]] (łatwo daje się kolorować barwnikami przezroczystymi, co pozwala wyeksponować ciekawy rysunek słojów<ref name="bonenberg">{{Cytuj książkę | autor = Krystyna Bonenberg | tytuł = Rośliny użyteczne człowiekowi | wydawca = Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych | miejsce = Warszawa | data = 1988 | strony = 84 | isbn = 83-202-0451-8}}</ref>) oraz mało wartościowych wyrobów drewnianych<ref name=drewno/>, np. opakowań<ref name="ziolkowska"/>, skrzynek<ref name=neyman/>. Drewno stosowano także w stolarce meblowej pod szlachetniejszymi okleinami<ref name="kozakiewicz"/>, a poza tym wytwarza się lub wytwarzano z niego: [[Celuloza|celulozę]], [[Zapałka|zapałki]]<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Mała encyklopedia leśna | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | data = 1991 | strony = 212 | isbn = 83-01-08938-5}}</ref>, [[Wełna drzewna|wełnę drzewną]]<ref name="kozakiewicz"/>, guziki<ref name="kozakiewicz"/><ref name=neyman/>, [[Sabot (obuwie)|drewniaki]]<ref name=neyman/> i sprzęt ortopedyczny<ref name="grosser">{{Cytuj książkę | tytuł = Beitrage zur Rosskastanie | wydawca = Bayerische Staatsforstverwaltung | miejsce = Freising | data = 2005 | strony = 35-3835–38 | rozdział = Das Holz der Rosskastanie - Eigenschaften und Verwendung | autor r = Dietger Grosser}}</ref>. W Anglii z drewna kasztanowców wyrabiano [[Rakieta tenisowa|rakiety tenisowe]] i [[Rakieta do squasha|do squasha]] oraz [[Rakietka|rakietki]] do [[badminton]]a<ref name="grosser"/>.

* Sproszkowane nasiona były dawniej wykorzystywane jako środek piorący<ref name=wyk/>. Używano także kasztanów do przemysłowej produkcji proszków mydlanych (technologia opracowana została w 1940<ref name="antkowiak">{{Cytuj książkę | autor = Lidia Antkowiak | tytuł = Rośliny lecznicze | wydawca = Wydawnictwo Akademii Rolniczej w Poznaniu | miejsce = Poznań | data = 1998 | strony = 109-110109–110 | isbn = 83-7160-146-8}}</ref>) i produktów pianotwórczych do [[Gaśnica|gaśnic]]<ref>{{Cytuj książkę | autor = Jan Volak, Jiri Stodola | tytuł = Rośliny lecznicze | wydawca = Polska Oficyna Wydawnicza BGW | miejsce = Warszawa | data = 1992 | strony = 62 | isbn = 83-7066-389-3}}</ref>.

* Roślina jadalna: W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] opracowano przemysłową metodę pozyskiwania [[Skrobia|skrobi]] z nasion<ref name="antkowiak"/>. Nasiona już jednak wcześniej wykorzystywane były jako źródło skrobi, przy czym stosowane były różne zabiegi dla pozbycia się trujących saponin. [[Jan Krzysztof Kluk|Krzysztof Kluk]] pisał o sposobie polegającym na przysypaniu ponacinanych kasztanów [[Tlenek wapnia|tlenkiem wapna]] i zalaniu ich wodą, po czym kilkukrotnie wodę zlewano i nalewano nową. Możliwe jest też uzyskanie skrobi przez wielokrotne gotowanie nasion połączone z wymianą wody<ref name="luczaj">{{Cytuj książkę | autor = Łukasz Łuczaj | tytuł = Dzikie rośliny jadalne Polski | wydawca = Chemigrafia | miejsce = Krosno | data = 2004 | strony = 92-9392–93 | isbn = 83-904633-6-9}}</ref>.

* Okrywy owocowe po spaleniu na węgiel dawały czarną farbę<ref name="kluk">{{Cytuj książkę | autor = Krzysztof Kluk | tytuł = Dykcyonarz roślinny. T. I | miejsce = Warszawa | data = 1805 | strony = 10-1110–11}}</ref>.

Kasztanowca łatwo rozmnaża się z nasion. Po ich zbiorze najlepiej wysiać je tej samej jesieni, ewentualnie można je przechować co najwyżej do najbliższej wiosny<ref name="hrynkiewicz">{{Cytuj książkę | autor = Jerzy Hrynkiewicz-Sudnik, Bolesław Sękowski, Mieczysław Wilczkiewicz | tytuł = Rozmnażanie drzew i krzewów liściastych | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | data = 2001 | strony = 415-416415–416 | isbn = 83-01-13434-8}}</ref>. Przechowując należy chronić je przed wyschnięciem – zadołowane lub umieszczone w worku foliowym<ref name="hrynkiewicz"/><ref name="lipinski"/> i przetrzymywane w temperaturze 3 °C<ref name=kew/>. U tak przechowywanych nasion następuje spadek żywotności z początkowych 85% do 60% po 13 i 25% po 15 miesiącach<ref name=kew/>. Sieje się nasiona umieszczając na głębokości 4–5 cm jaśniejszym znaczkiem do dołu. Młode siewki wymagają ochrony przed przymrozkami<ref name="lipinski">{{Cytuj książkę | autor = Mieczysław Lipiński | tytuł = Pożytki pszczele | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Wydawnictwo Sądecki Bartnik | miejsce = Warszawa, Stróże | data = 2010 | strony = 225 | isbn = 978-83-09-99024-6}}</ref>. Odmiany ozdobne rozmnaża się przez [[Szczepienie (ogrodnictwo)|szczepienie]]<ref name="bugala_1991"/><ref name="hrynkiewicz"/>.

Kasztanowiec pospolity przez długi czas pozostawał drzewem stosunkowo niewrażliwym na choroby i szkodniki, zachowującym się na ogół w dobrym stanie [[Fitopatologia|fitopatologicznym]]<ref name=vilija>{{Cytuj pismo | autor = Snieškienė, Vilija & Baležentienė, Ligita & Stankevičienė, Antanina | tytuł = State of horse-chestnut, Aesculus hippocastanum L., in Lithuania: diseases and pest damages | czasopismo = Ekologija | wolumin = 57 | data = 2011 | doi = 10.6001/ekologija.v57i2.1886}}</ref>. Ograniczone problemy powodowane były przez żerowanie owadów na liściach i zapadanie na tzw. [[Czekoladowa plamistość liści|czekoladową plamistość liści]] powodowaną przez grzyb ''[[Guignardia aesculi]]''<ref name="glowacka">{{Cytuj pismo | autor = Barbara Głowacka, Sławomir Lipiński, Grzegorz Tarwacki | tytuł = Możliwość ochrony kasztanowca zwyczajnego Aesculus hippocastanum L. przed szrotówkiem kasztanowcowiaczkiem Cameraria ohridella Deschka et Dimic | czasopismo = Leśne Prace Badawcze | wolumin = 70, 4 | strony = 317-328317–328 | data = 2009 | doi = 10.2478/v10111-009-0030-1}}</ref>. Sytuacja tego gatunku w Europie uległa istotnemu pogorszeniu na przełomie XX i XXI wieku z powodu pojawienia się w krótkim czasie nowych [[patogen]]ów i zmiany warunków klimatycznych. Czynniki te zresztą są sprzężone, bowiem ocieplanie klimatu ułatwia dyspersję na północ patogenicznych grzybów i owadów<ref name=vilija/>.

W 1999 w Niemczech, po raz pierwszy w Europie, stwierdzony został północnoamerykański [[Erysiphe|mączniak]] ''[[Erysiphe flexuosa]]'' wywołujący chorobę – [[Mączniak prawdziwy kasztanowca|mączniaka prawdziwego kasztanowca]]. Od początku XXI wieku patogen ten rozprzestrzenia się w Europie Środkowej<ref name=vilija/>. Inny gatunek z tego rodzaju porażający kasztanowce to ''[[Erysiphe alphitoides]]'', a z rzędu [[Mączniakowce|mączniakowców]] na kasztanowcu stwierdzane są poza tym ''[[Phyllactinia guttata]]'' i ''[[Sawadaea bicornis]]''. Liście kasztanowca infekowane są także grzybem z rzędu ''[[Capnodiales]]'' – ''[[Septoria hippocastani]]''<ref name=bioinfo/> oraz ''[[Phyllosticta aesculina]]'', ''[[Ascochyta grandimaculans]]'', ''[[Verticillium albo-atrum]]'', ''[[Apiognomonia errabunda]]''<ref name="wulf">{{Cytuj książkę | tytuł = Beitrage zur Rosskastanie | wydawca = Bayerische Staatsforstverwaltung | miejsce = Freising | data = 2005 | strony = 91-9791–97 | rozdział = Schaderreger an der Rosskastanie neben der Miniermotte | autor r = Alfred Wulf, Leo Pehl}}</ref>.

W pierwszej dekadzie XXI wieku stan zdrowotny kasztanowców w Europie Środkowej uległ znaczącemu pogorszeniu<ref name=vilija/>. W celu ograniczania ekspansji patogenów konieczne jest możliwie skrupulatne zbieranie i niszczenie opadających liści z drzew oraz ewentualnie stosowanie środków chemicznych<ref name="glowacka"/>. Zwraca się jednak uwagę na szkodliwość zabiegów z użyciem środków chemicznych zarówno dla samych drzew, na których dokonywano ich iniekcji<ref name=vilija/>, jak i innych owadów związanych z kasztanowcami, w tym pszczół zbierających z nich nektar<ref name="huszcza">{{Cytuj pismo | autor = Huszcza W. | tytuł = Zagrożenie ekologiczne pestycydami stosowanymi w ochronie kasztanowca zwyczajnego (Aesculus hippocastanum) | czasopismo = Pszczelarstwo | wolumin = 60, 1 | strony = 5-65–6 | data = 2009 | url = http://www.miesiecznik-pszczelarstwo.pl/artykuly/2009_02/artykul_2009_02.html}}</ref>.

Kasztanowce masowo rosnące w [[Kijów|Kijowie]] na Ukrainie stały się symbolem tego miasta<ref name="vdovenko">{{Cytuj stronę | url = https://kpi.ua/en/node/9780 | tytuł = Chestnut - Blooming symbol of Kiev of Ukraine | autor = N.Vdovenko | data = 2015 | opublikowany = National Technical University | data dostępu = 2019-01-08}}</ref><ref>{{Cytuj stronę | url = https://awesomekyiv.com/2017/03/27/awesome-trees-how-kyiv-became-the-city-of-chestnuts/ | tytuł = Awesome trees: how Kyiv became the city of chestnuts | autor = Alina Virstiuk | data = 2017 | praca = Awesome Kyiv | data dostępu = 2019-01-08}}</ref>. Gatunek ten jest też typowy dla ogrodów piwnych w [[Bawaria|Bawarii]] i związał się z tradycją [[Warzenie piwa|warzenia]] i spożywania [[piwo|piwa]] w tym kraju. Stało się tak dlatego, że kasztanowiec jako gatunek cieniodajny i posiadający płaski system korzeniowy był sadzony nad piwnicami piwiarni w celu ochrony przed nagrzewaniem ziemi nad nimi<ref>{{Cytuj pismo | autor = Albert Schäffer | tytuł = 120 Minuten sind nicht genug | czasopismo = Frankfurter Allgemeine | data = 21.05.2012 | url = https://www.faz.net/aktuell/gesellschaft/biergaerten-120-minuten-sind-nicht-genug-11759037.html}}</ref><ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Beitrage zur Rosskastanie | wydawca = Bayerische Staatsforstverwaltung | miejsce = Freising | data = 2005 | strony = 73-7673–76 | rozdział = Die Biergartenkastanie – eine Liebeserklarung an einen "bayerischen" Baum | autor r = Thomas Janscheck}}</ref>. W południowej Europie kwitnące kasztanowce są symbolem ludzi zakochanych<ref name="ziolkowska"/>.