Okręt rakietowy: Różnice pomiędzy wersjami

Początki rozwoju okrętów rakietowych, ścisłe wiążą się z niemieckimi programami rakietowymi w trakcie II wojny światowej, w tym zwłaszcza programem pocisków [[Fieseler Fi 103|V-1]]<ref name="CWS">{{cytuj książkę |nazwisko=Polmar|imię=Norman|autor link=|inni= K. J. More|tytuł=Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines|rok=[[2003]]|wydawca=Potomac Books, Inc|isbn = 1-57488-530-8}}</ref>. Po zakończeniu działań bojowych w Europie, zarówno Wielka Brytania jak i Stany Zjednoczone rozpoczęły intensywne prace nad wykorzystaniem efektów dotychczasowych prac niemieckich do rozwoju własnych konstrukcji rakietowych, w tym zwłaszcza w ich morskich odmianach. Dzięki podarowaniu w 1944 roku rząd Wielkiej Brytanii kilku zachowanych egzemplarzy V-1 Związkowi Radzieckiemu, intensywne prace nad własnymi systemami broni tego rodzaju, zaczął prowadzić również ZSRR, opracowując na bazie V-1 pocisk [[10X]]<ref name="CWS"/>. W Stanach Zjednoczonych na bazie posiadanych egzemplarzy niemieckich pocisków, postanowiono opracować ich kopie pod nazwą [[JB-2 Loon|JB-2]], mające służyć jako podstawa do testów i rozwoju własnych konstrukcji. O ile jednak, po opracowaniu w USA pocisków [[SSM-N-8 Regulus I|Regulus]], postanowiono zrezygnować z rozwoju tej broni na rzecz [[rakietowy pocisk balistyczny|pocisków balistycznych]], w Związku Radzieckim do samego końca istnienia tego państwa, intensywnie rozwijano morskie pociski rakietowe określane mianem [[pocisk manewrujący|pocisków manewrujących]] (w ZSRR - "pocisków skrzydlatych").