Rzymskie wakacje: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Mike89 (dyskusja | edycje)
Mike89 (dyskusja | edycje)
m drobne techniczne, ilustracja
Linia 32:
| www =
}}
'''Rzymskie wakacje''' (tytuł oryg. ''Roman Holiday'') – [[Kinematografia amerykańska|amerykańska]] [[komedia romantyczna]] z 1953 w reżyserii [[William Wyler|Williama Wylera]]. Główną bohaterką filmu jest księżniczka Anna ([[Audrey Hepburn]]), która znudzona sztywnymi regułami, etykietą towarzyszącą dworskim wizytom, a także napiętym grafikiem każdego dnia, postanawia opuścić pałac i zwiedzić miasto. W ten sposób księżna poznaje smak codziennego życia. Jej tropem podąża reporter szukający tematu na pierwszą stronę – Joe Bradley ([[Gregory Peck]]).
 
Po premierze obraz Wylera uzyskał przychylne recenzje [[Krytyka filmowa|krytyków]], doceniła go także widownia, zwłaszcza w Europie i Japonii. Film ''Rzymskie wakacje'' otrzymał liczne nagrody, w tym między innymi, spośród dziesięciu nominacji, trzy statuetki [[Nagroda Akademii Filmowej|Akademii Filmowej]]. Po latach uważany jest nadal za klasykę [[Gatunek filmowy|gatunku]]. Debiut Hepburn w roli pierwszoplanowej, wspominany jest jako jeden z bardziej pamiętnych w historii kinematografii amerykańskiej. W 1999 film został objęty konserwacją przez [[KinematografiaNational amerykańska|kinematografiiFilm amerykańskiejRegistry]].
 
== Fabuła ==
Linia 41:
 
[[Redaktor naczelny]] gazety pan Hennessy ([[Hartley Power]]), jest niezadowolony z faktu spóźnienia się dziennikarza do redakcji. Bradley okłamuje go, twierdząc, że właśnie wrócił z konferencji, którą zorganizowała księżna. Hennessy wiedząc, że reporter nie mówi prawdy, sprawdza go, pytając czy księżniczka Anna odpowiedziała na wszystkie kwestie zawarte w liście. Bradley wymyśla na poczekaniu odpowiedzi. W końcu redaktor uświadamia go, że konferencja została odwołana z powodu „choroby” księżnej. Bradley przyznaje się, że zaspał. Widząc jej zdjęcie w gazecie, uświadamia sobie kto jest w jego mieszkaniu. Zawiadamia telefonicznie dozorcę Giovanniego ([[Claudio Ermelli]]), prosząc go, by ten sprawdził, czy w jego domu ktoś jest. Gdy upewnia się, że księżna wciąż śpi, składa redaktorowi propozycję. Oświadcza, że przeprowadzi prywatny wywiad z księżniczką dla gazety za 5 tys. dolarów. Obydwaj zawierają układ. Hennessy nie wierząc, że reporterowi uda się dostarczyć ekskluzywny wywiad, zakłada się z nim o 500 dolarów{{odn|Spoto|2006|s=70–71}}.
[[Plik:Peck Hepburn Roman Holiday Still.jpg|left|mały|Gregory Peck i Audrey Hepburn w scenie z filmu]]
 
Następnie Bradley udaje się do domu, ukrywając fakt, że jest reporterem. Gdy księżna budzi się, jest zakłopotana i zdezorientowana. Nie chcąc zdradzić swojej tożsamości, przedstawia się jako Anya. W trakcie gdy zażywa kąpieli, Bradley zawiadamia potajemnie swojego przyjaciela, fotografa Irvinga Radovicha ([[Eddie Albert]]), prosząc go o pomoc, ponieważ ma „materiał na pierwszą stronę”. Po powrocie do domu, Anya oświadcza mu, że musi już iść. Dziękując za gościnę, żegna się z Bradleyem, pożyczając od niego 1000 [[Lir włoski|lirów]]. Księżna przechadza się ulicami miasta. W pewnym momencie zachodzi do fryzjera, gdzie skraca swoje włosy. Cały czas jest dyskretnie śledzona przez Bradleya, którego „przypadkowo” spotyka przy [[Schody Hiszpańskie|Schodach Hiszpańskich]]. Wyznaje mu, że pragnie zwiedzić miasto. Reporterowi udaje się nakłonić Anyę by mógł jej towarzyszyć. Zachodzą do kawiarenki, gdzie rozmawiają na prywatne tematy. Tam spotykają przechadzającego się Radovicha, którego dziennikarz zaprasza do stolika. Księżna przedstawia się jako Anya Smith. Bradley oblewa „niechcący” fotografa drinkiem. Gdy obydwaj udają się na zaplecze, reporter wyznaje całą prawdę. Radovich po dłuższym namyśle zgadza się robić zdjęcia. Odwiedzają wspólnie między innymi słynny marmurowy medalion [[Usta Prawdy]] i jeżdżą [[skuter]]em ulicami miasta. Gdy wieczorem udają się na łódź na tańce, [[Agent wywiadu|agenci rządowi]], śledzący księżniczkę, próbują zmusić ją do powrotu do swoich zadań. Po wybuchu awantury i bójki, obydwojgu udaje się uciec. Anya, zdając sobie sprawę, że nie zdoła porzucić swych arystokratycznych obowiązków, żegna się z Bradleyem{{odn|Spoto|2006|s=70–71}}. Uświadamiają sobie, że od tej pory nie będą żyć długo i szczęśliwie, a przynajmniej nie razem{{odn|Spoto|2006|s=72}}.
 
Linia 224:
|-
| [[Oscar za najlepszy scenariusz adaptowany|Najlepszy scenariusz adoptowany]]
| [[Ian McLellan Hunter]],<br />[[John Dighton]]
| rowspan="4"| Nominacja
|-
| [[Oscar za najlepsze zdjęcia|Najlepsze zdjęcia czarno-białe]]
| [[Henri Alekan]],<br />[[Franz Planer]]
|-
| [[Oscar za najlepszą scenografię i dekorację wnętrz|Najlepsza scenografia iw dekoracjafilmie wnętrzczarno-białym]]
| [[Hal Pereira]],<br />[[Walter H. Tyler]]
|-
| [[Oscar za najlepszy montaż|Najlepszy montaż]]
Linia 255:
| Gregory Peck
|-
| [[Directors Guild of America Award|Amerykańska Gildia Reżyserów Filmowych]]
| Najlepsze osiągnięcie reżyserskie w filmie fabularnym
| William Wyler
| {{r|an}}
|-
| [[Writers Guild of America Award|Amerykańska Gildia Scenarzystów]]
| Najlepszy scenariusz komedii
| Ian McLellan Hunter,<br />John Dighton
| Wygrana
| {{r|ao}}