Aleksy I Romanow: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat., drobne merytoryczne |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) drobne redakcyjne |
||
Linia 44:
Z powodu ogromnej żarliwości religijnej i częstych modlitw nazywany był "najcichszym"<ref>Simon Sebag Montefiore, "Romanowowie 1613-1918", Warszawa 2016, s. 52.</ref>. Pod wpływem koterii ze swojego otoczenia zwanej "kółkiem krzewicieli pobożności" (do którego należał m.in. [[Nikon (patriarcha Moskwy)|patriarcha Nikon]]) Aleksy wprowadził zakaz używania instrumentów muzycznych, palenia tytoniu, organizowania "haniebnych przedstawień i zabaw", przeklinania i picia alkoholu, potępił rozwiązłość seksualną i zwolnił z dworskiej służby karłów, nakazując również spalenie na stosie na [[Plac Czerwony w Moskwie|Placu Czerwonym]] lutni jako "diabelskich" instrumentów<ref>Simon Sebag Montefiore, "Romanowowie 1613-1918", Warszawa 2016, s. 52-53.</ref>. W grudniu 1664 postanowił, że od tej pory każdy musi stosować nowe zasady obrządku prawosławnego według reform wprowadzonych przez Nikona, a niepokorni mieli być karani śmiercią. Wyroki wykonywano zwykle przez spalenie żywcem. Gdy księżna Jewdokija Urusowa i szlachcianka [[Fieodosija Morozowa]] (szwagierka Borisa Morozowa) odmówiły podporządkowania się, zostały wygnane, uwięzione, poddane torturom, a po odmowie przeżegnania się w nowy sposób zagłodzone na śmierć na polecenie Aleksego. Przywódca staroobrzędowców [[Awwakum Pietrow]] został zesłany, a jego żonę i dzieci na jego oczach pogrzebano żywcem.<ref>Simon Sebag Montefiore, "Romanowowie 1613-1918", Warszawa 2016, s. 65-66.</ref>
W latach [[1668]]-[[1671]] miały miejsce w Rosji liczne bunty i powstania chłopskie, wzniecane przeciwko pańszczyźnianemu uciskowi ze strony wielkich właścicieli ziemskich. Największy, pod przywództwem Stiepana Razina, miał charakter wojny chłopskiej, objął tereny nad dolnym Donem i prawie całe Powołże, trwał dwa lata. Zakończył się rozbiciem przez regularne wojska carskie i ciężkimi represjami wobec opozycji chłopskiej. Był kandydatem do korony polskiej w czasie elekcji [[1674]] roku, popierany przez kanclerza wielkiego koronnego [[Jan Leszczyński (kanclerz)|Jana Leszczyńskiego]] i kasztelana poznańskiego [[Krzysztof Grzymułtowski|Krzysztofa Grzymułtowskiego]]<ref>Krystyn Matwijowski, Pierwsze sejmy z czasów Jana III Sobieskiego, Wrocław 1976, s. 18.</ref>.
Po śmierci cara Aleksego rządy w Rosji przejął jego najstarszy pośród żyjących syn, [[Fiodor III Romanow|Fiodor III]] (1676-1682).
| |||