Kanał Elbląski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
uzupełnienia |
drobne |
||
Linia 104:
W latach 1872–1876 na odcinku Ostróda-Miłomłyn uruchomiono trzy śluzy: Miłomłyn, Zielona, Mała Ruś. Ostatnią pochylnię [[Całuny]] (położoną najbliżej jeziora Druzno) zbudowano w latach 1874–1881. Zastąpiła ona znajdujące się wcześniej w tym miejscu śluzy.
Pierwotna koncepcja budowy kanału opierała się na projekcie pokonania różnicy poziomów wód między [[Jezioro Pniewskie (województwo warmińsko-mazurskie)|Jeziorem Pniewskim]] a jeziorem Druzno za pomocą śluz komorowych wykonanych z drewna. Pod wpływem rozwiązań zastosowanych na [[Kanał Morris|Kanale Morrisa]] w USA oraz innym, podobnym do Kanału Elbląskiego szlaku wodnym w kanadyjskiej [[Nowa Szkocja|Nowej Szkocji]], koncepcję tę zarzucono. Ostatnia pochylnia ''Całuny'' zastąpiła istniejące już śluzy. Przyczyną zmiany koncepcji był wydłużony czas śluzowania oraz deficyt wody do napełniania śluz.
Do napędu mechanizmu napędowego pochylni wykorzystano energię wody przepływającej z wyższego poziomu na niższy. Wprawia ona w ruch [[koło wodne|koło wodne nasiębierne]] a to z kolei mechanizm napędzający liny ciągnące wózki do transportu jednostek pływających. Wózki transportowe poruszają się po szynach łączących odcinki kanału po obydwu stronach pochylni. Energia elektryczna służy wyłącznie do oświetlenia obiektów.
| |||