Jeńcy sowieccy w niewoli polskiej (1919–1921): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
|||
Linia 15:
[[Wyprawa kijowska (1920)|Wyprawa kijowska]] nie miała znaczącego wpływu na zwiększenie liczby jeńców sowieckich, bo chociaż w jej wyniku wzięto ok. 18 tys. jeńców, to większość z nich została wkrótce potem odbita przez [[1 Armia Konna|1 Armię Konną]] [[Siemion Budionny|Budionnego]].
Po zwycięskiej dla Wojska Polskiego [[Bitwa Warszawska|Bitwie Warszawskiej]] i rozbiciu nacierających na Warszawę sił [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] do niewoli polskiej trafiła wyjątkowo duża grupa 60 tys. jeńców sowieckich. Kolejna zwycięska dla [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]] [[Bitwa nad Niemnem|bitwa niemeńska]] i trwająca aż do [[Traktat ryski (1921)|zawieszenia broni]] 18 października 1920 r. ofensywa wojsk polskich spowodowały dalszy wzrost liczby jeńców. Ocenia się, że jesienią 1920 r. w Polsce znajdowało się 80–85 tys. jeńców, ulokowanych w wyżej wymienionych miejscach oraz w obozie nr 7 w [[Tuchola|Tucholi]], obozie w Twierdzy Brześć „Bug-Szopy”.
Duża liczba jeńców sowieckich została zwerbowana do rosyjskich formacji [[Biali (Rosja)|białogwardyjskich]] generała [[Boris Piermikin|Borysa Peremykina]], do oddziałów białoruskich generała [[Stanisław Bułak-Bałachowicz|Stanisława Bułak-Bałachowicza]] i armii ukraińskiej atamana [[Symon Petlura|Symona Petlury]]<ref>W. Rezmer [http://www.polska-zbrojna.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=11882:anty-katy&catid=116:historia&Itemid=145 Anty-Katyń].</ref>.
| |||