Andronik III Paleolog: Różnice pomiędzy wersjami

Początki jego panowania były burzliwe. Po śmierci brata i ojca; poróżniony z dziadkiem zbiegł do [[Edirne|Adrianopola]] (obecnie Edirne), żądając samodzielnego państwa w [[Tracja|Tracji]] i [[Macedonia (kraina historyczna)|Macedonii]]. W 1325 został koronowany na współcesarza. W wyniku kolejnej wojny domowej zdobył tron bizantyjski w 1328. W 1333 przyłączył do Bizancjum [[Tesalia|Tesalię]], a w 1337 [[Epir]]. Nie zdołał jednak powstrzymać podbojów Turków w [[Anatolia|Anatolii]].

W 1333 zmarł najpotężniejszy z książąt tesalskich [[Stefan Gabrielopulos|Stefan Gabrielopul Melisen]]. Chaos, który zapanował w [[SredniowiecznaŚredniowieczna Tesalia|Tesalii]], wykorzystał namiestnik cesarski w Tesalonice, Synaden, a wkrótce podążył za nim cesarz. Tesalia została, w wyniku wyprawy bizantyńskiej, przyłączona do Cesarstwa. [[Despotat Epiru|Despota Epiru]] [[Jan II Orsini]], który próbował zagarnąć zachodnią część Tesalii, został odparty i wkrótce potem (1335) otruty przez żonę [[Anna Paleologini|Annę]]<ref name="Ost470"/>. Andronik III z Kantakuzenem na czele silnej armii, której trzon stanowiły oddziały tureckie, przeszli Tesalię, stłumili powstanie w Albanii i wcielili do Cesarstwa Epir i [[Akarnania|Akarnanię]] (1337). Anna i jej małoletni syn [[Nicefor II Orsini|Nicefor]], ogłoszony przez matkę despotą Epiru, zostali wywiezieni do Tesaloniki. Administrację w podbitym kraju przejął namiestnik cesarski [[protostrator]] Synaden<ref name="Ost471">{{Cytuj książkę | nazwisko= Ostrogorski |imię=G. |autor link= Georg Ostrogorski |tytuł= Dzieje Bizancjum |strony=471}}</ref>.