Tu-22M: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian
Linia 72:
Na początku lat 60. XX wieku w Związku Radzieckim zaczęto prace nad nowym modelem [[Samolot ponaddźwiękowy|naddźwiękowego]] bombowca, następcy [[Tu-22]]. Wymagania wobec samolotu obejmowały zdolność do lotu z szybkością ponaddźwiękową dla przełamania obrony powietrznej nieprzyjaciela, a także do lotu poddźwiękowego na niskich wysokościach na dalekie odległości. Biuro konstrukcyjne [[Tupolew]]a postanowiło udoskonalić konstrukcję Tu-22 przez dodanie skrzydeł o zmiennym skosie, jednak pierwsze dwa prototypy oznaczone "106" i "125" zostały odrzucone przez rząd (zaakceptowano projekt biura [[Suchoj]]a pod nazwą [[Suchoj T-4|T-4]] w [[1962]] roku). Kolejny projekt ('''"145"''') miał być alternatywą dla T-4, ale po przerwaniu prac przez OKB Suchoja w [[1967]] prace nad nim nabrały rozpędu.
 
Pierwszy z pięciu prototypów serii "145" oblatano 30 sierpnia 1969 roku. Oznaczono go jako '''Tu-22M0''', co miało sugerować, że bombowiec ten jest tylko niewielką modyfikacją Tu-22 i zaniżać jego wartość bojową w trakcie negocjacji rozbrojeniowych [[Strategic Arms Limitation Treaty (II)|SALT II]] (według innych{{doprecyzuj|data=2015-10|według kogo?}} autorem tej mistyfikacji było samo biuro Tupolewa, chcące ułatwić sobie finansowanie z budżetu państwa). Pierwszy samolot seryjny wystartował w lipcu [[1971]] roku, a produkcję rozpoczęto w Kazaniu już jako '''Tu-22M1''' (kod NATO '''Backfire-A'''). Wkrótce jednak produkcja została wstrzymana, a w maju [[1973]] oblatano prototyp kolejnej, udoskonalonej wersji – '''Tu-22M2''' ('''Backfire-B'''). Samolot został oficjalnie przyjęty do uzbrojenia w [[1975]], jednak już wtedy biuro konstrukcyjne Tupolewa rozpoczęło projektowanie następnej modernizacji. Budowa wersji M2 zakończyła się zatem na liczbie 279 egzemplarzy, a 20 czerwca 1977 roku w powietrze wzbił się pierwszy '''Tu-22M3''' ('''Backfire-C'''), przyjęty następnie do uzbrojenia w [[1983]]. Wariant ten charakteryzował się nowymi silnikami [[NK-25]], bardziej efektywnym uzbrojeniem i wyposażeniem awionicznym (w NK-25 wyposażona była też wersja '''Tu-22M2Ye22M2Je''', co jednak nie poprawiło jej osiągów) oraz większym maksymalnym skosem skrzydeł (65 stopni). Konstruktorzy postanowili również zmienić układ wlotów powietrza do silników – stosowane dotychczas rozwiązanie w postaci powiększonych w stosunku do znanych z [[Tu-128|Tu-28]], bocznych kanałów z centralnymi stożkami generowało trudne w kompensacji, niesymetryczne siły aerodynamiczne – zastąpiono je wydłużonymi wlotami prostokątnymi z klinami. Ogółem w latach 1971-1997 zakłady KAPO im. Gorbunowa w [[Kazań|Kazaniu]] wyprodukowały 497 egzemplarzy wszystkich odmian samolotu Tu-22M<ref>{{Cytuj stronę |url= http://oaokapo.ru/about/history/planes/tu-22m.php |tytuł= Ту-22М (Ту-22М2/Ту-22МЗ) -дальний бомбардировщик |opublikowany =OAO KAPO |data dostępu =1 stycznia 2013|język= ru}}</ref>, z czego 222 egzemplarze Tu-22M3, w tym [[samolot rozpoznawczy|rozpoznawcze]] '''Tu-22MR''' oraz '''Tu-22MP''' przeznaczone do walki radioelektronicznej.
 
== Opis techniczny ==