Personifikacja: Różnice pomiędzy wersjami

'''Personifikacja''' (z [[łacina|łac.]] ''persona'' – osoba i ''facere'' – robić) lub '''uosobienie''' – [[figura retoryczna]] i [[Środki stylistyczne|środek stylistyczny]] polegające na [[metafora|metaforycznym]] przedstawianiu zwierząt i roślin, przedmiotów nieożywionych, zjawisk lub idei jako osób ludzkich<ref name="test">Stanisław Jaworski, ''Podręczny słownik terminów literackich'', Kraków 2001, s. 160</ref> – szczególnie często personifikuje się pojęcia abstrakcyjne, zwłaszcza jako wygłaszające przemowy. Prościej mówiąc jest to nadawanie cech ludzkich przedmiotom, roślinom, zwierzętom, zjawiskom przyrody. Dobrym przykładem personifikacji (inaczej uosobienia) jest " pies mówił". Należy pamiętać o rozróżnianiu personifikacji od animizacji, gdyż są one podobne.

W lasycznejklasycznej retoryce jest wiele przykładów przemów ([[apostrofa|apostrof]]) spersonifikowanych pojęć, które miewają charakter [[prozopopeja|prozopopei]] - np. przemowa ganiącej Katylinę Ojczyzny w pierwszej ''Katylinarce'' [[Cyceron]]a. Jako taka personifikacja stanowi szczególną odmianę [[animizacja|animizacji]]<ref>Aleksandra Okopień-Sławińska, ''Personifikacja'', w: ''Słownik terminów literackich'', Wrocław 1989, s. 351</ref>. Poza retoryką i literaturą w języku potocznym częste są tzw. personifikacje utarte, np. "wstaje dzień", "zwariowany rok". Przykładem personifikacji może być Śmierć w ''[[Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią|Rozmowie Mistrza Polikarpa ze Śmiercią]]''<ref name="test" />.