Cesarstwo zachodniorzymskie: Różnice pomiędzy wersjami

Podczas gdy w Italii Wizygoci walczyli z Honoriuszem, jesienią 409 roku Wandalowie, Alanowie i Swebowie przekroczyli [[Pireneje]] i wdarli się na [[Półwysep Iberyjski]], rozszerzając teren walk. Wodzowie armii rzymskich i „sprzymierzeńców” potęgowali zamieszanie, wynosząc coraz to nowych antycesarzy, których było czterech, jednak ich wzajemna rywalizacja poprawiła beznadziejną sytuację Honoriusza. W 411 roku nowy wódz rzymski [[Konstancjusz III|Flawiusz Konstancjusz]] rozpoczął działania zbrojne przeciwko uzurpatorom, pokonując najpierw wojska [[Geroncjusz]]a, następnie ogłoszonego przez wojsko cesarzem potężnego [[Konstantyn III (cesarz rzymski)|Konstantyna III]] z Brytanii i [[Jowin]]usa (z pomocą Wizygotów, którzy od 413 roku ponownie zgodzili się walczyć po stronie cesarza Honoriusza jako „sprzymierzeńcy”). Latem 413 roku, po pokonaniu uzurpatorów, armia zachodniego cesarstwa po raz pierwszy od siedmiu lat została złączona pod jedną komendą, dzięki czemu powstała możliwość odzyskania ziem okupowanych przez barbarzyńców. W walkach z nimi Flawiusz Konstancjusz korzystał ze wsparcia Wizygotów oraz innych plemion germańskich, które opowiedziały się po stronie Rzymu, oraz cesarstwa wschodniorzymskiego, które przesyłało znaczne siły wojskowe oraz wsparcie finansowe. Po stronie Honoriusza walczył także liczący około 10 tysięcy wojowników oddział huńskich najemników. Dzięki tej pomocy udało mu się przywrócić panowanie cesarstwa nad Galią i Hiszpanią, a zamieszkałe tam plemiona germańskie musiały uznać jego zwierzchnictwo. Osiągnięcia Flawiusza Konstancjusza zostały nagrodzone 1 stycznia 417 roku ślubem z [[Elia Galla Placydia|Gallią Placydią]], rodzoną siostrą cesarza Honoriusza, który był bezdzietny i pragnął by najlepszy rzymski wódz został cesarzem po jego śmieciśmierci. 8 lutego 421 roku Flawiusz Konstancjusz został oficjalnie ogłoszony następcą tronu, jednak siedem miesięcy po koronacji zmarł. W 423 roku zmarł także Honoriusz.