Helena Rurykowiczówna: Różnice pomiędzy wersjami

3 grudnia 1494 poselstwo polskie z [[kasztelan]]em wileńskim [[Aleksander Juriewicz Holszański|Aleksandrem Juriewiczem Holszańskim]] i kasztelanem [[Troki|trockim]] [[Jan Jurjewicz Zabrzeziński|Janem Jurjewiczem Zabrzezińskim]] na czele wyruszyło z Wilna po Helenę w celu wydania jej za mąż za [[Władcy Litwy|wielkiego księcia litewskiego]] [[Aleksander Jagiellończyk|Aleksandra Jagiellończyka]]. Małżeństwo to miało cementować rozejm litewsko-moskiewski{{odn|Wdowiszewski|2005|s=108}}. Po przybyciu Heleny na [[Litwa|Litwę]], odbył się ślub obojga 15 lutego 1495 w katedrze Świętego Stanisława w Wilnie. Nie zachowały się przekazy dotyczące [[posag]]u, prawdopodobnie takowego nie było, gdyż Helena w listach do ojca wspominała dobroć męża, który wziął żonę bez posagu{{odn|Wdowiszewski|2005|s=109}}. Małżonek okazał dużą hojność wobec Heleny. 28 sierpnia 1501 Aleksander nadał żonie prawem dziedzicznym dobra Kniażyce, Teteryn, Smolniany, Hradyszcze i Łosice. Dokumentem z 10 stycznia 1503 Helena otrzymała również zamek [[Mohylew]] z przynależnymi dobrami{{odn|Wdowiszewski|2005|s=109}}.

 

 

W czasie [[Wojna litewsko-moskiewska (1500–1503)|wojny z Moskwą]] wielokrotnie pomagała Aleksandrowi w negocjacjach ze swoim ojcem, prosząc go listownie o zaniechanie najazdów na Litwę{{odn|Spórna|Wierzbicki|2003|s=145}}. W mężu znalazła największe wsparcie i zrozumienie, opiekowała się nim, gdy zachorował. Po jego śmierci w 1506, Helena nadal pomagała w polepszeniu napiętych stosunków z Moskwą. W 1511 próbowała wyjechać do Moskwy, jednak nie zgodził się na to jej szwagier, [[Zygmunt I Stary]]. Potajemna próba opuszczenia Polski została udaremniona przez [[kanclerz wielki litewski|kanclerza wielkiego litewskiego]] [[Mikołaj Radziwiłł Amor|Mikołaja Radziwiłła]]{{odn|Spórna|Wierzbicki|2003|s=146}}. Pod koniec tego roku Helena udała się do [[Brasław]]ia.