Kanon Biblii: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 4:
'''Kanon''' ({{w języku|el|''κανών''}} – „reguła postępowania”) – zbiór lub spis ksiąg uznanych za autentyczne i natchnione [[Biblia|Pismo Święte]] (Biblię). Ustalenie kanonu jest ściśle związane z uznaniem Biblii i jej poszczególnych części za dzieło powstałe z inspiracji [[Bóg|Boga]].
Ostateczną swoją formę w Kościele katolickim kanon przyjął na Soborze Trydenckim 8 kwietnia 1546 roku. W katolicyzmie i prawosławiu oprócz ksiąg uznawanych za natchnione w [[judaizm]]ie do kanonu w zakresie [[Stary Testament|Starego Testamentu]] należą również księgi wchodzące w skład [[Septuaginta|Septuaginty]], a protestantyzm w Starym Testamencie za natchnione uznaje jedynie 39 ksiąg [[Tanach|Biblii hebrajskiej]] (24 według podziału żydowskiego) zaakceptowanych przez
== Kanon Biblii we wczesnym judaizmie ==
Linia 78:
== Stary Testament u chrześcijan ==
Chrześcijanie bardzo długo nie mieli ustalonego kanonu Starego Testamentu, gdyż uważali go za odziedziczony po Żydach i przez nich skompletowany. Można jednak domniemywać, jakie księgi uznawali na podstawie tekstów włączanych do tłumaczeń, a także innych zachowanych dokumentów. W V w. powstała Wulgata, przekład Starego Testamentu z hebrajskiego i greki (oraz Nowego Testamentu z greki), dokonany przez [[Hieronim]]a, który za źródło przyjął hebrajskie oryginały pism, ale posiłkował się Septuagintą. Sam Hieronim
W XVI w. [[Marcin Luter]], podobnie jak niektórzy inni katoliccy bibliści owego czasu, przyjął założenie, że kanon hebrajski jest bardziej pierwotny niż zbiór ksiąg uznawanych dotychczas przez większość chrześcijaństwa i odrzucił księgi w nim niewystępujące. W chrześcijaństwie rozgorzała trwająca do dziś dyskusja, które księgi powinny należeć do kanonu. Pisma (Starego i Nowego Testamentu) odrzucone przez Lutra w katolicyzmie nazwano ''deuterokanonicznymi'', protestanci zaliczyli je do apokryfów.
|