Wojna Hiszpanii z koalicją angielsko-francusko-austriacką: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Bandera de España 1701-1760.svg|thumb|flaga Hiszpanii od 1701 do 1748 r.]]

Po przejęciu władzy przez dynastię [[Burbonowie|Burbonów]], [[Hiszpania]] zeszła na margines polityki europejskiej. Pierwszy minister króla [[Filip V Hiszpański|Filipa V]], kardynał [[Giulio Alberoni]], wraz z drugą małżonką króla [[Elżbieta Farnese|Elżbietą Farnese]], postanowili pomimo to podjąć starania o przejęcie w Italii księstw Parmy i Piacenzy oraz Toskanii, w których spodziewano się wygaśnięcia panujących tam dynastii [[Farnese (ród)|Farnese]] oraz [[Medyceusze|Medyceuszy]]. Dla królowej istotnym motywem działania była chęć zapewnienia tronu dla swoich synów, bowiem w sytuacji, w której Filip V miał potomstwo z pierwszego małżeństwa, dziedziczenie w Hiszpanii przez któregoś z jej synów nie wchodziło w rachubę. Jednocześnie Hiszpania nie wyrzekła się utraconych na mocy traktatów w [[Pokój utrechcki 1713|Utrechcie]], [[pokój w Rastatt|Rastatt]] i [[pokój w Baden|Baden]] Sycylii, Sardynii, Neapolu i Mediolanu, które po zakończeniu [[Wojnawojna o sukcesję hiszpańską|hiszpańskiej wojny sukcesyjnej]] znajdowały się pod panowaniem niedoszłego habsburskiego króla Hiszpanii, cesarza [[Karol VI Habsburg|Karola VI]]<ref name="ReferenceA">{{cytuj książkę | nazwisko = Krasuski | imię = Jerzy | tytuł = Historia Niemiec | wydawca = Ossolineum | wydanie = I | miejsce = Wrocław | rok = 1998 | strony = 132| isbn = 83-04-04422-6}}</ref>.

Po zakończeniu [[wojna o sukcesję hiszpańską|wojny o sukcesję hiszpańską]] i podpisaniu [[Pokój utrechcki 1713|pokoju w Utrechcie]] w 1713 nastąpiło zbliżenie pomiędzy dwoma czołowymi wielkimi europejskimi mocarstwami kolonialnymi: [[Wielka Brytania|Wielką Brytanią]] i [[Francja|Francją]], które zawarły sojusz ("system„system francusko-brytyjski"brytyjski”) mający dominujące i stabilizujące znaczenie w świecie<ref>Emanuel Rostworowski: ''Historia Powszechna Wiek XVIII'', Warszawa: PWN, 1994, s.212-213</ref>. System ów przetrwał do 1731. W jego ramach oba te państwa dążyły do zatrzymania ekspansji [[Rosja|Rosji]] na Morzu Bałtyckim i [[Hiszpania|Hiszpanii]] na Morzu Śródziemnym.

Kiedy więc w roku 1717 Hiszpania zajęła [[Sardynia|Sardynię]] (należącą od czasu [[Pokój utrechcki 1713|pokoju w Utrechcie]] do Austrii), zaś rok później w ręce Hiszpanów wpadła [[Sycylia]], 2 sierpnia 1718 Wielka Brytania, Francja, Austria i Niderlandy zawarły sojusz antyhiszpański (tzw. [[Quadruple Alliance|czwórprzymierze]]). W tym samym roku flota angielska zwyciężyła ochraniającą hiszpańskie operacje na [[Sycylia|Sycylii]] flotę hiszpańską koło przylądka [[bitwa morska pod Passero|Passero]] w pobliżu [[Syrakuzy|Syrakuz]] i [[Mesyna|Mesyny]]. Francuzi tymczasem w roku 1719 wtargnęli do kraju Basków, co zmusiło Hiszpanię do rozpoczęcia rozmów pokojowych. Ostatecznie doszło do niego po nieudanej wyprawie hiszpańskiego korpusu ekspedycyjnego w sile 6000 ludzi do Szkocji, gdzie zamierzali wspomóc Jakobitów w walce z Anglikami. Flota w trakcie wyprawy została zniszczona przez sztorm. W grudniu 1719] król Filip V zwolnił w końcu kardynała Alberoniego odpowiedzialnego za agresywną politykę Hiszpanii.