Bojkot autobusów w Montgomery: Różnice pomiędzy wersjami

Do domu Rosy Parks, prócz Durra i Nixona, przybyła także Robisnon, która zaproponowała ogłoszenie bojkotu transportu miejskiego przez czarną ludność{{r|Rusinowa16}}. W nocy przygotowano około 30 tysięcy kart informacyjnych, a następnego dnia dostarczono je do domów i do ratusza{{r|Rusinowa17}}. Protest zakładał, że w poniedziałek, 5 grudnia, Afroamerykanie udadzą się do pracy pieszo, rowerem lub zostaną odwiezieni przez osoby posiadające samochód{{r|Rusinowa17}}. O pomoc w organizacji bojkotu zwrócono się także do pastorów [[Ralph Abernathy|Ralpha Abernathy’ego]] i [[Martin Luther King|Martina Luthera Kinga]]{{r|Rusinowa17}}. Postanowili oni przyłączyć się do działań Robinson i Parks i organizowali spotkania w sobotę, nakłaniając do uczestnictwa w bojkocie{{r|Rusinowa18}}. Zostały one powtórzone podczas kazań na niedzielnych nabożeńśtwachnabożeństwach{{r|Rusinowa18}}.

5 grudnia okazał się sukcesem organizatorów, ponieważ większość czarnoskórej ludności zrezygnowała z korzystania z usług transportu miejskiego{{r|Rusinowa22}}. Domagali się oni możliwości zajmowania miejsca siedziącegosiedzącego w zależności od kolejności wsiadania, a także zatrudniania czarnych kierowców na trasach linnilinii, jeżdżących do ich miejsc zamieszkania{{r|Rusinowa22}}. Równocześnie odbyła się rozprawa Rosy Parks, którą skazano na 10 dolarów grzywny i 4 dolary kostówkosztów sądowych{{r|Rusinowa22}}. Działaczka postanowiła złożyć apelację od wyroku i domagała się zniesienia segregacji rasowej w komunikacji publicznej{{r|Rusinowa22}}. Tego samego dnia powstało Stowarzyszenie Rozwoju Montgomery (MIA), które nadzorowało bojkotem, a jego przewodniczącym został Martin Luther King{{r|Bartnicki221}}. Wieczorem organizatorzy i uczestnicy zebrali się w świątyni, a po pewnym czasie dołączyła do nich Rosa Parks{{r|Rusinowa24}}. Uchwalono tam rezolucję, która głosiła, że bojkot nie zostanie wstrzymany do czasu osiągnięcaosiągnięcia porozumienia z władzami miasta{{r|Rusinowa24}}. Następnego wieczora podpisano pismo, wzywające burmistrza do ustępstw na tle desegregacji i 7 grudnia złożono je w ratuszu{{r|Rusinowa24}}. Do 12 grudnia MIA zyskało poparcie większości czarnej ludności i organizacji społecznych zajmujacychzajmujących się równością praw, a informacja o bojkocie trafiła do lokalnych gazet{{r|Rusinowa25}}.

Początkowo władze miasta podniosły ceny biletów autobusowych i zredukowały liczbę połączeń, by zrekompensować straty{{r|Bartnicki221}}. Jednakże ponieważ bojkot nie został wstrzymany, a finanse komunikacji miejskiej były w coraz gorszym stanie, na początku stycznia 1956 roku postanowiono obniżyć ceny z 22 do 10-20 [[cent]]ów{{r|Rusinowa46}}. Mimo tego, czarnoskórzy mieszkańcy kontynuowali protest{{r|Rusinowa46}}. 8 lutego miała odbyć się mediacja pomiędzy stronami, za sprawą białych biznesmenów, jednakże postulaty MIA zostały całkowicie odrzucone{{r|Rusinowa50}}. Dwa dni później [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|demokratyczny]] [[senator]] [[James Eastland]] stwierdził, że jedyną metodą zażegnania kryzysu jest urozwiązanierozwiązanie siłowe{{r|Rusinowa50}}. Pod koniec miesiąca do protestujących dołączyli inni aktywiści na rzecz równości rasowej, między innymi [[Bayard Rustin]]{{r|Rusinowa51}}. Protest był szeroko opisywany w ogólnokrajowych gazetach, takich jak: ''[[The New York Times]]''{{r|Rusinowa54}}. Pod koniec lutego MIA otrzymało dotację w wysokości 12 tysięcy dolarów od [[Nowy Jork (stan)|nowojorskiej]] organizacji na pokrycie kosztów dowożenia czarnoskórych pracowników prywatnymi samochodami{{r|Rusinowa54}}. Władze NAACP początkowo odmawiały wsparcia finansowego, jednak z czasem udzieliły pomocy MIA{{r|Rusinowa55}}.