Niedziela: Różnice pomiędzy wersjami

[[Justyn Męczennik|Św. Justyn]] (+150) w swej ''Apologii pierwszej'' wyjaśniał cesarzowi [[Antoninus Pius|Antoninusowi Piusowi]] (138-161), jak chrześcijanie obchodzą niedzielę – dzień słońca:

{{Cytat| W dniu zwanym dniem Słońca odbywa się w oznaczonym miejscu zebranie wszystkich nas, zarówno z miast jak i ze wsi. Czyta się wtedy pisma apostolskie lub prorockie, jak długo na to czas pozwala. Gdy lektor skończy, przewodniczący zabiera głos, upominając i zachęcając do naśladowania tych wzniosłych nauk. Następnie wszyscy powstajemy z miejsc i modlimy się za nas samych... oraz za wszystkich, w jakimkolwiek znajdują się miejscu, by otrzymali łaskę pełnienia w życiu dobrych uczynków i przestrzegania przykazań, a w końcu dostąpili zbawienia wiecznego. Po zakończeniu modlitw przekazujemy sobie nawzajem pocałunek pokoju. Z kolei bracia przynoszą przewodniczącemu chleb i kielich napełniony wodą zmieszaną z winem. Przewodniczący bierze je, wielbi Ojca wszechrzeczy przez imię Syna i Ducha Świętego oraz składa długie dziękczynienie (po grecku: eucharistian) za dary, jakich nam Bóg raczył udzielić. Modlitwy oraz dziękczynienie przewodniczącego kończy cały lud odpowiadając: Amen.

 

Niedziela, jako dzień wolny od pracy i święto chrześcijańskie została ustanowiona świętem państwowym w 321 roku n.e. przez cesarza [[Konstantyn I Wielki|Konstantyna]]<ref>Carsten Peter Thiede; Matthew D’ancona, ''W poszukiwaniu świętego Krzyża'', Warszawa 2006, s. 39. Edykt ów ogłaszał „czcigodny dzień słońca” (''venerabili die solis'') dniem wolnym od pracy dla wszystkich sędziów, rzemieślników i innych grup ludu miejskiego (''plebs urbana''), zarządzając jednocześnie, aby mieszkańcy wsi także w tym dniu „swobodnie i bez ograniczeń oddawali się pracy na roli” (''agrorum culturae libere licenterque inserviant'') - [[Kodeks Justyniana]] [http://droitromain.upmf-grenoble.fr/Corpus/CJ3.htm#12 3, 12, 2].</ref>. Według [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] nie było to dla Kościoła ''przypadkową okolicznością historyczną'', do której nie przywiązywał on wagi. Także po upadku cesarstwa [[Sobór powszechny|Sobory]] wzywały do zachowania niedzielnego odpoczynku (por. ''[[Dies Domini]]'' 64 oraz 62). Papież zwrócił też uwagę, że chociaż chrześcijanie wiedzieli, że przestały ich obowiązywać [[Żydzi|żydowskie]] formy świętowania [[szabat]]u, jednak ''pozostają w mocy istotne motywy nakazujące świętowanie «dnia Pańskiego», utrwalone w uroczystych słowach Dekalogu (Pwt 5,12-15), które należy odczytywać także w świetle [[Teologia|teologii]] i duchowości niedzieli''<ref>Por. {{Cytuj książkę | autor = Jan Paweł II | tytuł = List Apostolski «Dies Domini» o świętowaniu niedzieli 27 i 76| url = http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/listy/dies_domini_0_31051998.html| strony = 32-32 oraz 75}}.</ref>. <!-- Rozporządzenia zwalniające od pracy w niedzielę również pochodzą od tego cesarza i zostały przez Kościół przyjęte z ociąganiem oraz bez szczególnego zainteresowania<ref>A. Paciorek, ''Nowy komentarz biblijny – Ewangelia według świętego Mateusza'', Edycja św. Pawła 2005, część 1, s. 527.</ref>. -->