Antoinette Grimaldi (de Merode): Różnice pomiędzy wersjami

|1. od = [[28 września]] [[1846]]

|1. do = [[10 lutego]] [[1864]]

|data urodzenia = [[28 września]] [[1828]]

|data śmierci = [[10 lutego]] [[1864]]

'''Antoinette Grimaldi''', z domu '''de Merode, księżna Monako, księżna Valentinois, hrabina Merode Westerloo''' (ur. [[28 września]] [[1828]] w [[Bruksela|Brukseli]], zm. [[10 lutego]] [[1864]] w [[Paryż]]u), [[Belgia|belgijska]] arystokratka, od [[28 września]] [[1846]] do [[10 lutego]] [[1864]] [[Małżonkowie władców Monako|księżna Monako]] jako żona [[Karol III Grimaldi|księcia Karola III]].

Dzięki pomocy swojej teściowej, [[Maria Grimaldi (Gibert de Lametz1793–1879)|Marii Gibert de Lametz]] poznała cesarzową Francji [[Eugenia (cesarzowa francuska)|Eugenię]] i stała się damą europejskich dworów. W [[1855]] roku w [[Wersal]]u razem z mężem uczestniczyła w specjalnym balu, wydanym przez cesarza Francji [[Napoleon III Bonaparte|Napoleona III]] i jego żonę Eugenię z okazji wizyty we [[Francja|Francji]] [[Wiktoria Hanowerska|brytyjskiej królowej Wiktorii]] i jej męża, księcia [[Albert (książę Wielkiej Brytanii i Irlandii)|Alberta Sachsen-Coburg-Gotha]]. Belgijska księżna była tak zachwycona, że zapragnęła, aby jej jedyny syn ożenił się z przedstawicielką brytyjskiej rodziny królewskiej. Ten plan poparła Maria Gibert de Lametz. Wybór padł na [[Maria Adelajda Hanowerska|Marię Adelajdę Hanowerską]], kuzynkę królowej Wiktorii w pierwszej linii. Okazało się jednak, że "matka„matka Europy"Europy” nie życzyła sobie, by ktokolwiek z członków jej rodziny wiązał się z przedstawicielem dynastii Grimaldich. Do planowanego mariażu nie doszło, a [[Albert I Grimaldi|książę Albert]] został mężem [[Maria Hamilton|Marii Wiktorii Hamilton]], innej brytyjskiej arystokratki i nie było to małżeństwo szczęśliwe.

Natomiast małżeństwo jego rodziców było nadzwyczaj udane. Księżna Antoinette była kobietą energiczną, która niemalże stale pracowała. Gdy okazało się, że jej mąż traci wzrok, troskliwie się nim zaopiekowała, pomimo że w [[1862]] roku zdiagnozowano u niej nowotwór. Wkrótce podjęła trudną decyzję o wyjeździe do [[Marchais]], by tam odpocząć i nabrać sił. Nieustannie korespondowała ze swoim mężem, a po niedługim czasie zdecydowała się powrócić do [[Monako]]. Odbyła wyczerpującą podróż i w pałacu opiekowała się chorym księciem i jego matką. Zmarła [[10 lutego]] [[1864]], niedługo po ponownym wyjeździe do Paryża. Miała zaledwie trzydzieści sześć lat. Jej śmierć zniszczyła kondycję księcia, który coraz bardziej chorował i praktycznie przestał opuszczać książęcy pałac.