Konfederacja targowicka: Różnice pomiędzy wersjami

Po uchwaleniu przez [[Sejm Czteroletni]] 3 maja 1791 pierwszej [[Konstytucja 3 maja|konstytucji ustrojowej]], część wpływowej magnaterii nie zamierzała poddać się prawom ustanowionym przez tę konstytucję i 14 maja 1792 zawiązała w niewielkim miasteczku [[Targowica (Ukrainaobwód kirowohradzki)|Targowicy]] na [[Kresy Wschodnie|kresach]] [[Konfederacja#Konfederacje w Polsce przedrozbiorowej|konfederację]], w celu jej obalenia. W rzeczywistości spisek został zawiązany 27 kwietnia 1792 w [[Petersburg]]u pod patronatem [[Władcy Rosji|cesarzowej]] [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]], która od 1768 r. występowała jako gwarantka ustroju [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]]. Sam tekst aktu konfederacji zredagował generał [[Armia Imperium Rosyjskiego|rosyjski]] [[Wasilij Popow (rosyjski polityk)|Wasilij Popow]], szef kancelarii księcia [[Grigorij Potiomkin|Grigorija Potiomkina]]. Wzięli w niej udział [[magnateria polska|magnaci]]: [[generał artylerii|generał artylerii koronnej]] [[Stanisław Szczęsny Potocki]] jako marszałek konfederacji [[Korona Królestwa Polskiego|koronnej]], [[hetman wielki koronny]] [[Franciszek Ksawery Branicki]], [[hetman polny koronny]] [[Seweryn Rzewuski]], generał [[Szymon Kossakowski]] i inni. Sekretarzem konfederacji został publicysta [[Dyzma Bończa-Tomaszewski]]. Dążyli oni do podziału państwa na samodzielne prowincje. Zwrócili się w tym celu o pomoc wojskową do cesarzowej Rosji, uzyskali ją i 18 maja 1792 na Rzeczpospolitą uderzyła 100-tysięczna armia rosyjska – rozpoczęła się wojna polsko-rosyjska.

Do wojny zwanej także '''wojną w obronie Konstytucji 3 maja''' doszło po wkroczeniu wojsk rosyjskich do Polski, po zwróceniu się konfederatów targowickich o pomoc do Rosji. Pomimo zwycięstw odniesionych pod [[Bitwa pod Zieleńcami| Zieleńcami]] i [[ Bitwa pod Dubienką (1792)|Dubienką]], Rosjanie doszli do Wisły co skłoniło króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do przystąpienia do konfederacji targowickiej i wydania rozkazu do zaprzestania dalszych walk<ref>Sławomir Koper, ''Wielcy zdrajcy od Piastów do PRL'', Warszawa 2012, s.165,</ref>.