Wojna hugenocka (1626–1629): Różnice pomiędzy wersjami

W XVI w. [[Reformacja]] w formie [[Kalwinizm]]u ogarnęła coraz większe regiony [[Francja|Francji]]. Przede wszystkim na południowym zachodzie królestwa wielu ludzi zmieniło przynależność religijną, otrzymując miano [[Hugenoci|Hugenotów]]. Także wielu reprezentantów szlachty francuskiej przechodziło na stronę protestancką, co wzmacniało tylko konflikty w kraju. W roku 1562 doszło do wybuchu [[Wojny religijne hugenockie|wojen z hugenotami]]. Jednym z ważniejszych punktów obrony Hugenotów było [[La Rochelle]], które dzięki swoim rozbudowanym fortyfikacjom uchodziło za jedną z najsilniejszych twierdz hugenockich. Dnia 11 lutego 1573 r. armia [[Karol IX Walezjusz|Karola IX]] rozpoczęła oblężenie miasta, które trwało do momentu podpisania układu pokojowego w dniu 6 lipca tego samego roku. W trakcie oblężenia wojska królewskie wystrzeliły na twierdzę 34 000 kul armatnich, przypuszczając 8 nieudanych szturmów. Zginęło i odniosło rany ok. 20 000 żołnierzy. Od tego czasu La Rochelle uchodziło za niezdobyte.

Okres panowania [[Henryk IV Burbon|Henryka IV]] położył kres wojnom hugenockim. Monarcha sam osobiście był hugenotem, jednak w roku 1593 przyjął wiarę katolicką. Podpisany w roku 1598 edykt w [[Nantes]] gwarantował hugenotom polityczne i religijne przywileje, zapewniając im bezpieczne rejony, na których na koszt państwa mogli utrzymywać swoje garnizony. Po zamordowaniu Henryka w roku 1610 królem Francji został jego syn [[Ludwik XIII]], którego polityka skierowana była przeciwko prawom hugenockim, co spowodowało sprzeciw protestantów. W roku 1620 hugenoci wywołali powstanie, na co Ludwik odpowiedział wymierzoną przeciwko nim kampanią. Próby zajęcia przez wojska królewskie [[Montauban]] oraz [[Montpellier]] zakończyły się jednak niepowodzeniem, a dnia 10 października 1622 podpisano kolejny edykt w Nantes kończący działania wojenne.

W styczniu 1625 r. hugenoci pod wodzą [[Benjamin de Rohan|Benjamina de Rohan]] ruszyli ku prowincji [[Poitou]]. Tutaj zajęli [[Île de Ré]], położone na zachód od La Rochelle, a następnie skierowali się na [[Oléron]], gdzie pokonali tamtejszy garnizon królewski. W międzyczasie oddziały hugenockie pod wodzą brata Benjamina, Henryka II, rozpoczęły działania zbrojne w [[Langwedocja|Langwedocji]]. W tej sytuacji hugenoci wystosowali do króla swoje żądania. Ludwik XIII opowiedział się za gotowością uznania postanowień edyktu z Nantes, w zamian jednak zażądał ograniczenia obrony w La Rochelle i ustanowienia tam przedstawiciela królewskiego jako zarządcy. Rohanowie odrzucili żądania króla, czyniąc próby uzyskania wsparcia za granicą. Benjamin de Rohan nawiązał m.in. kontakt z księciem Buckingham, [[George Villiers, 1. książę Buckingham|George'emGeorge’em Villiersem]], który postawił do jego dyspozycji flotę z 5000 ludzi i udał się z Benjaminem w kierunku La Rochelle. Po dotarciu do miasta w dniu 25 lipca 1627 r. Villiers zdecydował o ataku na wyspę Ré, zajętą przez wojska królewskie. [[Anglia|Anglicy]] wylądowali na wschodnim przyczółku wyspy, gdzie odparli atak francuski, zmuszając przeciwnika do wycofania się do fortu de la Prée w gminie [[Saint-Martin-de-Ré|Saint-Martin]]. Villiers nakazał oblężenie fortu, tymczasem wśród mieszkańców La Rochelle nie było jedności co do tego, jak zachować się wobec Anglików.

[[Oblężenie La Rochelle (1627-16281627–1628)|Oblężenie La Rochelle]] przez wojska Ludwika XIII rozpoczęło się dnia 4 sierpnia. Siły królewskie liczyły 11 000 ludzi i były dowodzone przez księcia de Angoulême. Książę zaproponował obrońcom miasta kapitulację, co wywołało spory wśród mieszkańców. Rozbudowę pobliskiego Fortu St. Louis hugenoci potraktowali jednak jako wrogie działanie, ostrzeliwując wojska królewskie. Angoulême nakazał wówczas otoczenie miasta pierścieniem umocnień polowych, przygotowując swoje siły do długotrwałego oblężenia. W mieście powołano pod broń wszystkich zdolnych do noszenia broni mężczyzn. Dowodzenie nad obrońcami objęli burmistrz Jean Guiton oraz Benjamin de Rohan.

Dnia 7 października wojska królewskie stacjonujące w Forcie Île de Ré otrzymały amunicję oraz żywność dostarczoną przez flotę francuską. Dostawa okazała się zbawieniem dla obrońców, którzy z powodu braku żywności bliscy byli kapitulacji. Tymczasem w dniu 12 października Ludwik XIII przyprowadził nowe wojska pod La Rochelle. Armia królewska wzrosła do 20 000 ludzi.

W styczniu 1628 r. armię Ludwika wzmocniły kolejne oddziały. W ten sposób armia królewska wzrosła do 30 000 ludzi. Pomimo, że obrońcy miasta walczyli już wiele miesięcy, nie brakowało im zaopatrzenia, dostarczanego drogą morską przez statki angielskie. Oblegający odcięli wówczas miasto ze wszystkich stron, budując w zatoce groblę, na której umieszczono działa z których otworzono ogień do okrętów angielskich. Powstał w ten sposób niestrzeżony dostęp do miasta, gdzie wdarł się Richelieu na czele 5000 ludzi w dniu 13 marca. Hugenotów zaalarmowały jednak odgłosy tysięcy ludzi, po czym zamknęli lukę w umocnieniach.

Ludwik XIII przeznaczył do dyspozycji armii w okresie oblężenia ogromną sumę 40 milionów liwrów. Po zajęciu miasta rozebrano jego umocnienia. Tracąc swoje twierdze hugenoci stracili także swoją siłę militarną. Jednak jeszcze w roku 1629 w nadanym im edykcie łaskawości w [[Alès|Alais]] zatwierdzono ich religijne przywileje. Zakończenie wojny ustabilizowało wewnętrzną sytuację polityczną w kraju. Od tego czasu Korona francuska mogła koncentrować swoją uwagę na polityce antyhabsburskiej. Za panowania [[Ludwik XIV|Ludwika XIV]] odmówiono ostatecznie praw hugenotom w podpisanym w roku 1685 edykcie w [[Fontainebleau]]. Spowodowało to eksodus z Francji setek tysięcy protestantów.