Wikipedia

Mariah Carey: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m drobne techniczne
m drobne techniczne
Linia 32:
== Życiorys ==
=== Wczesne lata ===
Urodziła się w [[Huntington (miasto)|Huntington]], w stanie [[Nowy Jork (stan)|Nowy Jork]]<ref>{{Cytuj|autor=Glenn Gamboa|tytuł=LI Music Hall of Fame recognizes local talent |czasopismo=Newsday |data=2008-10-22 |data dostępu=2017-10-01|miejsce=[[Long Island]], [[Stany Zjednoczone]]|url=https://web.archive.org/web/20131014201804/http://www.newsday.com/entertainment/fanfare/li-music-hall-of-fame-recognizes-local-talent-1.884107|język=en}}</ref><ref name=":1">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =8}}</ref>. Jej ojciec, Alfred Roy Carey posiada [[Afroamerykanie|afroamerykańskie]] i afro-[[Wenezuela|wenezuelskie]] pochodzenie, podczas gdy matka, Patricia (née Hickey) ma [[Irlandczycy|irlandzkie]] korzenie. Nazwisko Carey zostało przyjęte przez jej wenezuelskiego dziadka, Francisco Núñeza, kiedy ten wyemigrował do Nowego Jorku<ref name=":2">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =7}}</ref>. Patricia była sporadyczną śpiewaczką operową i trenerem wokalnym, zanim poznała Alfreda w 1960 roku<ref name=":1" />. Jak zaczął zarabiać na życie jako inżynier [[Aeronautyka|aeronautyki]], para wzięła ślub później w tym samym roku i przeniosła się do małej dzielnicy w Nowym Jorku. Rodzina Patricii opuściła ją ze względu na poślubienie mężczyzny o czarnym kolorze skóry. Mariah Carey wyjaśniła w późniejszych czasach, że podczas dorastania, poczuła zaniedbanie ze strony rodziny matki, co miało na nią znaczący wpływ. W latach między urodzeniem starszej siostry Carey, Alison i jej samej, rodzina Carey walczyła ze sobą ze względu na ich pochodzenie etniczne<ref name=":2" />. Imię Carey pochodzi od piosenki „They Call the Wind Maria” z 1951 roku, wystawianej na [[Broadway (teatr)|broadway'owskim]] [[musical]]u ''Paint Your Wagon''<ref>{{Cytuj|autor=Margaret Rose|tytuł=Baby Names For Dummies|data=2011-04-27|isbn=1118069005|miejsce=[[Nowy Jork]], [[Stany Zjednoczone]]|wydawca=John Wiley & Sons|język=en}}</ref>. Kiedy Mariah miała trzy lata, jej rodzice rozwiedli się<ref name=":3">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =9}}</ref>''.''
 
Po separacji Alison przeniosła się z ojcem do innego domostwa, a pozostałe dwoje dzieci, Mariah i jej brat, Morgan, pozostali z matką. Mariah rozdzieliła się z ojcem, potem przestała go widywać zupełnie<ref name=":3" />{{odn|Nickson|1998|s=10-11}}. W szkole podstawowej obrała kierunek zainteresowań, który najbardziej ją fascynował – muzykę, literaturę i sztukę, nie odnajdując się przy tym w innych dziedzinach życia. Po kilku latach walki finansowej, matka Carey zarobiła wystarczająco dużo pieniędzy na przeniesienie rodziny do stabilnego i zamożnego sektora w Nowym Jorku{{odn|Nickson|1998|s=13}}. Carey zaczęła pisać wiersze i komponować do nich melodie, rozpoczynając w ten sposób karierę jako piosenkarka, podczas uczęszczania do szkoły [[Harborfields High School]] w [[Greenlawn]], w stanie Nowy Jork<ref name=":5">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =16}}</ref>, którą ukończyła w 1987 roku<ref name=":4">{{Cytuj |autor = Steve Dougherty |tytuł = How Sweet It Is |czasopismo = [[People]] |data = 1993-11-22 |data dostępu = 2017-10-01 |opublikowany = people.com |url = http://people.com/archive/cover-story-how-sweet-it-is-vol-42-no-21/ |język = en}}</ref>. Choć matka Carey wprowadziła córkę do świata klasycznej opery nigdy nie naciskała, aby kontynuowała karierę, jako że nigdy nie była tym zainteresowana<ref name=":5" /><ref name=":6">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =17}}</ref>.
 
W szkole średniej, Carey zaczęła pisać piosenki z [[Gavin Christopher|Gavinem Christopherem]]<ref name=":4" /><ref name=":6" />, ze względu na to, iż potrzebowała asystenta, który mógłby grać na klawiaturze<ref name=":6" />. Carey i Christopher zaczęli pisać i tworzyć piosenki w piwnicy sklepu jego ojca podczas ostatniego roku nauki Carey. Po skomponowaniu ich pierwszej piosenki „Here We Go' Round Again”, kontynuowali pisanie materiałów na demo w pełnym wymiarze. Wkrótce potem, Carey zamieszkała w jednopokojowym mieszkaniu na [[Manhattan]]ie, który dzieliła z czterema innymi studentkami{{odn|Nickson|1998|s=19}}{{odn|Nickson|1998|s=20}}. Carey pracowała jako kelnerka w różnych restauracjach. Pomimo obowiązku opłacania czynszu, wciąż miała ambicje muzyczne, nadal pracując późno w nocy z nadzieją na ukończenie demo{{odn|Nickson|1998|s=21}}. Po ukończeniu taśmy demonstracyjnej z czterema utworami, Carey próbowała przekazać ją do wytwórni muzycznych, jednakże za każdym razem spotykała się z odmową<ref name=":7">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =22}}</ref>. Wkrótce potem, zaprzyjaźniła się z piosenkarką muzyki pop, [[Brenda K. Starr|Brendą K. Starr]]<ref name=":7" />{{odn|Nickson|1998|s=61}}.
 
=== Kariera ===
==== 1988–1992: ''Mariah Carey'' i ''Emotions'' ====
[[Plik:Mariah Carey 1990 cropped.jpg|thumb|left|Mariah Carey, 1990|200x200px]]
Kiedy przyjaźń Carey ze Starr rosła, zainterosowanie Brendą, pomagało Mariah w branży muzycznej. W grudniu 1988 roku, Carey towarzyszyła Starr w drodze do sali nagraniowej, gdzie wręczyła taśmę demo szefowi [[Columbia Records]], [[Tommy Mottoli|Tommy'iemu Mottoli]], który przesłuchał ją w drodze powrotnej do domu<ref name=":8">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =25}}</ref><ref>{{odn|Nickson, |1998|s. =26</ref>}}.
 
Po przesłuchaniu pierwszych dwóch utworów, zainteresował się nią; później, po poszukiwaniach Carey przez dwa tygodnie, natychmiast podpisał z nią kontrakt płytowy i zaczął odwzorowywać jej debiut komercyjny. Podczas gdy, Carey utrzymywała, że chce kontynuować pracę z [[Ben Margulies|Benem Marguliesem]], Mottola zwerbował do projektu ówczesnych największych producentów muzycznych w branży, [[Ric Wake|Ric'a Wake'a]] , [[Narada Michael Walden|Naradę Michaela Waldena]] i [[Rhett Lawrence|Rhetta Lawrence'a]]<ref name=":8" />. Mottola i pracownicy Columbia planowali wprowadzić na rynek Carey jako główną artystkę popową, rywalizującą z [[Whitney Houston]] i [[Madonna (piosenkarka)|Madonną]]{{odn|Nickson|1998|s=28–29}}. Po ukończeniu debiutanckiego albumu piosenkarki o tytule ''[[Mariah Carey (album)|Mariah Carey]]'', Columbia Records wydała ponad milion dolarów na jego promocję{{odn|Nickson|1998|s=33}}. Mimo słabego początku, album ostatecznie osiągnął szczyt listy [[Billboard 200]], po ekspozycji piosenkarki, w czasie trwania ceremonii rozdania nagród [[Nagroda Grammy|Grammy]] w 1991 roku{{odn|Nickson|1998|s=45}}. Mariah Carey była na szczycie list przebojów przez jedenaście kolejnych tygodni<ref>{{Cytuj |autor = David Landis |tytuł = Bathgate' Wait |czasopismo = [[USA Today]] |data = 1991-05-13 |data dostępu = 2017-12-17 |opublikowany = usatoday.com |archiwum = https://web.archive.org/web/20120724230951/https://pqasb.pqarchiver.com/USAToday/access/56149786.html?dids=56149786:56149786&FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=May+13%2C+1991&author=David+Landis&pub=USA+TODAY+(pre-1997+Fulltext)&desc=`BATHGATE%27+WAIT&pqatl=google |język = en}}</ref> i zdobyła dwie nagrody Grammy w kategorii ''Najlepszy nowy artysta'' i ''Najlepsze popowo-wokalny występ'' za singiel „[[Vision of Love]]”<ref>{{Cytuj|tytuł=Mariah Carey|data dostępu=2017-10-01|opublikowany=grammy.com|url=https://www.grammy.com/grammys/artists/mariah-carey|język=en}}</ref>. Oprócz „Vision of Love”, na albumie znalazły się jeszcze trzy inne sukcesywne single, które osiągnęły najwyższe pozycje na liście [[Hot 100|Billboard Hot 100]]: „[[Love Takes Time|Love Takes Time”]], „[[Someday (singel Mariah Carey)|Someday”]] i „[[I Don't Wanna Cry|I Don't Wanna Cry”]]<ref>{{Cytuj|tytuł=Mariah Carey (Chart History)|data dostępu=2017-10-01|opublikowany=billboard.com|url=https://www.billboard.com/artist/309388/mariah+carey/chart?f=379|język=en}}</ref>. Carey stała się przy tym, pierwszym artystą od czasów [[The Jackson 5]], który miał pierwsze cztery single osiągające pierwszą pozycję na amerykańskiej liście przebojów<ref>{{Cytuj |autor = Jan DeKnock |tytuł = Year Ends Well for Countries Hottest Stars |czasopismo = Chicago Tribune |data = 1991-12-27 |data dostępu = 2017-10-01 |archiwum = http://web.archive.org/web/20171203013813/https://pqasb.pqarchiver.com/chicagotribune/doc/283276828.html?FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=Dec%2027,%201991&author=Jan%20DeKnock.&pub=Chicago%20Tribune%20(pre-1997%20Fulltext)&edition=&startpage=&desc=Year%20ends%20well%20for%20country%27s%20hottest%20stars |język = en}}</ref>. Wydawnictwo ''Mariah Carey'' stało się najlepiej sprzedającym się albumem w [[Stany Zjednoczone|Stanach Zjednoczonych]] w 1991 roku<ref>{{Cytuj |autor = Richard Harrington |tytuł = 1991's Chart-Toppers: Garth, Mariah & CC |czasopismo = [[The Washington Post]] |data = 1992-01-01 |data dostępu = 2017-10-01 |archiwum = http://web.archive.org/web/20171202053033/https://pqasb.pqarchiver.com/washingtonpost/doc/307475994.html?FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=Jan%2001,%201992&author=Richard%20Harrington&pub=The%20Washington%20Post%20(pre-1997%20Fulltext)&edition=&startpage=&desc=1991%27s%20Chart-Toppers:%20Garth,%20Mariah%20&%20CC |język = en}}</ref>, przy łącznej sprzedaży ponad 15 milionów egzemplarzy<ref>{{Cytuj |autor = Clay Clane |tytuł = Mariah Celebrates Twenty Years |data = 2010-06-11 |data dostępu = 2017-10-01 |opublikowany = [[Black Entertainment Television]] |url = https://www.bet.com/news/celebrities/2010/06/11/mariahtwenty.html |język = en}}</ref><ref name=":9">Hur, s. 281–282</ref>.
 
Carey zaczęła nagrywać swój drugi album studyjny, zatytułowany ''[[Emotions]]'' w 1991 roku{{odn|Nickson|1998|s=50–51}}<ref name=":10">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =52}}</ref>. Opisała to jako hołd dla gatunku [[Motown Records|Motown]] [[soul]]. Stwierdziła, że czuła potrzebę, aby oddać hołd rodzaju muzyki, które wpłynął na nią jako dziecko<ref name=":10" />. W projekcie, Carey współpracowała z [[Walter Afanansieff|Walterem Afanasieff'em]], a także [[Robert Clivillés|Robertem Clivillés]] i [[David Cole|Davidem Cole]], z tanecznej grupy [[C+C Music Factory|C + C Music Factory]]{{odn|Nickson|1998|s=53}}. Relacja Carey z Marguliesem pogorszyła się w stosunku do kontraktu osobistego, który podpisał z Mariah przed podpisaniem umowy z wytwórnią. Zgodził się wówczas na podzielenie połowy zarobków. Gdy jednak nadszedł czas, aby napisać muzykę do ''Emotions'', urzędnicy [[Sony Music|Sony]] wyraźnie wskazali, iż wynagrodzenie otrzymają jedynie współtwórcy albumu. Margulies później złożył pozew przeciwko Sony, który ostatecznie doprowadził do ich rozstania<ref name=":10" />. Album ''Emotions'' został wydany w dniu 17 września 1991 roku i został przyjęty przez krytyków jako bardziej dojrzały album, niż jego poprzednik{{odn|Nickson|1998|s=58}}. Chociaż uznano, że ulepszono piosenki, produkcję i nowy dźwięk głosu Carey, płyta została krytykowana za materiał, słabszy niż jej debiut{{odn|Nickson|1998|s=59}}. Album sprzedał się w nakładzie ponad 8 milionów egzemplarzy<ref name=":9" />.
 
Po debiucie dwóch pierwszych płyt, krytycy muzyczni dopytywali się, czy Carey ma w planach wyruszyć w międzynarodową trasę koncertową, promującą jej materiał{{odn|Nickson|1998|s=68}}. Artystka wyjaśniła wówczas, iż była niezdolna do doskonałego słuchu i pięciooktawowej skali głosu, z której była znana szerszej publiczności<ref name=":0" />. W nadziei, że spoczną wszelkie spekulacje, czy Mariah jest prawdziwą artystką, Carey i Walter Afanasieff postanowili zarezerwować występ w [[MTV Unplugged]], programie telewizyjnym nadawanym przez stację [[MTV]]{{odn|Nickson|1998|s=71}}. Pomimo faktu, że Carey faworyzowała swoje bardziej pełne duszy i potężne piosenki, zdecydowano, że zostanie włączony jej najbardziej popularny utwór. Na kilka dni przed nagraniem w programie, Carey i Afanasieff pomyśleli o dodaniu coverowej wersji starszego utworu, aby zapewnić coś innego i nieoczekiwanego{{odn|Shapiro|2001|s=70}}. Wybrali „[[I'll Be There]][[Someday (singel Mariah Carey)|”]], piosenkę popularyzowaną przez The Jackson 5 w 1970 roku. 16 marca 1992 Carey nagrali siedmioosobowy występ w Kaufman Astoria Studios w [[Queens]], w stanie Nowy Jork{{odn|Nickson|1998|s=72}}. Spotkał się z krytycznym uznaniem, co doprowadziło do emisji ponad trzy razy częściej niż przeciętny odcinek{{odn|Nickson|1998|s=77–78}}. Sukces skłonił urzędników Sony do jego wprowadzenia na rynek<ref name=":11">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =79}}</ref><ref name=":11" />. Wytwórnia [[Sony Music|Sony Music Entertainment]] postanowiła wydać występ w postaci [[EP|minialbumu]], wycenionego na niskim poziomie, ze względu na to, iż był to krótki materiał. Album zatytułowano jako ''[[MTV Unplugged (album Mariah Carey)|MTV Unplugged]]''. Materiał EP okazał się dużym sukcesem komercyjnym, co bardzo kontrastowało ze spekulacjami krytyków muzycznych, iż Carey jest tylko artystką studyjną{{odn|Nickson|1998|s=80}}. Minialbum otrzymał certyfikat poczwórnej [[Certyfikaty sprzedaży w przemyśle muzycznym|platynowej płyty]] przez stowarzyszenie amerykańskich wydawców [[Fonografia|fonografii]], [[Recording Industry Association of America]] do grudnia 1994 roku<ref name=":13">{{Cytuj|tytuł=Mariah Carey (Gold & Platinum)|data dostępu=2017-11-28|opublikowany=[[Recording Industry Association of America]]|url=https://www.riaa.com/gold-platinum/?tab_active=default-award&se=Mariah+Carey#search_section|język=en}}</ref> oraz na przestrzeni lat, kilka certyfikatów [[Certyfikaty sprzedaży w przemyśle muzycznym|złotych]] i platynowych płyt na europejskich rynkach muzycznych<ref name=":11" />.
 
==== 1993–1996: ''Music Box'', ''Merry Christmas'' i ''Daydream'' ====
Linia 53:
Na początku 1993 roku, Carey rozpoczęła pracę nad swoim trzecim studyjnym albumem, który został zatytułowany ''[[Music Box (album)|Music Box]]''. Po tym, jak album ''Emotions'' nie osiągnął komercyjnego poziomu debiutanckiego albumu, Carey i wytwórnia [[Columbia Records]] doszli do porozumienia, że następny album będzie zawierał więcej wpływów brzmień [[Muzyka pop|muzyki pop]], aby przyciągnąć szerszą publiczność{{odn|Shapiro|2001|s=72–73}}. Podczas sesji pisania tekstów piosenek na kolejną płytę, Carey zaczęła pracować głównie z Afanasieff'em, z którym współtworzyła i wyprodukowała większość materiału ''Music Box''<ref>{{Cytuj|autor=Chris Williams|tytuł=Mariah Carey’s Music Box LP (1993) revisited with co-writer Walter Afanasieff|data=2011-07-03|data dostępu=2017-11-28|opublikowany=soulculture.com|archiwum=https://web.archive.org/web/20140725195959/http://soulculture.com/features/interviews/mariah-careys-music-box-lp-1993-revisited-with-co-writer-walter-afanasieff-return-to-the-classics/|język=en}}</ref>. Kiedy Mariah ukończyła prace nad swoim trzecim albumem studyjnym, został on wydany 31 sierpnia 1993 roku na całym świecie, debiutując na pierwszym miejscu na liście Billboard 200{{odn|Shapiro|2001|s=77}}. Wydawnictwo okazało się najlepiej sprzedającą się płytą w karierze piosenkarki. Zakupiło ją ponad 32 miliony nabywców<ref name=":9" />. Album muzyczny spotkał się z mieszanym przyjęciem ze strony krytyków muzycznych; podczas gdy wielu pochwalało popowy wpływ albumu i mocne treści, inni uważali z kolei, że Carey w mniejszym stopniu wykorzystała swój uznany zakres wokalny{{odn|Shapiro|2001|s=78}}. Ron Wynn z serwisu [[AllMusic]] opisał różne formy śpiewania Carey na albumie: „Dobrze, by było, aby Carey prezentowała inne elementy swojego podejścia, ale czasami nadmiar ducha jest lepszy od braku pasji[[Someday (singel Mariah Carey)|”]]<ref>{{Cytuj|autor=Ron Wynn|tytuł=Mariah Carey – Music Box|data dostępu=2017-11-28|opublikowany=[[AllMusic]] |url= https://www.allmusic.com/album/music-box-mw0000620196|język=en}}</ref>. Drugi singiel z albumu „[[Hero (singel Mariah Carey)|Hero]][[Someday (singel Mariah Carey)|”]] ostatecznie stał się jednym z najbardziej popularnych i inspirujących utworów Carey w jej karierze. Piosenka stała się ósmą top piosenką Carey w Stanach Zjednoczonych{{odn|Nickson|1998|s=102}} i zaczęła rozwijać popularność Carey w całej Europie. Wraz z wydaniem trzeciego singla albumu, Carey osiągnęła kilka etapów kariery. Jej cover utworu „[[Without You (singel Mariah Carey)|Without You]][[Someday (singel Mariah Carey)|”]] [[Badfinger]]a stał się jej pierwszym singlem numer jeden min. w [[Niemcy|Niemczech]]<ref>{{Cytuj|tytuł=Chartverfolgung – Mariah Carey, Without You|data=2010-01-21|data dostępu=2017-11-28 |opublikowany=musicline.de |url= http://musicline.de/de/chartverfolgung_summary/artist/Carey%2CMariah/single?sort=entry|język=de}}</ref> i w [[Szwecja|Szwecji]]<ref>{{Cytuj|tytuł=Mariah Carey – Without You|data dostępu=2017-11-28 |opublikowany= [[Ö3 Austria Top 40]] |url=https://austriancharts.at/showitem.asp?interpret=Mariah+Carey&titel=Without+You&cat=s|język=de}}</ref>. Wydawnictwo ''Music Box'' spędziło dłuższe okresy na pierwszym miejscu listy albumów w kilku krajach{{odn|Nickson|1998|s=112}} i ostatecznie stało się [[Lista najlepiej sprzedających się albumów muzycznych|jednym z najlepiej sprzedających się albumów wszech czasów.]] Wkrótce po sukcesach na terytorium europejskim, Carey zgodziła się wyruszyć w trasę koncertową pod nazwą ''[[Music Box Tour|Music Box Tou]]''[[Music Box Tour|r]]. Obejmująca tylko sześć miejsc w [[Ameryka Północna|Ameryce Północnej]]{{odn|Shapiro|2001|s=81}}, krótka, ale udana trasa była dużym krokiem dla Carey, która obawiała się kłopotów z koncertowaniem{{odn|Shapiro|2001|s=82}}.
 
Po ''Music Box'', Carey odeszła stosunkowo długo od mediów publicznych i rozpoczęła pracę nad nieznanym projektem w 1994 roku. W październiku 1994 roku magazyn „[[Billboard (tygodnik)|Billboard]]” ogłosił, że Carey wyda album świąteczny jeszcze w tymże roku{{odn|Shapiro|2001|s=86–87}}. W 1994 roku Carey nagrała duet z [[Luther Vandross|Lutherem Vandrossem]], cover utworu [[Lionel Richie|Lionela Richie]] i [[Diana Ross|Diany Ross]] „[[Endless Love]]”<ref>{{odn|Nickson, |1998|s. =132</ref>}}. Album Carey zatytułowany ''[[Merry Christmas (album Mariah Carey)|Merry Christmas]]'' został wydany 1 listopada 1994 roku, w tym samym dniu, w którym ukazał się pierwszy singiel albumu „[[All I Want for Christmas Is You]]”<ref>{{odn|Nickson, |1998|s. =133</ref>}}. Album stał się najlepiej sprzedającym się wydawnictwem świątecznym w historii i unormował sprzedaż globalną na poziomie 15 milionów kopii<ref>{{Cytuj|autor=Erin Strecker|tytuł=Mariah Carey's 'Merry Christmas' 20th Anniversary: Find Out What Went Into Making a Modern Christmas Classic|czasopismo=[[Billboard (tygodnik)|Billboard]]|data=2014-10-30|data dostępu=2017-11-28|opublikowany=billboard.com|url=https://www.billboard.com/articles/news/6296926/mariah-carey-merry-christmas-anniversary-all-i-want-for-christmas |język=en}}</ref>. Ponadto „All I Want for Christmas Is You” był singlem krytycznie chwalonym i jest uważany za „jeden z niewielu godnych nowoczesnych dodatków do świątecznego kanonu”<ref>{{Cytuj |autor=Sasha Frere-Jones|tytuł=Mariah Carey’s record-breaking career.|czasopismo=[[The New Yorker]]|data=2006-04-03|data dostępu=2017-11-28 |opublikowany=newyorker.com |url= https://www.newyorker.com/magazine/2006/04/03/on-top |język=en}}</ref>. Czasopismo „[[Rolling Stone]]” opisało singiel jako „standard świąt” i umiejscowiło go na czwartym miejscu na liście ''Największych rock and roll'owych piosenek świątecznych''<ref>{{Cytuj|autor=Andy Greene|tytuł=The Greatest Rock and Roll Christmas Songs|czasopismo=[[Rolling Stone]] |data=2010-12-10 |data dostępu=2017-11-28 |opublikowany= rollingstone.com |archiwum= https://web.archive.org/web/20101222174247/http://www.rollingstone.com/music/photos/the-greatest-rock-and-roll-christmas-songs-20101216/mariah-carey-all-i-want-for-christmas-is-you-0150435|język=en}}</ref>. Komercyjnie singiel stał się najlepiej sprzedającym się świątecznym dzwonkiem wszech czasów<ref>{{Cytuj|tytuł=Mariah Carey's 'All I Want For Christmas Is You' Is World's First Double Platinum Holiday Ringtone|data=2009-12-17|data dostępu=2017-11-28|opublikowany=prnewswire.com|url=https://www.prnewswire.com/news-releases/mariah-careys-all-i-want-for-christmas-is-you-is-worlds-first-double-platinum-holiday-ringtone-79488972.html|język=en}}</ref>, a także najlepiej sprzedającym się singlem w Japonii przez nieazjatyckiego artystę<ref>McClure (1995), s. 57</ref>, sprzedając się w nakładzie ponad 1 miliona kopii, zgodnie z oficjalnymi danymi japońskiego zrzeszenia wydawców fonografii, [[Recording Industry Association of Japan]]<ref>{{Cytuj|tytuł=統計情報|data dostępu=2017-11-28|opis=W tytule pracy wpisać po japońsku nazwę singla 恋人たちのクリスマス, zaś w polu artysty w języku japońskim マライア・キャリー|opublikowany=[[Recording Industry Association of Japan]]|url=http://www.riaj.or.jp/f/data/cert/hs_search.html|język=ja}}</ref>. Według sprawozdania amerykańskiego tygodnika muzycznego „[[Billboard (tygodnik)|Billboard]]”, album ''Merry Christmas'' przekroczył próg sprzedaży 2,5 miliona egzemplarzy w Japonii w 1996 roku, stając się jednym z pięciu najlepiej sprzedających się albumów nagranych przez artystów nieazjatyckiego pochodzenia w historii<ref>McClure (1996), s. 68</ref>. Pod koniec 1994 roku Carey i  Afanasieff zaczęli tworzyć materiał na kolejne wydawnictwo studyjne, którego premiera została zaplanowana na schyłkowy okres następnego roku<ref>{{odn|Nickson, |1998|s. 136 –137</ref>=136–137}}.
 
3 października 1995 roku Carey wydała album zatytułowany ''[[Daydream (album)|Daydream]]'', który sprzedał się w nakładzie 25 milionów kopii<ref name=":9" />. Nagrania łączyły popową wrażliwość ''Music Box'' z [[Rhythm and blues|R&B]] i wpływami [[Hip-hop (muzyka)|hip-hopu]]{{odn|Shapiro|2001|s=91}}. Główny singiel z płyty, „[[One Sweet Day]][[Someday (singel Mariah Carey)|”]] pozostał na szczycie [[Hot 100]] przez 16 tygodni i okazał się najdłużej przebywającym singlem na pozycji numer jeden na amerykańskiej liście przebojów w historii przemysłu muzycznego<ref name=":9" /><ref>{{odn|Nickson, |1998|s. =145</ref>}}. Utwór był inspirowany śmiercią amerykańskiego producenta muzycznego [[David Cole|Davida Cole'a]]{{odn|Shapiro|2001|s=89}}. ''Daydream'' stał się jej najlepiej sprzedającym się albumem w Stanach Zjednoczonych<ref name=":12" /> i stał się jej drugim albumem, który otrzymał certyfikat diamentowej płyty w Stanach Zjednoczonych po ''Music Box''<ref name=":13" />. Utwór „One Sweet Day” okazał się z kolei najlepiej sprzedającym się singlem w karierze Carey. Zakupiło go 2 miliony 334 tysiące nabywców w formie CD, zgodnie z danymi [[Nielsen SoundScan]]. Nagranie „All I Want for Christmas Is You” stało się najczęściej kupowanym singlem cyfrowym piosenkarki w historii. Sprzedał się do 2010 roku w nakładzie 1 miliona 582 tysięcy egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych<ref name=":12" />. Krytycznie album został zapowiedziany jako najlepszy jak dotąd Carey; amerykański dziennik „[[The New York Times]]” nazwał go jednym z najlepszych albumów w 1995 roku i napisał o nim: „najlepsze cięcia sprawiają, że tworzenie cukierkowego R&B staje się nowym tekstowym szczytem (...). Pisanie utworów przez Carey zrobiło krok naprzód i stało się bardziej zrelaksowane, seksowniejsze i w mniejszym stopniu polegało na tryskających kliszach”<ref>{{Cytuj |autor = Stephen Holden |tytuł = POP MUSIC; Mariah Carey Glides Into New Territory |czasopismo = [[The New York Times]] |data = 1995-10-08 |data dostępu = 2017-12-19 |opublikowany = nytimes.com |url = http://www.nytimes.com/1995/10/08/arts/pop-music-mariah-carey-glides-into-new-territory.html |język = en}}</ref>. Carey po raz kolejny zdecydowała się na krótką światową trasę zatytułowaną ''[[Daydream World Tour]].'' Ogłoszono siedem dat koncertów, z których trzy odbyły się w Japonii i cztery w całej Europie. Kiedy bilety trafiły do sprzedaży, Carey ustanowiła rekordy, gdyż wszystkie 150 tysięcy biletów na jej trzy występy na największym stadionie w Japonii, [[Tokyo Dome]], wyprzedały się w czasie poniżej trzech godzin<ref>{{odn|Nickson, |1998|s. =153</ref>}}.  Ze względu na sukces albumu, Carey zdobyła dwie nagrody [[American Music Award]] za jej wysiłki solowe w kategoriach: „Ulubiona artystka pop/rockowa” i „Ulubiona Artystka [[Soul]]/R&B”<ref>Speare, s. 12</ref>. Album ''Daydream'' i single z niego pochodzące otrzymały sześć nominacji do nagrody Grammy w 1996 roku{{odn|Shapiro|2001|s=95}}. Carey razem z Boyz II Men, otworzyła to wydarzenie wykonaniem „One Sweet Day”, jednak nie otrzymała żadnej nagrody, co skłoniło ją do skomentowania sytuacji: „Co mogę zrobić? Nigdy więcej nie będę rozczarowana. Po tym, jak siedziałam przez całe wydarzenie i nie wygrałam, mogę sobie poradzić ze wszystkim”. Wydarzenie z powodu nieotrzymania ani jednej nagrody przez Carey, spotkało się z kontrowersyjnym odbiorem przez publiczność{{odn|Shapiro|2001|s=96}}. W 1996 roku, ze względu na rekordową roczną sprzedaż albumu ''Daydream'' w Japonii tygodnik „Billboard” ogłosił Carey „Zagraniczną Artystką Roku” w tymże kraju<ref>McClure (1996), s.62</ref>.
 
==== 1997–2000: Nowy wizerunek i niezależność, ''Butterfly'' i ''Rainbow'' ====
Wraz z kolejnymi albumami, Carey zaczęła przejmować inicjatywę i kontrolę nad swoją muzyką i zaczęła dodawać więcej gatunków do swojej dyskografii<ref name=":14">{{odn|Nickson, |1998|ref=nie|s. =157}}</ref><ref>{{odn|Nickson, |1998|s. =164</ref>}}. W przypadku płyty ''[[Butterfly (album)|Butterfly]]'', starała się współpracować z innymi producentami i autorami tekstów piosenek niż Afanasieff, takimi jak [[Sean Combs]], [[Kamaal Fareed]], [[Missy Elliott]] i [[Jean Claude Oliver]] i [[Samuel Barnes]] z [[Trackmasters]]<ref name=":14" />. Podczas nagrywania albumu Carey i Mottola zerwali ze sobą współpracę, a Carey powołała się na nową jako na jej sposób na osiągnięcie wolności i na nowe życie{{odn|Nickson|1998|s=158–159}}. Oprócz odmiennego podejścia do albumu, krytycy zwrócili uwagę na zmieniony styl śpiewu Carey, który opisała jako [[szmer]]<ref>Tainen, s. 70</ref>.  Jej nowo odnaleziony styl śpiewu spotkał się z mieszanym przyjęciem; niektórzy krytycy uważali, że jest to znak dojrzałości, że nie czuła potrzeby, aby zawsze pochwalić się swoim górnym zasięgiem głosowym<ref>{{Cytuj |autor = Larry Demone |tytuł = In Brief |czasopismo = The Buffalo News |data = 1997-09-19 |data dostępu = 2017-12-19 |opublikowany = nl.newsbank.com |url = http://nl.newsbank.com/nl-search/we/Archives?p_product=BN&p_theme=bn&p_action=search&p_maxdocs=200&p_topdoc=1&p_text_direct-0=0EAF9A6859F16A45&p_field_direct-0=document_id&p_perpage=10&p_sort=YMD_date:D&s_trackval=GooglePM |język = en}}</ref>, podczas gdy inni czuli, że jest to znak jej coraz bardziej słabnącego głosu<ref>{{Cytuj |autor = Rich Juzwiak |tytuł = Mariah Carey (Butterfly) |czasopismo = Slant Magazine |data = 2003-09-18 |data dostępu = 2017-12-19 |opublikowany = slantmagazine.com |url = https://www.slantmagazine.com/music/review/mariah-carey-butterfly |język = en}}</ref>{{odn|Shapiro|2001|s=104}}. Główny singiel albumu „[[Honey (singel)|Honey]]” wraz z towarzyszącym mu teledyskiem wprowadził bardziej jawny wizerunek seksualny niż kiedykolwiek zademonstrowała Carey i pogłębił relację o jej wolności od Mottoli. Carey sądziła, że jej wizerunek nie był „tak bardzo oderwany od tego, co zrobiła w przeszłości”. Ponadto stwierdziła: „To nie tak, że odbiło mi na psychikę i myślałam, że zostanę raperem. To piekło, które chciałam zrobić{{odn|Shapiro|2001|s=101}}. Recenzje dla ''Butterfly'' były ogólnie pozytywne. „Rolling Stone” napisał: „To nie tak, jakby Carey całkowicie zrezygnowała ze swojej starej sakralnej ballady w stylu Whitney Houston (...), ale dominujący nastrój tego albumu jest chłodną, erotyczną zadumą”<ref>{{Cytuj |autor = Barney Hoskyns |tytuł = Mariah Carey: Butterfly |czasopismo = [[Rolling Stone]] |data = 1997-10-30 |opublikowany = rollingstone.com |url = https://www.rollingstone.com/music/albumreviews/butterfly-19971030 |język = en}}</ref>. Redaktor AllMusic, [[Stephen Thomas Erlewine]] określił wokal Carey jako „bardziej zrównoważony i bardziej kontrolowany niż kiedykolwiek” i zwiastował ''Butterfly'' jako „jedną z jej najlepszych nagrań, ze względu na to, iż pokazuje, że Carey wciąż doskonali i udoskonala swoją muzykę, co czyni ją rzadkością wśród twórczości jej rówieśników z [[Lata 90. XX wieku|lat 90. XX wieku]]”<ref>{{Cytuj |autor = Stephen Thomas Erlewine |tytuł = Butterfly (Mariah Carey) |data = 2008-04-12 |data dostępu = 2017-12-24 |opublikowany = [[AllMusic]] |url = https://www.allmusic.com/album/butterfly-mw0000594785 |język = en}}</ref>. Album był komercyjnym sukcesem, chociaż nie do tego stopnia, co jego poprzedniki, albumy ''Mariah Carey'', ''Music Box'' i ''Daydream''{{odn|Shapiro|2001|s=102}}.
 
Carey zaczęła rozwijać inne projekty w późnych latach dziewięćdziesiątych<ref name=":15">{{odn|Shapiro|2001|ref=nie|s=114}}</ref>. W dniu 14 kwietnia 1998 roku, Carey uczestniczyła w koncercie na rzecz dobroczynności [[VH1 Divas Live 98|VH1 Divas]], w którym śpiewała u boku [[Aretha Franklin|Arethy Franklin]], [[Céline Dion]], [[Shania Twain|Shani Twain]], [[Gloria Estefan|Glorii Estefan]] i [[Carole King]]<ref>{{Cytuj |autor = Bruce Haring |tytuł = VH1 display of 'Divas' makes all feel 'Natural' |czasopismo = [[USA Today]] |data = 1998-04-16 |data dostępu = 2017-12-19 |opublikowany = usatoday.com |archiwum = https://web.archive.org/web/20120725032117/https://pqasb.pqarchiver.com/USAToday/access/28692993.html?dids=28692993:28692993&FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=Apr+16%2C+1998&author=Bruce+Haring&pub=USA+TODAY&desc=VH1+display+of+%27Divas%27+makes+all+feel+%27Natural%27&pqatl=google |język = en}}</ref>. Carey zaczęła opracowywać projekt filmowy pod roboczym tytułem ''All That Glitters'', później ponownie zatytułowany po prostu ''[[Glitter (film)|Glitter]]''<ref>{{Cytuj |autor = Sarah Rodman |tytuł = Music; All that litters `Glitter'; Carey displays newfound maturity - when you can hear her among the guest stars |czasopismo = Boston Herald |data = 2001-09-11 |data dostępu = 2017-12-19 |opublikowany = bostonherald.com |archiwum = https://web.archive.org/web/20120725010353/https://pqasb.pqarchiver.com/bostonherald/access/80313960.html?dids=80313960:80313960&FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=Sep+11%2C+2001&author=SARAH+RODMAN&pub=Boston+Herald&desc=Music%3B+All+that+litters+`Glitter%27%3B+Carey+displays+newfound+maturity+-+when+you+can+hear+her+among+the+guest+stars&pqatl=google |język = en}}</ref> i pisała piosenki do innych projektów, takich jak ''[[Faceci w czerni]]'' oraz ''[[Grinch: Świąt nie będzie (film 2000)|Grinch: Świąt nie będzie]]''. Po ''Glitterze'' popadła w zastój rozwojowy i odłożyła projekt, zaczynając pisać materiał na nowy album<ref name=":15" />. Dyrektorzy Sony Music chcieli, aby przygotowała kolekcję największych przebojów na czas w okresie świątecznym{{odn|Shapiro|2001|s=115}}. Chcieli wydać album, który zawierałby jej singiel numer 1. w Stanach Zjednoczonych i jej międzynarodowe top piosenki w europejskich wersjach, bez żadnych nowych materiałów, podczas gdy Carey czuła, że album kompilacyjny powinien odzwierciedlać jej najbardziej osobiste piosenki, nie tylko te najbardziej komercyjne. Album, zatytułowany ''[[Number 1's (album Mariah Carey)|#1's]]'' z 1998 roku, zawierał duet z Whitney Houston, „[[When You Believe]]”, który znalazł się na [[Ścieżka dźwiękowa|ścieżce dźwiękowej]] do filmu ''[[Książę Egiptu]]''{{odn|Shapiro|2001|s=116}} i  stał się fenomenem w Japonii, sprzedając się w ponad milionie egzemplarzy w pierwszym tygodniu sprzedaży, czyniąc z Carey jedynego międzynarodowego artystę, który dokonał tego wyczynu. Sprzedał się w nakładzie ponad 3,25 miliona egzemplarzy (włączając wartość importowaną) w Japonii już po pierwszych trzech miesiącach i jest najlepiej sprzedającym się albumem nieazjatyckiego artysty wszech czasów w Japonii. Carey tym samym pokonała rekord Whitney Houston z płytą ''[[Bodyguard (ścieżka dźwiękowa)|Bodyguard]]'', która sprzedała się w nakładzie 2,8 miliona egzemplarzy w Japonii<ref>McClure (1999), s. 49</ref>. Wiosną 1999 roku Carey rozpoczęła pracę nad ostatnim albumem w ramach kontraktu płytowego z Sony{{odn|Shapiro|2001|s=121}}, jednakże z powodu presji i niezręcznego związku, w jakim Carey się znalazła, będąc w tejże wytwórni, ukończyła album w okresie trzech miesięcy w lecie 1999 roku, szybciej niż którykolwiek w przypadku innych jej albumów{{odn|Shapiro|2001|s=75}}. Pod tytułem ''[[Rainbow (album Mariah Carey)|Rainbow]]'' album został wydany w 1999 roku. Carey po raz kolejny współpracowała z nową grupą producentów muzycznych i autorów tekstów piosenek, takich jak [[Jay-Z]] i [[DJ Clue]]. Carey napisała także dwie ballady z [[David Foster|Davidem Fosterem]] i [[Diane Warren]], którzy zastępowali Afanasieffa{{odn|Shapiro|2001|s=123}}. ''Rainbow'' wypuszczono na rynek 2 listopada 1999 roku; była to najwyższa sprzedaż w pierwszym tygodniu od premiery w jej karierze, jednak Carey zadebiutowała na drugim miejscu na liście Billboard 200. W międzyczasie wzrosły kłopotliwe relacje Carey z Columbią Records, ponieważ pod oddział koncernu wytwórni Sony zatrzymał promocję płyty po pierwszych dwóch singlach. Dyrektorzy Columbii czuli, że ''Rainbow'' nie ma żadnego mocnego singla do promowania, podczas gdy Carey chciała wydać balladę{{odn|Shapiro|2001|s=133}}. Doprowadziło to do wielkiego, publicznego zaciekawienia, gdy Carey zaczęła zamieszczać wiadomości na swojej stronie internetowej, przekazując fanom informacje wewnętrzne na temat sporu, a także polecając im, aby prosili w stacjach radiowych o puszczanie „[[Can't Take That Away]]”{{odn|Shapiro|2001|s=134}}. Piosenka została ostatecznie wydana, ale Carey odkryła, że utwór został wydany w bardzo ograniczonym i mało promocyjnym wydaniu, co sprawiło, że stał się komercyjnie nierentowny{{odn|Shapiro|2001|s=135}}. Krytyczny odbiór ''Rainbow'' był ogólnie entuzjastyczny, a szkocki tygodnik „Sunday Herald” napisał, że album „dostrzega jej imponująco chwiejącą się duchową balladę i współpracę z reprezentantami ciężkiego R&B, takimi jak [[Snoop Dogg]] i [[Usher]] (...)”. Ponadto stwierdził, że ''Rainbow'' to „dopracowana kolekcja [[pop-art]]u dusza”<ref>{{Cytuj |autor = Virtue Graeme |tytuł = Rainbow Mariah Carey (Columbia) HHH |czasopismo = The Sunday Herald |data = 1999-11-07 |data dostępu = 2017-12-20 |opublikowany = archiwum heraldscotland.com |archiwum = http://web.archive.org/web/20171222052412/https://pqasb.pqarchiver.com/smgpubs/doc/331196880.html?FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=Nov%2007,%201999&author=Graeme%20Virtue&pub=Sunday%20Herald&edition=&startpage=&desc=Rainbow%20Mariah%20Carey%20(Columbia)%20HHH |język = en}}</ref>. Mimo komercyjnego sukcesu, ''Rainbow'' stał się najmniej sprzedającym się albumem Carey do tego momentu w jej karierze<ref>{{Cytuj |autor = Roger Friedman |tytuł = Mariah Carey's Biography |data = 2008-03-24 |opublikowany = [[Fox News Channel|Fox News]] |url = http://www.foxnews.com/story/2008/03/24/mariah-carey-biography.html |język = en}}</ref>.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Mariah_Carey”