Szymon Marcin Kozłowski: Różnice pomiędzy wersjami

|tytuł = Arcybiskup metropolita mohylewski

|1. funkcja = arcybiskupArcybiskup metropolita mohylewski

|wyznanie = [[Kościół katolicki|katolickiekatolicyzm]]

|data nominacji = 15 marca 1883<ref name=HC/> <br /> 14&nbsp;grudnia&nbsp;1891<ref>''Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi'', t. VIII, [[Padwa|Patavium]] 1978, s. 390. {{lang|la}}</ref>

|współkonsekratorzy = [[Tomasz Teofil Kuliński|Tomasz Kuliński]]<br />[[Karol Hryniewiecki]]

{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Mieczysław Leonard Pallulon|Mieczyslaw Pallulon]]|3 czerwca 1883}}

{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[AntoniAntanas Baranowski (biskup)|Antoni BaranowskiBaranauskas]]|24 czerwca 1884}}

{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Kazimierz Ruszkiewicz]]|76 lipca 1884}}

{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Henryk Piotr Kossowski|Henryk Kossowski]]|13 lipca 1884}}

Urodził się 5 listopada 1819 roku w [[Olita|Olicie]] w powiecie trockim na Litwie, jako syn Jana i Magdaleny z Lenkiewiczów, szkołę szlachecką ukończył w [[Kiejdany|Kiejdanach]]. Do [[seminarium duchowne]]go w Wilnie wstąpił w 1839 roku, po dwóch latach został studentem Wileńskiej Akademii Duchownej, którą ukończył po jej przeniesieniu do Petersburga. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1844 roku. 22 czerwca 1845 roku uzyskał stopień magistra teologii. W latach 1845-1848 był nauczycielem gimnazjum w [[Kowno|Kownie]] oraz profesorem teologii moralnej i homiletyki w wileńskim Seminarium Duchownym. W latach 1848-1851 wykładał historię Kościoła i prawo kanoniczne, a w latach 1851-1863 był [[rektor (seminarium)|rektorem]] seminarium. W 1852 został mianowany [[kanonik]]iem, w 1862 [[prałat]]em kustoszem kapituły katedralnej wileńskiej, a w 1866 asesorem Kolegium Duchownego w Petersburgu. W 1877 został rektorem Akademii Duchownej w Petersburgu. W 1883 papież [[Leon XIII]] prekonizował go na biskupa łucko-żytomierskiego. Miał niełatwe zadanie naprawienia szkód powstałych w okresie 13-letniego zesłania jego poprzednika. Tej pracy poświęcił swoje rządy. Lojalny był wobec rządu rosyjskiego. W 1884 suspendował proboszcza, który przyjął w kościele metropolitę prawosławnego (za co władze carskie zmniejszyły mu pensję o połowę, ale już pod koniec 1885 kara ta została umorzona). W 1891 został prekonizowany na arcybiskupa mohylewskiego. Diecezja łucko-żytomierska „została znowu – jak pisał Jerzy Filipowicz – bez rzeczywistego pasterza”. W 1892 nie chciał wprowadzić języka rosyjskiego do nabożeństw dodatkowych, co było przyczyną poważnego konfliktu z władzami państwowymi. Abp Kozłowski, jak pisze ks. [[Mieczysław Żywczyński]], „uchodził za człowieka mało energicznego, był pod wpływem księdza Symona, a po usunięciu zaś tego przez rząd w roku 1897 pod wpływem innego sufragana, bpa Karola Antoniego Niedziałkowskiego”. Był jednym z najpłodniejszych pisarzy religijnych w cesarstwie rosyjskim. Pisał podręczniki religii. Popularyzował zasady i dzieje Kościoła katolickiego. Nie był naukowcem, ale w 1862 został doktorem honoris causa Akademii Duchownej w Petersburgu. Do XX wieku ogół młodzieży uczył się na jego książkach. Ogłosił tekst Wulgaty w przekładzie ks. [[Jakub Wujek|Jakuba Wujka]], znany jako „[[Biblia Kozłowskiego]]” – popularna wśród księży z racji tekstu polskiego i łacińskiego. Kładł duży nacisk, by księża czytali Pismo św. i interesowali się liturgią.

* Ks. [[Witold Józef Kowalów]], Arcybiskup Szymon Marcin Kozłowski (1883-1891), [w:] „[[Wołanie z Wołynia]]” nr 1 (20) ze stycznia-lutego 1998 r., s. 33-34.

* Krzysztof Rafał Prokop, Sylwetki biskupów łuckich, Biały Dunajec – Ostróg 2001, s. 182-186.

* {{Catholic-hierarchy|biskup|bkozlo}}