Joachim II (patriarcha Konstantynopola): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 60:
=== Patriarcha Konstantynopola (1860–1863). Wewnętrzne problemy Kościoła ===
W 1860 metropolita Joachim został wybrany na patriarchę Konstantynopola. Jako zwierzchnik Kościoła wydał szereg zarządzeń dotyczących wyświęcania nowych kapłanów i kierowania ich do parafii. Polecił biskupom ordynariuszom, by nie wyświęcali duchownych, nie kierując ich do konkretnej placówki. Zabronił także przechodzenia kapłanów z eparchii do eparchii bez listów polecających. Wprowadził wymóg uzyskiwania przez kapłanów wykształcenia teologicznego przed święceniami – obowiązkowe stało się ukończenie [[Seminarium duchowne na Chalki|seminarium duchownego na Chalki]] lub zdanie egzaminu z wykładanego w nim programu<ref name=":0" />. Wspierał również dobroczynność. W 1862 utworzył żeńskie towarzystwo dobroczynne, którego zadaniem było niesienie pomocy ubogim i chorym. W 1863 założył stowarzyszenie o podobnym profilu działające w konstantynopolitańskiej dzielnicy Fanar. Rok wcześniej Patriarchat utworzył w [[Saloniki|Salonikach]] szkołę dla ubogich dzieci, a następnie przytułek dla sierot z terenu [[Macedonia (
Już rok po wyborze przeciwko niemu wystąpili metropolici Efezu Paisjusz, Nikomedii Dionizy oraz Filippola Panaret, którzy zarzucili mu łamanie niedawno uchwalonego nowego statutu Kościoła. Joachim II zdołał doprowadzić do zesłania wymienionych hierarchów na [[Wyspy Książęce]] do czasu, gdy sprawę miał rozstrzygnąć sąd. W celu rozwiązania konfliktu utworzona została komisja złożona z byłych patriarchów Grzegorza VI, [[Antym VI (patriarcha Konstantynopola)|Antyma VI]] i [[Cyryl VII (patriarcha Konstantynopola)|Cyryla VII]], patriarchy jerozolimskiego Cyryla oraz ośmiu metropolitów Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. Strony konfliktu nie doszły do porozumienia; ponadto konserwatywnie nastawiony Joachim II faktycznie był wrogiem nowego statutu. Chociaż pozostał na urzędzie, nie cieszył się zaufaniem biskupów Kościoła. Dodatkową przyczyną, dla której był niepopularny, było wymuszanie na biskupach wpłat w zamian za odstąpienie od przeniesienia na inną katedrę. W rezultacie skarg wnoszonych do sułtana przez członków Synodu Joachim w 1863 musiał złożyć urząd i zamieszkać w [[Erdek]]u, nie obejmując żadnej katedry<ref name=":0" />.
| |||