Niemieckie okręty podwodne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Nieograniczona wojna podwodna: poprawa linków |
m →I wojna światowa: drobne redakcyjne |
||
Linia 7:
== I wojna światowa ==
[[Kaiserliche Marine]] rozpoczęła budowę okrętów podwodnych później niż marynarki wojenne innych krajów<ref name=Miller-Ogólnie>Möller, E., Brack, W.: 'The Encyclopedia of U-Boats'', s 229-231</ref>. Powodem tego był fakt że Staatssekretär im Reichsmarineamt [[grossadmiral]] [[Alfred von Tirpitz]] za priorytet uznawał budowę dla [[Wilhelm II Hohenzollern|cesarza]] oceanicznej floty nawodnej, która mogłaby rywalizować z [[Royal Navy]] w zakresie rozmiarów i siły<ref name=Miller-Ogólnie/>. Niefortunnie, początkowo okręty podwodne Kaiserliche Marine wyposażone zostały w [[Silnik o zapłonie iskrowym|silniki benzynowe]] do napędu na powierzchni, które zostały zainstalowane na wszystkich jednostkach podwodnych od [[SM U-1]], aż po [[SM U-18]]<ref name=Miller-Ogólnie/>. I chociaż niemiecka marynarka zdecydowała się zmienić rodzaj napędu wraz z jednostkami typu [[Okręty podwodne typu U-19|U-19]], ponowna niefortunna decyzja o podziale zamówienia na silniki [[Silnik czterosuwowy|czterosuwowe]] z [[MAN SE|MAN]] w [[Augsburg]]u i [[Silnik dwusuwowy|dwusuwowe]] od [[Friedrich Krupp Germaniawerft|Germaniawerft]] w [[Kilonia|Kilonii]], spowodowała że w przededniu wybuchu wojny jednostki [[SM U-31|U-31]] do [[SM U-41|U-41]] z silnikami dwusuwowymi nie były de facto zdolne do służby<ref name=Miller-Ogólnie/>. W rezultacie, gdy wybuchły działania wojenne, niemiecka flota podwodna dysponowała jedynie okrętami U-1 do [[SM U-30|U-30]], lecz sprawność
[[Plik:Stöwer U-Boot Truppentransporter.jpg|thumb|300px|Statek transportowy zatopiony przez u-boota na obrazie prof. [[Willy Stöwer|Williego Stöwera]]]]
[[Plik:German submarine U-9, on return Wilhelmshaven, Germany, Artwork by Willy Stower, 1914 (30175417300).jpg|thumb|left|300px|Triumfalny powrót [[SM U-9|U-9]] do [[Wilhelmshaven]] po rejsie zakończonym zatopieniem trzech krążowników. Rysunek prof. Williego Stöwera.]]
Podobnie jak członkowie [[Ententa|ententy]], Niemcy nie miały jasnej doktryny wykorzystania okrętów podwodnych<ref name="Font_ww1_central">Paul E. Fontenoy: ''Submarines''. s. 14-18.</ref>. Przyjęły jednak strategię ''kleinkriegu'', starając się postawić jednostki [[Grand Fleet]] w niekorzystnej sytuacji i zmniejszyć brytyjską flotę za pomocą min i okrętów podwodnych<ref name="Font_ww1_central" />. W 1914 roku niemieckie U-Booty zademonstrowały jednak większą zdolność bojową niż wskazywały na to przedwojenne ćwiczenia, odnosząc znaczące sukcesy<ref name="Font_ww1_central" />. 5 września 1914 roku [[SM U-21|U-21]] zatopił należący do Royal Navy [[krążownik lekki|lekki krążownik]] [[HMS Pathfinder (1904)|HMS „Pathfinder”]], co stanowiło pierwsze w historii zatopienie wrogiego okrętu za pomocą samobieżnej [[torpeda|torpedy]]<ref name=
Najbardziej spektakularnym sukcesem tego okresu było [[Zatopienie brytyjskich krążowników przez U-9|zatopienie 22 września trzech brytyjskich krążowników pancernych]] [[HMS Aboukir (1900)|HMS „Aboukir”]], „[[HMS Hogue (1900)|Hogue]]” i „[[HMS Cressy (1899)|Cressy]]”<ref name="Font_ww1_central" />. Dowodzony przez [[Otto Weddigen|Ottona Weddigena]] [[SM U-9|U-9]] zatopił je w ciągu nieco ponad godziny<ref name=UBcentrGen>Jak M. Showell: ''The U-Boat Century'', s. 40-45</ref>. Royal Navy szybko doszła do przekonania, że niemieckie okręty podwodne są największym zagrożeniem dla jej prymatu<ref name="Font_ww1_central" />. Niezależnie od tego sukcesu, już w 1915 roku stało się jasnym, że strategia ''kleinkriegu'' nie jest skuteczna. Przyjęta przez Royal Navy strategia dalekiej blokady efektywnie zamykała bowim Niemcom dostęp do większości zagranicznych linii komunikacyjnych, podczas gdy Great Fleet – trzymając się daleko od pułapek zastawianych przez niemieckie okręty – skutecznie odcinała Hochseeflotte, poważnie jej szkodząc<ref name="Font_ww1_central" />.
| |||