Niemieckie okręty podwodne: Różnice pomiędzy wersjami

[[Kaiserliche Marine]] rozpoczęła budowę okrętów podwodnych później niż marynarki wojenne innych krajów<ref name=Miller-Ogólnie>Möller, E., Brack, W.: 'The Encyclopedia of U-Boats'', s 229-231</ref>. Powodem tego był fakt że Staatssekretär im Reichsmarineamt{{#tag:ref|''Staatssekretär im Reichsmarineamt'' - pol. sekretarz stanu w urzędzie marynarki Rzeszy.|group=uwaga}} [[grossadmiral]] [[Alfred von Tirpitz]] za priorytet uznawał budowę dla [[Wilhelm II Hohenzollern|cesarza]] oceanicznej floty nawodnej, która mogłaby rywalizować z [[Royal Navy]] w zakresie rozmiarów i siły<ref name=Miller-Ogólnie/>. Niefortunnie, początkowo okręty podwodne Kaiserliche Marine wyposażone zostały w [[Silnik o zapłonie iskrowym|silniki benzynowe]] do napędu na powierzchni, które zostały zainstalowane na wszystkich jednostkach podwodnych od [[SM U-1]], aż po [[SM U-18]]<ref name=Miller-Ogólnie/>. I chociaż niemiecka marynarka zdecydowała się zmienić rodzaj napędu wraz z jednostkami typu [[Okręty podwodne typu U-19|U-19]], ponowna niefortunna decyzja o podziale zamówienia na silniki [[Silnik czterosuwowy|czterosuwowe]] z [[MAN SE|MAN]] w [[Augsburg]]u i [[Silnik dwusuwowy|dwusuwowe]] od [[Friedrich Krupp Germaniawerft|Germaniawerft]] w [[Kilonia|Kilonii]], spowodowała że w przededniu wybuchu wojny jednostki [[SM U-31|U-31]] do [[SM U-41|U-41]] z silnikami dwusuwowymi nie były de facto zdolne do służby<ref name=Miller-Ogólnie/>. W rezultacie, gdy wybuchły działania wojenne, niemiecka flota podwodna dysponowała jedynie okrętami U-1 do [[SM U-30|U-30]], lecz sprawność większości z nich była ograniczona<ref name=Miller-Ogólnie/>.