Muzyka poważna: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Classical music composers montage.JPG|thumb|350px|Kolaż wizerunków kompozytorów muzyki poważnej.<br /> Od lewej do prawej:<br />pierwszy rząd – [[Antonio Vivaldi]], [[Johann Sebastian Bach]], [[Georg Friedrich Händel]], [[Wolfgang Amadeus Mozart]], [[Ludwig van Beethoven]]; <br />drugi rząd – [[Gioacchino Rossini]], [[Felix Mendelssohn-Bartholdy]], [[Fryderyk Chopin]], [[Richard Wagner]], [[Giuseppe Verdi]]; <br />trzeci rząd – [[Johann Strauss (syn)]], [[Johannes Brahms]], [[Georges Bizet]], [[Piotr Czajkowski]], [[Antonín Dvořák]]; <br />czwarty rząd – [[Edvard Grieg|Edvard Hagerup Grieg]], [[Edward Elgar]], [[Siergiej Rachmaninow]], [[George Gershwin]], [[Aram Chaczaturian]]]]

'''Muzyka poważna''' – w potocznym znaczeniu [[muzyka]] wywodząca się z tradycji [[klasycyzm w muzyce|klasycznych]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://sjp.pwn.pl/slownik/2485287/muzyka_poważna|tytuł=Słownik języka polskiego PWN|data dostępu=2012-06-22}}</ref>, oparta na symetrii i równowadze oraz regularności budowy formalnej.

W szerszym znaczeniu obejmujeObejmuje całą muzykę akademicką, świecką i sakralną tworzoną na przestrzeni tysiąca lat (XI – XXIXI–XXI w.) w kręgu krajów o kulturze europejskiej<ref name="DicOxford">{{Cytuj książkę | autor = Michael Kennedy, Joyce Bourne Kennedy | tytuł = The Oxford Concise Dictionary of Music | wydawca = Oxford University Press | miejsce = Oxford | data = 2007 | isbn = 9780199203833 | rozdział = Classical}}</ref>.

Muzyka poważna w tym podziale ma następujące cechy wspólne z rozrywkową: jest tworzona i wykonywana głównie przez profesjonalistów i ma nieanonimowe autorstwo. Z muzyką ludową łączy ją tylko brak masowej dystrybucji. Cechy typowe wyłącznie dla muzyki poważnej to: główny sposób utrwalania i dystrybucji – [[notacja muzyczna]] (a nie przekaz ustny ani nagrania), typ społeczności, z którą jest związana – ziemiańsko-przemysłowy (a nie nomadyczno-ziemiański ani przemysłowy), sposób finansowania we współczesnym świecie – publiczny (a nie pozagospodarczy ani wolnorynkowy), rozbudowana teoria, w tym [[estetyka]]. Centralna rola notacji muzycznej w związku z tym sprawia, że parametry muzyki, takie jak brzmienie, [[Barwa dźwięku|tembr]] i in. – trudne do takiego ujęcia, są w muzyce poważnej uważane za mniej ważne niż w muzyce rozrywkowej<ref>{{Cytuj pismo | autor = Philip Tagg | tytuł = Analysing popular music: theory, method and practice | czasopismo = Popular Music | wydawca = Cambridge University Press | wolumin = 2 | strony = 37-67 | język = en | data = 1982 |url=http://www.tagg.org/articles/pm2anal.html| doi = 10.1017/S0261143000001227}}</ref>.