Niemieckie okręty podwodne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
drobne techniczne |
||
Linia 3:
== Wczesne konstrukcje ==
[[plik:Brandtaucher Dresden.jpg|300px|right|thumb|Skonstruowany w połowie XIX wieku przez [[Wilhelm Bauer (inżynier)|Wilhelma Bauera]] pierwszy niemiecki pojazd zanurzalny „[[Brandtaucher]]”]]
Pierwszym pojazdem zanurzalnym zbudowanym w Niemczech był dwuosobowy „[[Brandtaucher]]”, zaprojektowany przez [[Wilhelm Bauer (inżynier)|Wilhelma Bauera]], który był pierwszym niemieckim inżynierem rozumiejącym techniki kontrolowanego pływania podwodnego<ref name=Gabler-ww1>Ulrich Gabler: ''Submarine design'', s. 10-13</ref>. W 1850 roku konstruktor po raz pierwszy zanurzył się za pomocą swojego okrętu o [[wyporność|wyporności]] 28,2 tony w pobliżu [[Kilonia|Kilonii]], wkrótce potem jednak jednostka zatonęła, choć samemu Bauerowi udało się ocalić życie<ref name=EncPer>Möller, E., Brack, W.: 'The Encyclopedia of U-Boats, s. 11-13</ref><ref name=Gabler-ww1/>. Już same jednak wiadomości o jego zwodowaniu spowodowały, że w toczącej się właśnie [[I wojna o Szlezwik|I wojnie o Szlezwik]] prowadząca blokadę [[Kilonia|Kilonii]] [[Kongelige Danske Marine|duńska flota]] została odsunięta dalej od brzegu<ref name=UBcentrWczesn>Jak M. Showell: ''The U-Boat Century'', s. 21-23</ref>. Następne próby były podejmowane przez [[Friedrich Otto Vogel|Friedricha Otto Vogela]], który nie zdołał ich jednak zrealizować z powodów finansowych, a także w należącej do [[August Howaldt|Augusta Howaldta]] [[Friedrich Krupp Germaniawerft|stoczni w Kilonii]]<ref name=UBcentrWczesn/>. Prawdziwe pojazdy podwodne mogły jednak pojawić się dopiero z opracowaniem efektywnego sposobu napędu pod wodą, co nastąpiło dopiero przełomie lat 1902–1903 kiedy zbudowany w tej samej stoczni został „[[Forelle]]”<ref name=UBcentrWczesn/>. Wyposażona była w [[akumulator elektryczny|akumulator]], który jednak musiał być ładowany w porcie, bądź też z towarzyszącej jej w morzu innej jednostki. Jednostka ta została w 1904 roku sprzedana [[Rosja|Rosji]]<ref name=Gabler-ww1/>.
[[plik:SM U 1 800px.jpg|300px|left|thumb|[[SM U-1]], pierwszy okręt podwodny niemieckiej marynarki wojennej]]
W stoczni tej zatrudniono [[Raimondo Lorenzo D’Equevilley-Montjustin]], hiszpańskiego inżyniera, który na podstawie „Forelle” opracował projekt jednostek typu ''[[Okręty podwodne typu Karp|Karp]]'' dla Rosji, ten zaś stał się bazą dla powstania pierwszego projektu okrętów podwodnych dla marynarki niemieckiej, kontrakt na budowę którego został złożony w stoczni Germania w 1904 roku<ref name=Gabler-ww1/><ref name=EncU1>Möller, E., Brack, W.: 'The Encyclopedia of U-Boats, s. 16-18</ref>. Pierwszy okręt podwodny niemieckiej marynarki wojennej został przyjęty do służby w [[Kaiserliche Marine]] 14 grudnia 1906 roku jako [[SM U-1|Seiner Majestät U-1]]<ref>Jak M. Showell: ''The U-Boat Century'', s. 30</ref>. SM U-1 miał [[dwukadłubowy okręt podwodny|dwukadłubową konstrukcję]] wypierającą na powierzchni 238 ton wody i napędzany był silnikiem benzynowym<ref name=EncU1/><ref name=UBcentrGen>Jak M. Showell: ''The U-Boat Century'', s. 40-45</ref><ref name=Rossler-Diesel>Eberhard Rőssler: ''The U-Boat'', s. 25-31</ref>. Okręt wyposażony został w pojedynczą [[wyrzutnia torpedowa|wyrzutnię torped]] [[kaliber broni|kalibru]] 450 mm<ref name=EncU1/>. U-1 stworzył podwaliny pod rozwój okrętów tej klasy w niemieckiej marynarce, która preferowała konstrukcje dwukadłubowe – zbudowano jedynie trzy serie niewielkich jednokadłubowych pojazdów zanurzalnych<ref name=Gabler-ww1/>. Uzbrojenie małych jednostek stanowiły głównie [[torpeda|torpedy]] i [[mina morska|miny]], dopiero z początkiem [[I wojna światowa|wojny]] natomiast, średniej wielkości okręty zaczęto wyposażać w [[działo okrętowe|działa]]<ref name=Gabler-ww1/>. Okręty tego czasu nie miały możliwości akustycznego [[rozpoznanie (wojsko)|rozpoznania]], toteż podstawowym środkiem obserwacji pod wodą była obserwacja [[optyka|optyczna]] za pomocą [[peryskop (przyrząd optyczny)|peryskopu]], jednak nawet na głębokości peryskopowej możliwości obserwacji były wówczas bardzo ograniczone<ref name=Gabler-ww1/>. Toteż podstawowym sposobem rozpoznania była obserwacja optyczna na powierzchni. Tam też istniały największe szanse wykrycia jednostek przeciwnika, toteż największą wagę przykładano do prędkości nawodnej okrętów, a możliwie najwyższa prędkość nawodna uważana była za największą wartość okrętu<ref name=Gabler-ww1/>.
| |||