Plan Younga: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
int., lit.
Pilot Pirx (dyskusja | edycje)
aktualizacja linku
Linia 1:
'''Plan Younga''' – plan spłat reparacji niemieckich, opracowany w 1929 roku przez międzynarodową komisję rzeczoznawców pod przewodnictwem [[Owen Young|Owena Younga]], który stał się podstawą do rokowań nad sprawą reparacji niemieckich na pierwszej (6 sierpnia – 31 sierpnia 1929) i drugiej (4 stycznia – 20 stycznia 1930) konferencji w [[Haga|Hadze]]<ref>[https://pca-cpapcacases.orgcom/wp-contentweb/uploadssendAttach/sites/175/2016/01/Agreement-regarding-the-Complete-and-Final-Settlement-of-the-Question-of-Reparations-from-Germany.pdf645 ''Agreement regarding the Complete and Final Settlement of the Question of Reparations from Germany, and Annexes I-XII, The Hague, 20 January 1930'']</ref><ref>''Układ z Niemcami, układ z Austrją, układ z Bułgarją, układ z Czechosłowacją, porozumienie pomiędzy Mocarstwami wierzycielskiemi (Niemcy), porozumienie pomiędzy Mocarstwami wierzycielskiemi (Austrja, Węgry, Bułgarja, dług wyzwolenia), dotyczące kwestyj finansowych, podpisane w Hadze, dnia 20 stycznia 1930 r.'' ([http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19310900701 Dz.U. 1931 nr 90 poz. 701]), ''Oświadczenie Rządowe z dnia 1 maja 1931 r. w sprawie złożenia przez Polskę dokumentów ratyfikacyjnych: I) umów, podpisanych w Hadze dnia 20 stycznia 1930 r., II) układów, podpisanych w Paryżu dnia 28 kwietnia 1930 r., w sprawie zobowiązań Węgier, wynikających z traktatu w Trianon'' ([http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19310900703 Dz.U. 1931 nr 90 poz. 703]).</ref>. Po przeprowadzeniu zmian mocarstwa przedstawiły Plan Younga Niemcom, których parlament przyjął go uchwałą z 12 marca 1930. Plan Younga zastąpił w tym momencie dotychczasowy [[Plan Dawesa]].
 
Na mocy Planu Younga Niemcy zobowiązały się do spłat reparacji w ciągu 59 lat (do 1988 roku), w ogólnej sumie 115 447 000 000 [[marka niemiecka|RM]]. Sumą tą objęto odszkodowania wojenne dla [[Ententa|Ententy]] i Stanów Zjednoczonych, koszty odbudowy oraz oprocentowanie i spłatę pożyczki [[Charles Gates Dawes|Dawesa]]. Sumy reparacyjne wpłacać miały Niemcy do utworzonego w tym celu Banku Reparacyjnego z siedzibą w [[Bazylea|Bazylei]]. Na podstawie Planu Younga Niemcy otrzymały obniżenie sumy reparacyjnej, oraz anulowanie postanowień o zabezpieczaniu i zastawach. Wycofano też z Niemiec międzynarodowe komisje kontrolne. Plan Younga nie zakończył ostatecznie sprawy reparacyjnej. Położenie gospodarcze Niemiec pogorszyło się z wiosną 1931 roku, co sprawiło, że prezydent Stanów Zjednoczonych [[Herbert Hoover]] (pod naciskiem przedsiębiorców amerykańskich i na skutek telegraficznej prośby [[Paul von Hindenburg|Hindenburga]]) wystąpił 20 czerwca 1931 z projektem rocznego moratorium na wypłaty reparacyjne. Z końcem 1931 rzeczoznawcy Banku Reparacyjnego orzekli, że Niemcy nie są w stanie płacić rat według Planu Younga. Raport ten stał się podstawą konferencji w [[Lozanna|Lozannie]] od 16 czerwca 1932, która po długich naradach załatwiła ostatecznie sprawę reparacji. Układem w Lozannie 9 lipca 1932 dawna [[Ententa]] zrzekła się należnych jej sum reparacyjnych, w zamian za co Niemcy wpłaciły do Banku Reparacyjnego jednorazowo 3 miliardy RM w bonach, jako globalną sumę reparacji.