Deklaracja Balfoura: Różnice pomiędzy wersjami

List był deklaracją brytyjskiego rządu okazującą pragnienie odtworzenia w [[Palestyna|Palestynie]] „żydowskiej siedziby narodowej”, co było odpowiedzią na oczekiwania i starania ruchu [[Syjonizm|syjonistycznego]]. Deklaracja Balfoura została później włączona do zawartego w 1920 roku z [[Imperium Osmańskie|Imperium osmańskim]] [[traktat pokojowy w Sèvres 1920|traktatu pokojowego w Sèvres]] i zaowocowała utworzeniem brytyjskiego [[Palestyna (mandat)|Mandatu Palestyny]]. Oryginalny list jest przechowywany w [[Biblioteka Brytyjska|Bibliotece Brytyjskiej]] w [[Londyn]]ie.

Inne źródła wskazują na drugi ważny czynnik. Od początku wybuchu wojny [[Royal Navy]] znajdowała się w bardzo trudnej sytuacji, ponieważ brakowało [[aceton]]u – niezbędnego składnika [[kordyt]]u (rodzaj prochu), używanego do produkcji pocisków stosowanych przez artylerię marynarki. Pierwszy Lordlord Admiralicji [[Winston Churchill]] zwrócił się do wybitnego żydowskiego chemika [[Chaim Weizmann|Chaima Weizmanna]], który był także czołowym działaczem ruchu syjonistycznego z prośbą o „trzydzieści tysięcy ton acetonu”. Weizmann zrealizował brytyjskie zamówienie i poprosił w zamian o stworzenie żydowskiej siedziby narodowej w Palestynie<ref name=izrael>{{cytuj stronę |url = http://www.izrael.badacz.org/historia/bulfor_deklaracja.html |tytuł = Deklaracja Balfoura |autor =|opublikowany = |praca = Izrael.badacz.org |data = |język = pl |data dostępu = 2012-03-08}}</ref>. Wydaje się jednak bardzo wątpliwe, aby ta sprawa miała większy wpływ na decyzję o wydaniu deklaracji przez brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Arthura Jamesa Balfoura. Tym bardziej, że kontakty Weizmanna z Balfourem rozpoczęły się już dużo wcześniej, bo w 1906<ref>{{cytuj książkę |autor = Harry Defries |tytuł = Conservative Party Attitudes to Jews 1900-1950 |wydawca = Routledge |miejsce = |rok = 2001 |strony = 50–51 |isbn = 978-0-7146-5221-4}}</ref><ref>{{cytuj książkę |autor = Chaim Weizmann |tytuł = Trial and Error |wydawca = |miejsce = |rok = 2003 |strony = 111 |isbn =}}</ref>.

Na szachownicy stosunków międzynarodowych ruch Balfoura zagradzał drogę dalszej ekspansji Francji na tamtym obszarze. Tymczasem brytyjskie wojska rozszerzyły kampanię przeciwko wojskom tureckim na [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]]. W dniu 31 października 1917 australijska [[Australian Light Horse|4 Brygada Lekkiej Kawalerii]] zdobyła [[Beer Szewa|Beer Szewę]]. Zdobycie tamtejszej studni z wodą było bardzo ważne i umożliwiło Brytyjczykom prowadzenie dalszych [[Kampania synajska i palestyńska|operacji militarnych w Palestynie]]<ref>{{cytuj książkę |autor = Gideon Biger |tytuł = An Empire in the Holy Land: Historical Geography of the British Administration in Palestine, 1917–1929 |wydawca = Magnes Press |miejsce = Jerusalem |rok = 1994 |strony = 23–24 |isbn =}}</ref>. W takich okolicznościach brytyjski rząd uznał za korzystne wydanie stosownej deklaracji będącej gwarancją dla środowisk syjonistycznych, że zajęte obszary Palestyny będą przeznaczone pod utworzenie tam siedziby narodowej dla narodu żydowskiego. Projekt deklaracji przygotował już 17 lipca 1917 [[Leon Simon]]. Ostateczną wersję tekstu opracował Sirsir [[Mark Sykes]]. Został on przesłany 2 listopada 1917 w formie listu przez Arthura Balfoura do barona Waltera Rothschilda, w celu przekazania Syjonistycznej Federacji Wielkiej Brytanii i Irlandii.