Kościół Polskokatolicki w Rzeczypospolitej Polskiej: Różnice pomiędzy wersjami

Na początku lat 50. ubiegłego wieku służby bezpieczeństwa państwa podjęły działania prowadzące do uzyskania całkowitej kontroli nad działalnością wszystkich związków wyznaniowych w Polsce. W 1951 grupa duchownych na czele z ks. [[Józef Dobrochowski|Józefem Dobrochowskim]], sterowana przez funkcjonariuszy V Departamentu [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego]] postanowiła przejąć kontrolę nad polską gałęzią PNKK. Aby ułatwić działalność bezpiece najpierw wielokrotnie namawiano biskupa Józefa Padewskiego do złożenia urzędu, ale widząc jego nieustępliwość i wierność misji powierzonej przez bp. [[Franciszek Hodur|Franciszka Hodura]], ostatecznie aresztowano go i osadzono w więzieniu. Biskupowi postawiono zarzut złamania dekretu [[Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej|prezydenta RP]] z dnia 26 kwietnia 1936 o obrocie pieniężnym z zagranicą i obrocie pieniężnym zagranicznymi i krajowymi środkami płatniczymi. Inni jego współpracownicy (tj. ks. [[Edward Narbutt-Narbuttowicz]] i ks. [[Franciszek Koc]]) usłyszeli oskarżenia o współpracę z [[Gestapo]] oraz szpiegostwo na rzecz wywiadów [[Wielka Brytania|brytyjskiego]] i amerykańskiego. 10 maja 1951 [[Radio Wolna Europa]] podało wiadomość: „''Ks. bp Józef Padewski został śmiertelnie zakatowany przez funkcjonariuszy [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|Urzędu Bezpieczeństwa]]''”. Za oficjalną przyczynę śmierci władze podawały zawał serca, czemu przeczyły widoczne rozległe rany na ciele od bicia i przypalania. Pogrzeb odbył się 14 maja 1951 nocą, w gronie kilku najbliższych współpracowników bp. Padewskiego na [[Parafia Świętego Ducha w Warszawie#Kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Warszawie (ul. Powązkowska 43/45)|cmentarzu Kościoła Polskokatolickiego w Warszawie]]. Funkcjonariusze bezpieczeństwa gęsto obstawili przycmentarny teren, zaś pierwotnie zamordowanego planowano pochować w [[garnitur]]ze i po świecku, na co nie zgodzili się wierni polskokatoliccy i szybko zorganizowali godne urzędu szaty. W tym czasie prześladowano wielu duchownych, m.in. ks. Franciszka Koca, którego śledztwo zostało umorzone, oraz ks. [[Edward Narbutt-Narbuttowicz|Edwarda Narbutt-Narbuttowicza]], którego skazano początkowo na karę śmierci, zamienioną najpierw na dożywocie, a potem na 15 lat więzienia. Ostatecznie został wypuszczony na mocy amnestii z 1956 roku<ref> dr Konrad Białecki, „[[Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej|Biuletyn IPN]]” ''[http://www.ceeol.com/aspx/getdocument.aspx?logid=5&id=35A56019-6AB3-41FE-877E-9FB631874FF0 3/38/2004 – Lepsi Katolicy?]'', Warszawa 2004</ref>.