Cud lubelski: Różnice pomiędzy wersjami

Pomimo działań komunistów liczba pielgrzymów wrastała. 13 lipca Urząd Bezpieczeństwa przywiózł robotników z fabryki obuwia im. M. Buczka, który rzucali w tłum cegłami z pierwszego piętra stojącej opodal kamienicy{{R|interia}}. W wyniku tych działań wybuchła panika oraz rozległ się krzyk, że spada [[rusztowanie]]{{R|interia}}. Pod naciskiem ludzi padła jedna z barier{{R|interia}}. Panikujący ludzie stojący na zewnątrz zaczęli się wycofywać, zaś wierni będący w świątyni runęli do wyjścia. Podczas ataku paniki zginęła 21-letnia Helena Rabczuk, a 18 lub 19 innych osób odniosło obrażenia{{R|interia}}{{R|historiaprl}}. Pomimo śledztwa nie udało się ustalić winnych. Wydarzenie teto wykorzystał Komitet Centralny PZPR, by oskarżyć „organizatorów cudu” o sprowokowanie całego zajścia{{R|historiaprl}}. Według relacji wiernych oraz duchownych wybuch paniki był zorganizowaną prowokacją przeprowadzoną przez [[Milicja Obywatelska|Milicję Obywatelską]] i [[Urząd Bezpieczeństwa]]{{R|historiaprl}}. Ponadto według relacji podobne wydarzenie miało miejsce 10 lipca, lecz wówczas straż katedralna opanowała sytuację{{R|historiaprl}}. Ze względów bezpieczeństwa duchowni nie otworzyli kościoła następnego dnia{{R|interia}}.

Pomimo zamknięcia kościoła pielgrzymi nadal napływali do Lublina. Milicja Obywatelska dostała rozkaz ustawienia punktów kontrolnych przy wjazdach do miasta. Wszystkich wiernych zatrzymywano oraz odstawiano do najbliższej stacji kolejowej, skąd wysyłano ich do miejsca zamieszkania. Kontrolowano także samochody ciężarowe i osobowe, jadące pociągi oraz autobusy PKS{{R|interia}}. Pomimo kontroli wielu ludziom udało się przemknąć pod katedrę. DziałanieDziałania te trwały do 24 lipca{{R|interia}}.