Klemens Rudnicki: Różnice pomiędzy wersjami

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Zweryfikowany w stopniu [[Rotmistrz|rotmistrza]] ze [[Starszeństwo oficerów|starszeństwem]] z dniem 1 czerwca 1919 służył w [[2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich|2 pułku Szwoleżerów Rokitniańskich]]. 11 czerwca 1927 roku został przeniesiony do [[Korpus Ochrony Pogranicza|Korpusu Ochrony Pogranicza]] na stanowisko dowódcy [[Szwadron Kawalerii KOP „Podświle”|7 szwadronu kawalerii]]{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 172}}. 18 lutego 1928 roku awansował na [[major]]a ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 31. lokatą w korpusie oficerów kawalerii{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47}}. 23 grudnia 1929 roku został powołany do [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1929–1931. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przeniesiony został do Wyższej Szkoły Wojennej, na stanowisko wykładowcy taktyki ogólnej. Od kwietnia 1933 roku był zastępcą dowódcy [[7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich|7 pułku strzelców konnych wielkopolskich]]{{odn|Kryska-Karski|Żurakowski|1991|s=99}}{{odn|Leżeński|Kukawski|1991|s=10}}. Mianowany w roku następnym podpułkownikiem wrócił do [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] na stanowisko kierownika katedry taktyki ogólnej. W 1938 został dowódcą [[9 Pułk Ułanów Małopolskich|9 pułku Ułanów Małopolskich]], stacjonującego w [[garnizon]]ie [[Trembowla]].

Na czele tego [[pułk]]u walczył w [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej 1939]]. Po zakończeniu walk organizował pracę konspiracyjną na terenie [[Okupacja sowiecka ziem polskich (1939–1941)|okupacji sowieckiej]] we [[Lwów|Lwowie]]. Aresztowany przez [[NKWD]] trafił do więzienia na [[Łubianka (Moskwa)|Łubiance]] w [[Moskwa|Moskwie]]. Uwolniony we wrześniu 1941 po [[Atak Niemiec na ZSRR|wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej]] i [[Układ Sikorski-Majski|układzie Sikorski-Majski]]. Natychmiast objął stanowisko zastępcy dowódcy [[6 Lwowska Dywizja Piechoty|6 Lwowskiej Dywizji Piechoty]]<ref>M. Wańkowicz, s.128.</ref>. 11 grudnia 1941 roku został mianowany [[pułkownik]]iem w korpusie oficerów kawalerii. W kwietniu 1942 roku został dowódcą 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty, a we wrześniu tego roku dowódcą [[6 Lwowska Dywizja Piechoty|6 Brygady Strzelców]]. W październiku 1943 roku został zastępcą dowódcy [[5 Kresowa Dywizja Piechoty|5 Kresowej Dywizji Piechoty]]. Walczył pod [[Bitwa o Monte Cassino|Monte Cassino]] i pod [[Bitwa o Bolonię|Bolonią]], w całej [[Kampania włoska w czasie II wojny światowej|kampanii włoskiej]] zyskując sobie miano dobrego dowódcy<ref>M. Wańkowicz, s.129.</ref>. 1 kwietnia 1945 roku awansowany do stopnia generała brygady, a w maju (już po zakończeniu działań wojennych) objął dowództwo [[1 Dywizja Pancerna (PSZ)|1 Dywizji Pancernej]]{{odn|Mierzwiński|1990|s=273}}.

Po demobilizacji w 1947 osiadł w [[Londyn]]ie. Po 10 latach uzyskał pożyczkę, pozwalającą mu na założenie salonu meblowego z antykami; prowadził również renowację obrazów, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania)<ref name="WGM">{{Cytuj stronę | url = http://historia.org.pl/2014/09/23/wloczedzy-w-generalskich-mundurach/ | tytuł = Włóczędzy w generalskich mundurach | autor = Włodzimierz Nikitenko | data = 23 września 2014 | opublikowany = Historia.org.pl. | język = pl | data dostępu = 2016-11-01}}</ref>. Od 1966 do śmierci był prezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii w Wielkiej Brytanii. Od października 1980 roku był [[Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych|Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych]]{{odn|Leżeński|Kukawski|1991|s=112}}. 3 maja 1983 został powołany na członka [[Skarb Narodowy (1949–1991)|Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 3 maja 1983 r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej | czasopismo = [[Dziennik Ustaw|Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej]] | strony = 8 | data = Nr 1 z 16 maja 1983 | url = http://eprints.hist.pl/366/1/1983-05-16_nr1.pdf}}</ref>. Autor wspomnień ''„NaNa polskim szlaku”szlaku'' wydanych w Londynie przez Gryf Publications Ltd. w 1952 roku, kilkakrotnie wznawianych, następnie wydanych w roku 1990 przez [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich]] we [[Wrocław|Wrocławiu]].

Był żonaty z Wandą Marią Scazighino, córką Feliksa i Stanisławy z Komarnickich. Teściowie wraz z bratową i jej dwoma synami Rogerem i Feliksem zostali deportowani w głąb [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]. Miał trzy córki: Lenę, Karolinę (Krzysię) i najmłodszą Stefanię. Żona i córka Karolina były żołnierzami [[Armia Krajowa|AK]]. „Krzysia” była sanitariuszką i zginęła w [[Powstanie warszawskie|powstaniu warszawskim]]. Jego młodszy brat, [[Karol Rudnicki]], major kawalerii był ofiarą [[Zbrodnia katyńska|zbrodni katyńskiej]].