Aleksander Woźny: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
RadLes (dyskusja | edycje)
pochowany w kościelnym sarkofagu Anulowanie wersji 55804536 autorstwa Kordiann (dyskusja)
Znacznik: Anulowanie edycji
lit.
Linia 113:
 
== Życiorys ==
Pochodził z [[Poznańskie]]go, z rodziny wielodzietnej jako najmłodsze dziecko rodziców Edmunda, który był nauczycielem w miejscowej [[Szkoła powszechna|szkole powszechnej]] i Anny z domu Rogozia (miał ośmioro rodzeństwa){{r|B}}. W domu rodzinnym otrzymał staranne i religijne wychowanie{{r|B}}. Został [[Chrzest|ochrzczony]] oraz przyjął [[Pierwsza komunia święta|pierwszą Komunię świętą]] w [[Kościół św. Michała Archanioła w Uzarzewie|kościele św. Michała Archanioła w Uzarzewie]]{{r|C}}. Po wczesnej śmierci matki w 1922 opiekę nad nim przejęła jego starsza siostra Zofia{{r|C}}. Następnie podjął naukę w [[Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny w Poznaniu|Państwowym Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu]]{{r|B}}. Pod wpływem wiary, ukształtowanej w dzieciństwie wstąpił w szeregi [[Sodalicja Mariańska|Sodalicji Mariańskiej]]{{r|B}}.
 
25 maja 1928 po ukończeniu, otrzymanym świadectwem [[matura]]lnym Gimnazjum{{r|C}}, podjął decyzję wyboru drogi [[Życie konsekrowane|życia konsekrowanego]], wstępując 15 października 1928 na studia [[filozofia|filozoficzne]] w [[Prymasowskie Wyższe Seminarium Duchowne w Gnieźnie|gnieźnieńskim wyższym seminarium duchownym]]{{r|B}}. Poznał tam [[Michał Kozal|bł. Michała Kozala]], (późniejszego biskupa pomocniczego we [[Włocławek|Włocławku]], zamęczonego w Dachau i [[Beatyfikacja|beatyfikowanego]] w 1987 przez papieża [[Jan Paweł II|św. Jana Pawła II]]), ks. prałata [[Aleksander Żychliński|Aleksandra Żychlińskiego]] (jego spowiednika), ks. prałata [[Kazimierz Rolewski|Kazimierza Rolewskiego]] oraz [[August Hlond|kard. Augusta Hlonda]], któremu często usługiwał do [[Msza|mszy świętej]]{{r|B}}. Święcenia [[subdiakon]]atu otrzymał 24 maja 1932, a następnie 6 października 1932 świeceniaświęcenia [[diakon]]atu{{r|L}}.
 
Po uzyskaniu 10 czerwca 1933 w [[Bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu|katedrze poznańskiej]] z rąk [[Prymas Polski|Prymasa Polski]] kard. Augusta Hlonda [[Sakrament święceń|święceń kapłańskich]] pracował jako [[wikariusz]] kolejno w parafiach: [[Parafia św. Stanisława Kostki w Poznaniu|św. Stanisława Kostki na Winiarach w Poznaniu]] (od 1 lipca 1933), następnie od 1 września 1935 w [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu|poznańskiej archikatedrze]], a od 1 lipca 1938 w [[Parafia Pocieszenia Najświętszej Maryi Panny w Borku Wielkopolskim|parafii Pocieszenia NMP w Borku Wielkopolskim]], gdzie zastał go wybuch [[II wojna światowa|II wojny światowej]]{{r|C}}. 12 marca 1940 został aresztowany przez [[Niemcy (naród)|Niemców]], a następnie uwięziony na krótko wraz z pięćdziesięcioma dwoma innymi księżmi i zawieziony do klasztoru w [[Bruczków|Bruczkowie]]{{r|C}}, po czym został przewieziony do Buchenwaldu, gdzie pracował przymusowo{{r|B}}. Po kilku miesiącach, 6 grudnia tegoż roku, został przeniesiony do [[Obóz koncentracyjny|obozu koncentracyjnego]] w Dachau, gdzie pracował m.in. na plantacjach{{r|B}}, otrzymując nr obozowy 21889{{r|C}}. Wiosną 1945 poważnie zachorował na [[reumatyzm]] i przebywał w szpitalu obozowym{{r|B}}.
 
29 kwietnia 1945 obóz został wyzwolony przez żołnierzy amerykańskich, po czym udał się na krótką [[Rekonwalescencja|rekonwalescencję]] i 2 sierpnia 1945 powrócił do [[Poznań|Poznania]], przyjmując od 20 sierpnia obowiązki [[Administrator parafii|administratora parafii]] św. Jana Kantego{{r|C}}. Początkowo życie parafii skupiało się w kaplicy św. Pawła na dawnym cmentarzu ewangelickim przy ul. Grunwaldzkiej i w utworzonym przez niego punkcie parafialnym w późniejszym przedszkolu przy ul. Palacza 118{{r|B}}. 24 lutego 1946 za zgodą władz państwowych zaadaptował on na kościół drewniany barak, w którym umieszczono później w ołtarzu obraz [[Miłosierdzie Boże|Miłosierdzia Bożego]] pędzla [[Wacław Taranczewski|Wacława Taranczewskiego]]{{r|B}}. Wkrótce zorganizował parafialny oddział „[[Caritas (organizacja)|Caritasu]]”, który urządzał co roku Dzień Chorych, Tydzień Trzeźwości i kolonie letnie dla dzieci{{r|B}}. Działalność charytatywna została przerwana w styczniu 1950, kiedy [[Episkopat Polski]] został zmuszony do likwidacji kościelnej organizacji „Caritas”{{r|B}}.
 
Na podstawie donosu jednego z agentów do [[Urząd Bezpieczeństwa|Urzędu Bezpieczeństwa]] na prowadzoną przez niego działalność duszpasterską, 13 lutego 1950 został [[Tymczasowe aresztowanie|aresztowany]]{{r|B}}. W więzieniu pogorszył się gwałtownie stan jego zdrowia{{r|B}}. Starania o jego uwolnienie nie przyniosły rezultatu i dlatego obrońca mecenas dr Marian Podbiera złożył skargę na przetrzymywanie go w areszcie{{r|B}}. Do rozprawy doszło 1 grudnia 1950, po której został on skazany na rok więzienia, a na poczet orzeczonej kary zaliczono okres tymczasowego aresztowania{{r|B}}.
 
Bezpośrednio po rozprawie został zwolniony z aresztu i powrócił do swojej parafii, zostając 24 lutego 1952 jej proboszczem{{r|B}}. Otoczył opieką duszpasterską i materialną rodziny, zwłaszcza wielodzietne oraz niepełne{{r|B}}. W 1954 zorganizował przyparafialną poradnię małżeńską i rodzinną{{r|B}}. Pomagał osobom [[Alkoholizm|uzależnionym od alkoholu]]{{r|B}}. Na [[Plebania|plebanii]] wydzielił specjalny pokój, zwany „kurnikiem”, w którym często nocowali alkoholicy{{r|B}}. W 1968 wystąpił z inicjatywą utworzenia Pogotowia Miłości, parafialnego zespołu początkowo piętnastu osób, z których każda niosła pomoc materialną i duchową dziesięciu chorym lub biednym{{r|B}}. Po latach w parafii rozpoczęło działalność [[hospicjum]] im. św. Jana Kantego, którego styl pracy nawiązywał do Pogotowia Miłości{{r|B}}. Jednocześnie prowadził pracę duszpasterza, będąc spowiednikiem i [[Kierownictwo duchowe|kierownikiem duchowym]] wielu ludzi nauki, m.in. profesorów oraz innych penitentów{{r|B}}. Przed pouczeniem penitenta zawsze chwilę się modlił, a później wygłaszał krótką i trafną naukę{{r|M}}. W latach pięćdziesiątych został ojcem duchownym prywatnego stowarzyszenia religijnego „Rodzina Serca Miłości Ukrzyżowanej”, założonego w 1936 przez kierującą Zakładem Historii Medycyny Akademii Medycznej w Poznaniu, doc. [[Ludmiła Krakowiecka|Ludmiłę Krakowiecką]], córkę organizatora i pierwszego dziekana Wydziału Lekarskiego [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|Uniwersytetu Poznańskiego]], [[Adam Wrzosek|prof. Adama Wrzoska]]{{r|B}}. Przez szereg lat był jej doradcą i kierownikiem duchowym{{r|B}}. Stowarzyszenie to zostało zatwierdzone przez Kościół w 1996 już po jego śmierci{{r|B}}. W latach siedemdziesiątych z jego inspiracji powstały w parafii pierwsze kręgi rodzinne [[Ruch Światło-Życie|Ruchu Światło-Życie]], grupa [[Ruch Odnowy w Duchu Świętym|Odnowy w Duchu Świętym]] „Gabriel”, założona i prowadzona przez ks. Mariana Piątkowskiego, a także wspólnota [[Droga Neokatechumenalna|Neokatechumenalna]]{{r|B}}. Na początku lat siedemdziesiątych podjął starania o budowę nowego domu parafialnego i kościoła{{r|B}}.
 
Powierzono mu w czasie jego posługi wiele obowiązków i godności m.in.: członka diecezjalnej Komisji [[Duszpasterstwo Rodzin|Duszpasterstwa Rodzin]]{{r|D}}, [[szambelan]]a honorowego Jego Świątobliwości (1965){{r|C}}, członka Komisji Episkopatu d.s. Duszpasterstwa Kobiet{{r|D}}, członka „Consilium a vigilantia”{{r|D}}, przewodniczącego Synodalnej Komisji d.s. Duszpasterstwa Świeckich{{r|D}}, referenta Wydziału Duszpasterskiego i członka Komisji Doktryny Wiary Kurii Metropolitalnej{{r|D}}, a także [[Dziekan (Kościół katolicki)|dziekana]] (1966–1971){{r|C}}, a potem pierwszego wicedziekana, poznańskiego dekanatu p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa (1971–1983){{r|B|C}}. 20 czerwca 1983 jako przedstawiciel kapłanów koncelebrował mszę świętą z papieżem św. Janem Pawłem II na [[Park Jana Pawła II w Poznaniu|Łęgach Dębińskich w Poznaniu]]{{r|C|N}}.
[[Plik:John Cantius church in Poznan, Aleksander Wozny tomb.jpg|thumb|240px|Sarkofag ks. Aleksandra Woźnego w [[Kościół św. Jana Kantego w Poznaniu|kościele św. Jana Kantego w Poznaniu]]]]
Zmarł 21 sierpnia 1983 w [[Szpital Wojewódzki w Poznaniu|Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym przy ul. Juraszów]]{{r|B}}. 24 sierpnia odbyła się ceremonia pogrzebowa, po czym został początkowo pochowany na [[Cmentarz Górczyński w Poznaniu|Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu]] przy ul. Ściegiennego 35 w kwaterze księży{{r|C|O}}. [[Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych]] w nawiązaniu do prośby abp. [[Stanisław Gądecki|Stanisława Gądeckiego]] wyraziła zgodę na przeprowadzenie jego [[Ekshumacja|ekshumacji]], która odbyła się 5 grudnia 2016, kiedy nastąpiło kanoniczne rozpoznanie i [[Elewacja (kult świętych)|elewacja]] jego doczesnych szczątków z cmentarza parafialnego do kościoła św. Jana Kantego w Poznaniu, do specjalnego [[sarkofag]]u{{r|J}}.