Bitwa o Mińsk (1919): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Kerim44 (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Gruzin (dyskusja | edycje)
drobne redakcyjne
Linia 29:
Latem [[1919]] roku po sukcesach wojsk polskich w kilku potyczkach z wojskami [[Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka|Rosji radzieckiej]] obie strony potrzebowały czasu na reorganizację sił i koncentrację oddziałów. Jednakże polskie dowództwo zdecydowało, że należy zadać jeszcze jeden cios siłom bolszewickim, wykorzystując impet polskiej ofensywy. Celem miała być [[16 Armia (RFSRR)|16 Armia]] z dowództwem na terenie miasta [[Mińsk]], a następnie poczynienie dalszych szkód w logistyce oddziałów sowieckich poprzez przejęcie kontroli nad liniami kolejowymi w okolicach Mińska.
 
4 lipca polskie oddziały ([[Front Litewsko-Białoruski]]) pod dowództwem generała [[Stanisław Szeptycki|Stanisława Szeptyckiego]] opanowały [[Mołodeczno]]. Dowódca Frontu zatrzymał ofensywę celem przegrupowania i wzmocnienia sił. bolszewicy wykorzystując przerwę w działaniach podciągnęli siły z zamiarem odbicia Mołodeczna. 17 lipca rozpoczęły natarcie 52 i 5 Dywizje Strzelców. Oddziały polskie odparły wroga, a następnie siłami wzmocnienia – [[41 Suwalski Pułk Piechoty|41]] i 42 Pułkipułki Piechotypiechoty i część [[2 Pułk Piechoty Legionów|2 Pułkupułku Piechotypiechoty Legionów]] – przeszły do kontrnatarcia i osiągnęły linię: Zasław – Papiernia – Białorucza. Gen Szeptycki ponownie wstrzymał działania oczekując na podejście wzmocnienia – Grupy Wielkopolskiej.
 
Polski plan zakładał otoczenie Mińska szerokimi kleszczami. 8 sierpnia [[2 Dywizja Piechoty Legionów]] w sile: 12.000 piechoty, 2.000 kawalerii oraz 40 dział, osłaniana od północy i północnego wschodu przez [[1 Dywizja Piechoty Legionów|1 DPLegDP Leg]], nacierała na Mińsk od północnego zachodu, a Grupa Wielkopolska od południowego zachodu. [[15 Pułk Ułanów Poznańskich|15 Pułkpułk Ułanówułanów]] otrzymał zadanie wykonania zagonu w celu przecięcia linii kolejowej Mińsk – [[Borysów]]. Na Mińsk ruszyły dwie grupy wydzielone z 2 DPLegDP Leg: 2II i 3III batalion 4 PPLegpp Leg pod dowództwem mjr Stanisława Tessaro i grupa mjr Józefa Szczepana w sile 1I batalion 2 PPLegpp Leg wzmocniony batalionem szturmowym z sił 2, 3 i 4 PPLegpp Leg. Batalion szturmowy miał największe powodzenie, i ok. 10.00 wkroczył na przedmieścia Mińska. Polacy tocząc walki z piechotą wspieraną samochodem pancernym ok. 12.00 zajęli zachodnią część miasta i wysadzili tor kolejowy do [[Bobrujsk]]a. Do wieczora oddziały polskie opanowały całe miasto. Bolszewickie oddziały poniosły ciężkie straty. Polacy wzięli do niewoli ok. 500 jeńców, zdobyły: 8 parowozów, 90 wagonów i magazyny, których Rosjanie nie zdążyli ewakuować. 8 sierpnia wieczorem sowieci oddali Mińsk Polakom.
 
Sukces ten pozwolił Polakom przesunąć znacząco linię frontu, dopóki pod koniec sierpnia [[Józef Piłsudski]] nie wydał rozkazu wstrzymania ofensywy ze względu na zajęcie wszystkich na tym odcinku frontu ważnych dla Polski terenów.