Język staro-cerkiewno-słowiański: Różnice pomiędzy wersjami

Język s-c-s powstał na podłożu [[Język prasłowiański|prasłowiańskiego]] dialektu sołuńskiego, będącego częścią [[grupa wschodnia języków południowosłowiańskich|grupy bułgarsko-macedońskiej]]. Misjonarze [[Słowianie|Słowian]], [[Cyryl i Metody]], uczynili go [[język liturgiczny|językiem liturgicznym]] chrześcijan obrządku słowiańskiego. Język ten powstał przed rozpadem jedności języka prasłowiańskiego, za którego początek uważa się zamiany w zakresie [[Jer (głoska)|półsamogłosek jerowych]], tzn. ich zanik i wokalizację. Wg [[Franciszek Sławski|Franciszka Sławskiego]] język ten nawiązuje ściśle do końcowego okresu języka prasłowiańskiego, ''oddaje język wspólny wszystkim Słowianom, język prasłowiański'', podobną opinię wyrażał [[Leszek Moszyński]] przedłużający okres ps. do końca X w.{{fakt|data=2014-11}}, dla Czesława Bartuli język ten ma ''charakter prasłowiański o podłożu dialektalnym sołuńskim''{{fakt|data=2014-11}}, podobne poglądy wyrażał [[Henrik Birnbaum]]<ref>[[Czesław Bartula]], ''Z zagadnień języka prasłowiańskiego i staro-cerkiewno-słowiańskiego'' [w:] "Bulletin de la Société polonaise de linguistique", fasc. LVIII, 2002, ISSN 0032-3802. s. 138</ref>. Późniejszą fazę rozwoju tego języka stanowi [[język cerkiewnosłowiański]]. Silny wpływ wywarł język s-c-s na [[język ruski|język staroruski]], a pośrednio także na współczesny, literacki [[język rosyjski]].