Niemieckie okręty podwodne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→I wojna światowa: typ U-31 |
|||
Linia 11:
== I wojna światowa ==
[[Kaiserliche Marine]] rozpoczęła budowę okrętów podwodnych później niż marynarki wojenne innych krajów<ref name=Miller-Ogólnie>Möller, E., Brack, W.: ''The Encyclopedia of U-Boats'', s 229-231</ref>. Powodem tego był fakt że Staatssekretär im Reichsmarineamt{{#tag:ref|''Staatssekretär im Reichsmarineamt'' - pol. sekretarz stanu w urzędzie marynarki Rzeszy.|group=uwaga}} [[grossadmiral]] [[Alfred von Tirpitz]] za priorytet uznawał budowę dla [[Wilhelm II Hohenzollern|cesarza]] oceanicznej floty nawodnej, która mogłaby rywalizować z [[Royal Navy]] w zakresie rozmiarów i siły<ref name=Miller-Ogólnie/>. Niefortunnie, początkowo okręty podwodne Kaiserliche Marine wyposażone zostały w [[Silnik o zapłonie iskrowym|silniki benzynowe]] do napędu na powierzchni, które zostały zainstalowane na wszystkich jednostkach podwodnych od [[SM U-1]], aż po [[SM U-18]]<ref name=Miller-Ogólnie/>. I chociaż niemiecka marynarka zdecydowała się zmienić rodzaj napędu wraz z jednostkami typu [[Okręty podwodne typu U-19|U-19]], ponowna niefortunna decyzja o podziale zamówienia na silniki [[Silnik czterosuwowy|czterosuwowe]] z [[MAN SE|MAN]] w [[Augsburg]]u i [[Silnik dwusuwowy|dwusuwowe]] od [[Friedrich Krupp Germaniawerft|Germaniawerft]] w [[Kilonia|Kilonii]], spowodowała że w przededniu wybuchu wojny jednostki [[SM U-31|U-31]] do [[SM U-41|U-41]] z silnikami dwusuwowymi nie były de facto zdolne do służby<ref name=Miller-Ogólnie/>. W rezultacie, gdy wybuchły działania wojenne, niemiecka flota podwodna dysponowała jedynie okrętami U-1 do [[SM U-30|U-30]], lecz sprawność większości z nich była ograniczona<ref name=Miller-Ogólnie/>.
[[Plik:German submarine U-9, on return Wilhelmshaven, Germany, Artwork by Willy Stower, 1914 (30175417300).jpg|thumb|right|300px|Triumfalny powrót [[SM U-9|U-9]] do [[Wilhelmshaven]] po rejsie zakończonym zatopieniem trzech krążowników. Rysunek prof. Williego Stöwera.]]▼
{| class="wikitable" style="text-align:right;float:left;margin-right:15px;"
|-
Linia 35 ⟶ 33:
| 11 lutego 1916 || „[[Amiral Charner (1893)|Amiral Charner]]” || Krążownik pancerny || 8 700
|}
Niektórzy autorzy symbolicznie uznają jednak typ [[Okręty podwodne typu U-31|U-31]] za drugi z pięciu kamieni milowych, w całej historii rozwoju konstrukcji okrętów podwodnych, gdyż stanowiły wyraźny krok na przód od konstrukcji okrętów podwodnych [[John Philip Holland|Johna Hollanda]]<ref name=Concepts>Burcher, R., Rydill, L.: ''Concepts in submarine design'', s. 14-15</ref>. Jednostki te były prostymi lecz wytrzymałymi okrętami, które w działaniach wojennych okazały się bardzo solidne. Charakterystyczną cechą ich projektu, był silny nacisk na wysoką sprawność nawodną, związaną z koniecznością pływania na powierzchni z wykorzystaniem [[Silnik o zapłonie samoczynnym|napędu dieslowskiego]], w ostateczności jedynie pod wodą – z uwagi na niską wytrzymałość akumulatorów dla napędu elektrycznego<ref name=Concepts/>. Projekt konstrukcji przewidywał w związku z tym zoptymalizowany dla pływania nawodnego [[dziób jednostki pływającej|dziób]] charakterystyczny dla jednostek nawodnych, duży [[kiosk okrętu podwodnego|kiosk]], dwa [[wał (maszynoznawstwo)|wały napędowe]] z pojedynczą [[śruba okrętowa|śrubą]] każdy, [[Artyleria okrętowa|działo pokładowe]] oraz wiele otworów zalewowych i odpowietrzników celem szybkiego wynurzania i zanurzania<ref name=Concepts/>.
▲[[Plik:German submarine U-9, on return Wilhelmshaven, Germany, Artwork by Willy Stower, 1914 (30175417300).jpg|thumb|right|300px|Triumfalny powrót [[SM U-9|U-9]] do [[Wilhelmshaven]] po rejsie zakończonym zatopieniem trzech krążowników. Rysunek prof. Williego Stöwera.]]
Podobnie jak członkowie [[Ententa|ententy]], Niemcy nie miały jasnej doktryny wykorzystania okrętów podwodnych<ref name=Font_ww1_central>Paul E. Fontenoy: ''Submarines''. s. 14-18.</ref>. Przyjęły jednak strategię ''kleinkriegu'', starając się postawić jednostki [[Grand Fleet]] w niekorzystnej sytuacji i zmniejszyć brytyjską flotę za pomocą min i okrętów podwodnych<ref name="Font_ww1_central" />. W 1914 roku niemieckie U-Booty zademonstrowały jednak większą zdolność bojową niż wskazywały na to przedwojenne ćwiczenia, odnosząc znaczące sukcesy<ref name="Font_ww1_central" />. 5 września 1914 roku [[SM U-21|U-21]] zatopił należący do Royal Navy [[Krążownik lekki|lekki krążownik]] [[HMS Pathfinder (1904)|HMS „Pathfinder”]], co stanowiło pierwsze w historii zatopienie wrogiego okrętu za pomocą samobieżnej [[Torpeda|torpedy]]<ref name=Miller-Ogólnie/>.
Najbardziej spektakularnym sukcesem tego okresu było [[Zatopienie brytyjskich krążowników przez U-9|zatopienie 22 września trzech brytyjskich krążowników pancernych]] [[HMS Aboukir (1900)|HMS „Aboukir”]], „[[HMS Hogue (1900)|Hogue]]” i „[[HMS Cressy (1899)|Cressy]]”<ref name="Font_ww1_central" />. Dowodzony przez [[Otto Weddigen|Ottona Weddigena]] [[SM U-9|U-9]] zatopił je w ciągu nieco ponad godziny<ref name=UBcentrGen/>. Royal Navy szybko doszła do przekonania, że niemieckie okręty podwodne są największym zagrożeniem dla jej prymatu<ref name="Font_ww1_central" />. Niezależnie od tego sukcesu, już w 1915 roku stało się jasnym, że strategia ''kleinkriegu'' nie jest skuteczna. Przyjęta przez Royal Navy strategia dalekiej blokady efektywnie zamykała bowim Niemcom dostęp do większości zagranicznych linii komunikacyjnych, podczas gdy Great Fleet – trzymając się daleko od pułapek zastawianych przez niemieckie okręty – skutecznie odcinała Hochseeflotte, poważnie jej szkodząc<ref name="Font_ww1_central" />. Niemieckie okręty podwodne nie przeprowadziły w tym czasie żadnej skoordynowanej kampanii przeciw statkom handlowym aliantów: transport do Francji [[Brytyjski Korpus Ekspedycyjny|Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego]], a następnie zaopatrzenia dla niego, został przeprowadzony praktycznie bez przeszkód ze strony niemieckiej floty<ref name="Font_ww1_central" />. Niemieckie okręty podwodne zademonstrowały jednak, że U-Booty mogą być efektywne w tej roli, nawet uwzględniając ograniczenia wynikające z [[Deklaracja londyńska|Deklaracji Londyńskiej]] z 1909 roku, która nakładała na okręty wojenne obowiązek brania na pokład załóg statków i pasażerów, bądź zapewnienia im bezpieczeństwa w inny sposób<ref name="Font_ww1_central" />.
=== Nieograniczona wojna podwodna ===
| |||