Edmund Rogalski: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1914]] r. został powołany do wojska pruskiego. Najpierw jako szeregowiec, a od marca [[1915]] r. po kursie oficerskim jako [[podporucznik]] i dowódca kompanii. Ranny w nogę na froncie francuskim (20% inwalidztwa) walczył dalej we Francji, Belgii, Rumunii. W 1918 r. po powrocie z frontu organizował w Kłecku powstanie wielkopolskie, będąc komendantem powstańców. Walczył na froncie północnym w bitwach pod [[Łopiszewo|Łopiszewem]], [[Łopienno|Łopiennem]], [[Nakło nad Notecią|Nakłem]], [[Szubin]]em, [[Rynarzewo (województwo kujawsko-pomorskie)|Rynarzewem]]. Był jednym z pięciu oficerów w sztabie gnieźnieńskim. Od 1919 do 1923 był dowódcą garnizonu w Jarocinie<ref>{{Cytuj | url=http://wlkp24.info/grob-zasluzonego-burmistrza-odnowiony/ | tytuł=Grób zasłużonego burmistrza odnowiony &#124; wlkp24.info<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=wlkp24.info | język=pl | data dostępu=2018-04-05}}</ref>. W Wojsku Polskim służył do [[1922]] r. w randze kapitana. Na własną prośbę w stopniu kapitana przeszedł do rezerwy<ref name=":1">{{Cytuj |tytuł = 90 lat temu Burmistrzem Jarocina wybrano Edmunda Rogalskiego |czasopismo = JAROCIN. To Miasto Brzmi. |data = 2015-01-20 |data dostępu = 2018-04-03 |url = http://jarocin.pl/pl/news/90-lat-temu-Burmistrzem-Jarocina-wybrano-Edmunda-Rogalskiego-1218.html |język = pl}}</ref>. Od [[1923]] r. był dyrektorem Kasy Chorych w Gnieźnie. W [[1925]] r. został wybrany na burmistrza miasta Jarocina – był nim przez 12 lat, i ponownie od [[1937]] r.

W 1939 r. wyjechał z dokumentami miejskimi. Po aresztowaniu w listopadzie 1939 r. został wywieziony wraz z całą rodziną do obozu w [[Cerekwica|Cerekwicy]], w grudniu 1939 r. – do [[Opoczno|Opoczna]], (zamieszkali przy ul. Sienkiewicza 2)<ref>{{Cytuj |tytuł = Powstaje film o jarocinianach wysiedlonych do Opoczna |czasopismo = Opoczno.info - Niezależny Portal Miejski |data dostępu = 2018-04-03 |url = http://www.opoczno.info/kultura/4060-powstaje-film-o-jarocinianach-wysiedlonych-do-opoczna.html |język = pl}}</ref> gdzie przebywał do końca wojny. W Opocznie poza pracą zawodową (jako tłumacz) pracował społecznie, pełniąc funkcję przewodniczącego [[Rada Główna Opiekuńcza (1940–1945)|Rady Głównej Opiekuńczej]] delegatury Opoczno. Organizował kuchnie i pomoc dla ubogich i wysiedlonych, również powstańców warszawskich. W styczniu [[1945]] r. podczas bombardowania Opoczna został ranny. Nie odzyskał już nigdy pełnej sprawności. Jako inwalida (75%) po długim leczeniu pracował w Spółdzielni Inwalidów. Zmarł w wyniku wypadku w 1961 r.