Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 1:
'''Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny''' (Польское Общество помощи жертвам войны'')'', organizacja sampomocowa działająca w Rosji w latach 1914–1918
 
Wybuch I wojny światowej w 1914 r. doprowadził do powstania w Imperium Rosyjskim wielu organizacji niosących pomoc ofiarom tego konfliktu, tak wojskowym, jak i cywilnym. Akcję pomocową podjęła również społeczność polska na stałe zamieszkująca w Piotrogrodzie, która już na początku wojny stanęła przed koniecznością materialnego wsparcia rodaków (ok. 1,5 tys. osób), których wybuch wojny zastał za granicą, w związku z czym zmuszeni byli powracać do kraju przez państwa neutralne i Piotrogród. Wówczas to z inicjatywy przedstawicieli lokalnego środowiska polskiego: [[Henryk VIIIŚwięcicki Tudor(1852–1916)|Henryka Święcickiego]], [[Bolesław Olszamowski|Bolesława Olszamowskiego]], [[Strona jeszcze nie istnieje|Remigiusza Kwiatkowskiego]] postanowiono założyć w Piotrogrodzie polską organizację pomocy ofiarom wojny, która przyjęła nazwę Towarzystwo Pomocy Biednym Rodzinom Polaków Uczestniczących w Wojnie oraz Zubożałej przez Wojnę Ludności Polskiej. Z czasem zaczęto posługiwać się krótszą nazwą Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny (PTPOW).<ref>Marek Mądzik, ''Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny w Rosji w latach I wojny światowej,'' Lublin 2011, s. 13-14 </ref>
 
Oficjalnie nowa organizacja została zarejestrowana 29 sierpnia/11 września 1914 r. Zgodnie ze statutem PTPOW zadaniem towarzystwa było „okazywanie pomocy i współdziałania bezpośrednim i pośrednim ofiarom wojny” na terenie całego Cesarstwa Rosyjskiego. W tym celu miało ono: udzielać zapomóg finansowych rodzinom powołanych do armii, wspierać materialnie ludność cywilną, organizować przytułki dla dzieci, pomagać w znalezieniu pracy, a wreszcie tworzyć i współpracować z instytucjami pomocowymi, wspierającymi podczas wojny ludność. Środki na działalność planowano pozyskiwać ze składek członkowskich, ofiar, zapisów testamentowych, dochodów z imprez edukacyjno-kulturalnych. Członkiem organizacji mogła zostać osoba dorosła, bez względu na płeć. Na czele PTPOW stało Zgromadzenie Walne oraz wybierany przez nie co dwa lata Komitet Główny (od 7 do 27 członków) z siedzibą Piotrogrodzie. Ten z kolei wyłaniał spośród siebie sześcioosobowe Prezydium, które prowadziło bieżącą działalność towarzystwa. W jego skład wchodzili: prezes, dwóch wiceprezesów, dwóch sekretarzy i skarbnik. W przypadku likwidacji PTPOW, jego mienie miało przejść na własność Rzymskokatolickiego Towarzystwa Dobroczynności przy kościele św. Katarzyny (RzTD).<ref>Dariusz Tarasiuk, ''Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny,'' [http://www.polskipetersburg.pl/hasla/polskie-towarzystwo-pomocy-ofiarom-wojny strona internetowa Polski Petersburg]</ref>