Latowicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Historia: ->dr. uzupełnienie |
|||
Linia 85:
W XX-leciu międzywojennym wybudowano w Latowiczu murowany budynek szkoły podstawowej (w latach 1936–1937) i mleczarnię (1935-1936). Dzięki staraniom wikariusza ks. Walentego Szufladowicza założono elektryczność (1929-1932), wybudowano cegielnie na Piaskach i na Kulaśnicy oraz założono Spółdzielnię Spożywców – późniejszy GS. Działało wiele organizacji społecznych: Stowarzyszenie Młodzieży Katolickiej, [[Akcja Katolicka]], [[Caritas (organizacja)|Caritas]], ministranci, chór, Ochotnicza Straż Pożarna wraz z orkiestrą, Biel, spółdzielnia mleczarska, koło rolnicze, drużyny harcerskie. Działalność bibliotekarską prowadził [[Antoni Kuźniarski]], który już ok. 1891 r. założył miejscową Bibliotekę Publiczną.
W okresie międzywojennym zabudowa Latowicza była drewniana, dość zwarta. Region miał charakter typowo rolniczy, a Latowicz skupiając licznych rzemieślników (szewców, młynarzy, rzeźników, kowali, cieśli, ślusarzy) i sklepy spełniał funkcje usługowe. W strukturze zawodowej mieszkańców Latowicza, 70% stanowili rolnicy, 20% – rzemieślnicy, 10% – wyrobnicy (najemni robotnicy). W Latowiczu były 2 karczmy-restauracje, 5 piekarń, 7 sklepów, 6 wiatraków, 2 młyny motorowe. Duże odpusty i targi słynne były na całą okolicę. Latowicz liczył 2,5 tys. mieszkańców. W Latowiczu zamieszkiwało blisko 50 rodzin żydowskich. Żydzi stanowili blisko 15% mieszkańców miasteczka. W 1932 miejscowy szewc Jan Czerwiński ps. ''Gruby Jan'' zainicjował powstanie we wsi koła Lewicy Stronnictwa Ludowego i "Wici-Świt", we wrześniu 1932 zorganizował strajk chłopski<ref>"Warszawa Prawa Podmiejska 1942-1944, Z walk PPR, GL-AL" praca zbiorowa redakcją Benona Dymka, Wyd. MON Warszawa 1973 s. 800</ref>.
Podczas II wojny światowej pierwszy nalot bombowy na Latowicz miał miejsce 8 IX 1939 r. Niemcy zrzucili bomby na kościół. W następnych dniach były kolejne bombardowania i ostrzeliwanie ludności cywilnej z samolotów. Część Latowicza spłonęła. Niemcy wkroczyli do Latowicza 17 IX 1939 r. 14 II 1941 r. Niemcy, mając listę z nazwiskami, aresztowali dziewięciu mieszkańców Latowicza, w tym siedmiu dawnych POW-iaków. Zostali oni przewiezieni na [[Pawiak]] i do [[Auschwitz-Birkenau|Oświęcimia]], gdzie ośmiu z nich zamordowano. Byli to: Czerniawski Władysław, Dzięcioł Piotr, Dziubacki Feliks, Dziubacki Stanisław, Kaczorek Jan, Mroziński Kazimierz, Nakonieczny Ludwik, Wzorek Bolesław. Niemcy wymordowali wszystkich Żydów w Latowiczu.
Linia 93:
Po wojnie odbudowano Latowicz: lecznicę dla zwierząt, budynek gminny, bazę GS, ośrodek zdrowia, piekarnię GS, bank spółdzielczy, pocztę, zlewnię mleka, pawilon w rynku, drugie skrzydło szkoły, Nowe Osiedle w Latowiczu, POM, Kółko Rolnicze, filię zakładów maszynowych URSUS.
22 czerwca 1945 został zamordowany szewc i działacz komunistyczny Jan Czerwiński ps. ''Gruby Jan'', 13 kwietnia 1946 został zastrzelony komendant latowickiego komisariatu Milicji Obywatelskiej Władysław Bakuła<ref>"Warszawa Prawa Podmiejska 1942-1944, Z walk PPR, GL-AL" praca zbiorowa redakcją Benona Dymka, Wyd. MON Warszawa 1973 s. 794 i 800</ref>. Narastający konflikt komuniści–Kościół miał odzwierciedlenie w Latowiczu w postaci incydentów w latach: 1951 i 1971. Pomimo prześladowań 95% mieszkańców regionu uczestniczyło w życiu religijnym, powiększono Nowy Cmentarz o tzw. „Przypust”.
Po 1989 r. miały miejsce negatywne procesy społeczno-demograficzne: wyludnianie, starzenie się społeczności, emigracja ludzi młodych i wykształconych. Proces prywatyzacji doprowadził do upadku i ruiny mleczarni w Latowiczu, upadku lokalnych punktów skupu mleka, ośrodka maszyn rolniczych i koła rolniczego, filii URSUS, powolnego upadku sieci sklepów GS.
| |||