Alka olbrzymia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m lit. |
drobne redakcyjne |
||
Linia 36:
Gniazdowały na izolowanych skalistych wysepkach z łatwym dostępem do oceanu i obfitości pożywienia, co jako rzadkie w naturze zjawisko umożliwiało alkom olbrzymim gniazdowanie w nielicznych miejscach. Poza sezonem lęgowym przebywały na wodach północnego [[Ocean Atlantycki|Oceanu Atlantyckiego]]. Docierały na południe aż po północną [[Hiszpania|Hiszpanię]] oraz do wybrzeży [[Kanada|Kanady]], [[Grenlandia|Grenlandii]], [[Islandia|Islandii]], [[Wyspy Owcze|Wysp Owczych]], [[Norwegia|Norwegii]], [[Irlandia|Irlandii]] i [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]].
Alki olbrzymie mierzyły 75–85 cm wysokości, ważyły blisko 5 kg, co czyniło je drugimi największym ptakami w rodzinie alk (większe były wymarłe alki ''[[Miomancalla]]''{{r|smith2015}}). Miały czarny grzbiet i biały brzuch. Czarny dziób był mocno zbudowany i zagięty, pokryty rowkowaniem. W lecie w upierzeniu nad każdym okiem pojawiała się biała plamka, w zimie
Alki olbrzymie stanowiły ważną część kultury wielu [[Tubylczy Amerykanie|rdzennie amerykańskich]] kultur, zarówno jako źródło pokarmu, jak i zwierzę symboliczne. Licznych zmarłych z okresu od 7000 lat p.n.e. do XVIII wieku (w języku angielskim okres zwany „Maritime Archaic”) chowano z kośćmi alki olbrzymiej. W jednym z miejsc pochówku odkryto szczątki osoby przykrytej ponad dwustoma dziobami alki olbrzymiej, które prawdopodobnie pozostały po okryciu wykonanym ze skórek tych ptaków. Wielu europejskich eksploratorów [[Ameryka|Ameryki]] chętnie wykorzystywało alki olbrzymie jako dogodne źródło pożywienia lub przynętę podczas połowów, co zmniejszało liczebność tych ptaków. Puch był w Europie wysoce pożądany, co doprowadziło do przetrzebienia europejskich populacji do połowy XVI wieku. Mimo podejmowanych prób ich ochrony w dalszym ciągu na nie polowano, pozbawiając je życia często w bardzo okrutny sposób.
| |||