CA Boca Juniors: Różnice pomiędzy wersjami

Nazwę '''Boca Juniors''' można tłumaczyć jako „młodzież z Boca”. [[La Boca]] to jedna z 47 dzielnic [[Buenos Aires]], natomiast słowo „Juniors” zostało dodane celem zwiększenia prestiżu oraz nadania nazwie [[Anglia|angielskiego]] brzmienia (to głównie [[Wielka Brytania|brytyjscy]] marynarze, budowniczy kolei i robotnicy jako pierwsi przywieźli piłkę nożną do [[Ameryka Południowa|Ameryki Południowej]]).

'''Boca Juniors''' znany jest przede wszystkim jako słynny klub [[piłka nożna|piłki nożnej]], jednak oprócz tej dyscypliny [[sport]]u prowadzi on również sekcje między innymi [[koszykówka|koszykówki]], [[Piłka siatkowa|siatkówki]] i kilku innych dyscyplin sportowych.

Początkowo koszulki zespołu były różowe. Zostały jednak szybko zastąpione przez koszulki w biało-czarne paski. Według legendy w roku [[1907]] zespół stoczył walkę o barwę swych strojów z inną drużyną. Ponieważ Boca przegrał, zdecydowano się przyjąć barwy z flagi pierwszego statku, który wpłynie do portu La Boca. Okazało się, że była to łódź szwedzka z niebiesko-złotą flagą i takie właśnie stały się barwy klubowe Boca Juniors. Pierwsza wersja koszulek była niebieska z żółtym, przekątnym pasem. Pas ten później zmieniono na poziomy, który obowiązuje do dziś. Swój pierwszy mecz '''Boca Juniors''' rozegrał [[6 maja]] [[1905]] z klubem '''Mariano Moreno''', natomiast pierwszy mecz międzynarodowy rozegrał [[8 grudnia]] [[1907]] z klubem '''Universal''' [[Montevideo]].

Zanim w roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1913)|1913]] klub zawitał do pierwszej ligi, występował w lokalnych ligach. Po przeprawie z nieistniejącym już klubem Milonguero, zespół przebił się do drugiej ligi. Jednak w drugiej lidze nie wiodło się Boca Juniors i w owym czasie był to zespół zaliczany do przeciętnych. Do pierwszej ligi klub awansował w momencie, gdy w futbolu argentyńskim nastąpił podział na dwie konkurencyjne federacje piłkarskie – '''[[Asociación Argentinadel deFútbol Football'''Argentino]] (w skrócie '''AFA''') i '''Federación Argentina de Football''' (w skrócie '''FAF'''). Obie federacje zorganizowały swoje własne mistrzostwa Argentyny, przy czym '''AFA''' postanowiła powiększyć swą ligę aż o 9 klubów, wśród których znalazł się '''Boca Juniors'''.

Swój pierwszy mecz w pierwszej lidze '''Boca''' rozegrał na wyjeździe [[13 kwietnia]] [[1913]] roku. „Trzynastka” okazała się bardzo szczęśliwa dla '''Boca Juniors''', który wygrał z [[Estudiantil Porteño Ciudadela|Estudiantil Porteño]] [[Buenos Aires]] 4:2. Cały sezon roku 1913 podzielono na dwa etapy. Na podstawie tabeli z pierwszego etapu, utworzono walczące o tytuł mistrza grupy A i B, oraz grupę spadkową C, złożoną z czterech najsłabszych klubów. Mistrzowie grup A i B zmierzyli się później o mistrzostwo, a drużyny grupy C walczyły o utrzymanie się w lidze. '''Boca Juniors''' (w którego składzie obok reprezentanta Argentyny, świetnego technika Pedro Calomino, grał liczący wówczas 18 lat znakomity napastnik [[Reprezentacja Urugwaju w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacji Urugwaju]] [[Ángel Romano|Angel Romano]]) w rundzie kwalifikacyjnej zajął 5 miejsce i w drugiej fazie zagrał w grupie B. Tu spisywał się bardzo dobrze i zajął ostatecznie drugie miejsce za klubem '''San Isidro''', czyli łącznie w całych mistrzostwach w 1913 roku '''Boca Juniors''' uplasował się na 3-4 miejscu. Mistrzostwa nie udało się zdobyć, ale już w pierwszym sezonie klub wdarł się do grona najsilniejszych klubów Argentyny. Przyszłość pokazała, że gdy '''Boca''' raz dostał się już do pierwszej ligi, nie dał się już z niej wyrzucić.

W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1914)|1914]] klub potwierdził zarówno swoje możliwości, jak i aspiracje, zajmując w lidze wysokie 3 miejsce. Po zakończeniu podziału w futbolu argentyńskim oraz odejściu Angela Romano do [[Club Nacional de Football|Nacionalu]] nastały dla klubu dwa słabsze sezony w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1915)|1915]] i [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1916)|1916]] roku (w obu przypadkach 14 miejsce), ale w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1917)|1917]] roku '''Boca Juniors''' zajął ponownie wysokie, tym razem 4 miejsce. W [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1918)|1918]] roku zabrakło punktu do wicemistrzostwa, które zdobył przyszły odwieczny rywal – [[Club Atlético River Plate|River Plate]].

W [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1919)|1919]] roku doszło do kolejnego rozłamu w argentyńskiej piłce – 13 klubów opuściło federację '''Asociación Argentina de Football''' i założyło '''Asociación Amateurs de Football''', który zorganizował własne mistrzostwa. '''Boca Juniors''' pozostał w dotychczasowej, uznawanej przez [[FIFA]] federacji. W okrojonej do 6 klubów lidze '''Boca Juniors''' zajął pierwsze miejsce i zdobył swoje pierwsze mistrzostwo Argentyny. W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1920)|1920]] w powiększonej do 13 klubów lidze '''Boca Juniors''' znów zajął pierwsze miejsce zdobywając mistrzostwo kraju drugi raz z rzędu. Drugi tytuł zdobyty został w imponującym stylu – w 24 meczach jedna porażka, 52 bramki zdobyte i tylko 7 straconych oraz aż 12 punktów przewagi nad drugim w tabeli klubem [[CA Banfield|Banfield]]. Po tak dobrym sezonie trzecie miejsce w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1921)|1921]] i w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1922)|1922]] roku były niespodzianką. Trzecie mistrzostwo w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1923)|1923]] roku nie zostało zdobyte w tak imponującym stylu, jak poprzednie, gdyż konieczne było rozegranie czterech meczów barażowych z klubem [[Club Atlético Huracán|Huracán]]. Za to w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1924)|1924]] roku '''Boca Juniors''' zdobył mistrzostwo Argentyny bez porażki.

Po zaskakująco słabym sezonie w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1925)|1925]] roku (20 miejsce), w roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1926)|1926]] '''Boca Juniors''' z 17 meczów wygrał 15, zremisował 2 i żadnego nie przegrał, zdobywając piąty tytuł mistrza Argentyny. Był to ostatni sezon, w którym w Argentynie mistrzostwa organizowały dwie konkurujące ze sobą federacje. Mistrzostwa w następnym roku zorganizowała nowa, zjednoczona federacja – '''Asociación Amateurs Argentina de Football'''. Po połączeniu obu lig w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1927)|1927]] roku '''Boca Juniors''' o jeden punkt dał się wyprzedzić klubowi [[San Lorenzo de Almagro]] i musiał zadowolić się tytułem wicemistrza kraju (pierwszym w historii klubu – dotąd było 5 tytułów mistrza, ale ani jednego wicemistrzostwa). W tym okresie kluczową rolę w drużynie zaczął odgrywać ściągnięty z paragwajskiego klubu [[Club Nacional|Nacional]] znakomity pomocnik [[Manuel Fleitas Solich]].

W [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1928)|1928]] roku pomimo zdobycia aż 100 bramek było drugie wicemistrzostwo – tym razem '''Boca Juniors''' wyprzedzony został o 1 punkt przez klub [[Club Atlético Huracán|Huracán]]. Królem strzelców sezonu z 32 bramkami został napastnik '''Boca''' [[Roberto Cherro]], a trzeci w tej klasyfikacji z 29 bramkami był drugi z wybitnych napastników klubu Domingo Tarasconi. W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1929)|1929]] liga podzielona została na dwie grupy, których zwycięzcy mieli stoczyć decydujący bój o mistrzostwo Argentyny. '''Boca Juniors''' po zwycięskim barażu z [[San Lorenzo de Almagro]] wygrał grupę B i uzyskał prawo walki o tytuł mistrza ze zwycięzcą grupy A – klubem [[Gimnasia y Esgrima La Plata|Gimnasia y Esgrima]] [[La Plata (miasto)|La Plata]]. Mecz rozegrany na stadionie klubu River Plate '''Boca Juniors''' przegrał 1:2, uzyskując trzeci tytuł wicemistrza.

W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1930)|1930]] '''Boca Juniors''' zdobył w 35 meczach 113 bramek i został ostatnim mistrzem Argentyny w okresie futbolu amatorskiego.

W połowie maja [[1931]] roku grupa najsilniejszych klubów argentyńskich (a wśród nich '''Boca Juniors''') wystąpiła z federacji '''Asociación Amateurs Argentina de Football''' i utworzyła nową federację – '''Liga Argentina de Football'''. W tym samym roku '''LAF''' zorganizowała pierwsze w historii Argentyny zawodowe mistrzostwa. '''Boca Juniors''' swój pierwszy mecz w lidze zawodowej rozegrał [[31 maja]] [[1931]] roku z klubem [[Chacarita Juniors]]. W obecności 12 800 widzów mecz zakończył się bezbramkowym remisem. Choć początek nie był imponujący, '''Boca Juniors''' w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1931)|1931]] roku został pierwszym zawodowym mistrzem Argentyny. W pierwszym zawodowym sezonie klub zdobył 85 bramek, a najlepszy strzelec '''Boca Juniors''' [[Francisco Varallo]] z 27 bramkami był trzeci w tabeli strzelców sezonu. Następny sezon w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1932)|1932]] roku nie był już tak pomyślny, gdyż '''Boca''' zajął 4 miejsce (Varallo z 24 golami znów był trzeci w tabeli strzelców). W [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1933)|1933]] roku [[San Lorenzo de Almagro]] wyprzedził Boca Juniors o 1 punkt, co dało klubowi czwarte już wicemistrzostwo kraju. Dodatkowym sukcesem była korona króla strzelców dla Francisco Varallo, który zdobył 34 bramki.

Sezon w roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1934)|1934]] był ostatnim, w którym Argentyna miała dwóch mistrzów kraju – amatorskiego w lidze organizowanej przez '''Asociación Argentina de Football''' (federacja uznawana przez [[FIFA]]) oraz zawodowego w lidze organizowanej przez '''Liga Argentina de Football''' (której [[FIFA]] nie uznawała). Po zakończonym sezonie obie federacje połączyły się, tworząc '''Asociación del Football Argentino''' (czyli '''AFA'''). W tym przełomowym sezonie '''Boca Juniors''' preferując niezwykle ofensywny styl gry (101 bramek zdobytych przy aż 62 straconych) zdobył swoje drugie zawodowe mistrzostwo Argentyny, czyli ósme mistrzostwo kraju w historii klubu. W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1935)|1935]] obrona klubu znacznie się poprawiła, tracąc w porównaniu z poprzednim sezonem dwukrotnie mniejszą liczbę bramek. O dziewiątym mistrzostwie zadecydowała nie tylko bardzo dobra obrona, ale i znakomita dwójka napastników – [[paragwaj]]czyk [[Delfín Benítez Cáceres]] i jak zwykle Varallo, którzy razem zdobyli ponad połowę wszystkich bramek dla '''Boca Juniors'''.

Sezon w roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1936)|1936]] był zupełnie nietypowy. Najpierw rozegrano normalne rozgrywki ligowe, które nazwano ''Copa de Honor Municipalidad de Buenos Aires'' ('''Boca''' zajął 3 miejsce). Potem rozegrano drugi turniej o nazwie ''Copa Campeonato'' (gdzie '''Boca''' był piąty). Do dziś nie wiadomo, czy o mistrzostwie Argentyny zadecydował mecz między zwycięzcami obu turniejów, czy też jedynie wyniki pierwszego turnieju. Tak się jednak złożyło, że w obu przypadkach zarówno mistrz, jak i wicemistrz jest ten sam. Następny sezon w roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1937)|1937]] znów był „normalny”, a '''Boca''' uplasował się w tabeli na trzecim miejscu (za [[Club Atlético River Plate|River Plate]] i [[Club Atlético Independiente|Independiente]]).

Po dwóch słabszych sezonach (w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1938)|1938]] piąty, a w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1939)|1939]] szósty) w roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1940)|1940]], i to pomimo braku Beníteza Cáceresa, który wcześniej przeszedł do [[Racing Club de Avellaneda|Racingu]], '''Boca Juniors''' zdobył swój dziesiąty, jubileuszowy tytuł mistrza Argentyny. Po następnych dwóch słabszych sezonach (choć nie słabych – w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1941)|1941]] 4 miejsce, a w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1942)|1942]] 5 miejsce) dwa razy z rzędu (w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1943)|1943]] i [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1944)|1944]]) udało się klubowi '''Boca Juniors''' wyprzedzić słynną ''maszynkę'', jak zwano w latach 40. znakomitą drużynę [[Club Atlético River Plate|River Plate]]. Głównymi postaciami ataku '''Boca''' w tym okresie byli [[Mario Boyé]], Jaime Sarlanga i Urugwajczyk [[Severino Varela]].

W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1945)|1945]] '''Boca Juniors''' musiał uznać wyższość River Plate i zadowolić się tytułem wicemistrza Argentyny, natomiast w roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1946)|1946]], pomimo świetnej postawy i korony króla strzelców dla Mario Boyé, '''Boca Juniors''' wyprzedzony został przez [[San Lorenzo de Almagro|San Lorenzo]]. W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1947)|1947]] River Plate, mający w swym składzie znakomitego [[Alfredo Di Stéfano]], był poza zasięgiem, więc '''Boca Juniors''' trzeci raz z rzędu został wicemistrzem Argentyny.

Po dwuletnim okresie zapaści ([[I liga argentyńska w piłce nożnej (1948)|1948]] – 8 miejsce, [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1949)|1949]] – 15 miejsce) w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1950)|1950]] '''Boca Juniors''' wspólnie z klubem [[Club Atlético Independiente|Independiente]] zajęły drugie miejsce za bezkonkurencyjnym [[Racing Club de Avellaneda|Racingiem]]. By zdobyć kolejny tytuł wicemistrza trzeba było rozegrać mecze barażowe. Po porażce 2:3 u siebie '''Boca''' w identycznym stosunku wygrał na boisku rywala. W trzecim meczu był remis 3:3. W tej sytuacji o przyznaniu tytułu wicemistrza klubowi '''Boca Juniors''' zadecydował lepszy stosunek bramek zdobytych do bramek straconych.

Po 3 słabych sezonach ([[I liga argentyńska w piłce nożnej (1951)|1951]] – 6 miejsce, [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1952)|1952]] – 10 miejsce, [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1953)|1953]] – 7 miejsce) w roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1954)|1954]] po 10 latach przerwy '''Boca Juniors''' znów był najlepszy w Argentynie. Mistrzostwo Argentyny zapewnił mecz rozegrany [[11 listopada]] [[1954]] roku w przedostatniej, 29 kolejce, kiedy to '''Boca''' na własnym stadionie w obecności blisko 30 tys. widzów pokonał klub [[Club Atlético Tigre|Tigre]] 1:0. Gwiazdami ówczesnych mistrzów Argentyny byli tacy piłkarze jak [[Eliseo Mouriño|Eliseo Víctor Mouriño]], [[Natalio Pescia|Natalio Agustín Pescia]] czy król strzelców [[José Borrello|José Borello]].

W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1955)|1955]] [[Club Atlético River Plate|River Plate]] jak za czasów ''La Máquina'' był poza zasięgiem konkurencji, jednak w walce o wicemistrzostwo '''Boca''' nie dał rady Racingowi i ostatecznie zajął trzecie miejsce. W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1956)|1956]] znów najlepszy w lidze był River Plate. '''Boca Juniors''' pozyskał z [[Racing Club de Avellaneda|Racingu]] znakomitego [[Antonio Valentín Angelillo|Antonio Angelillo]], który rzeczywiście okazał się bardzo przydatny, będąc najlepszym w sezonie strzelcem klubu (14 bramek). Znów jednak było trzecie miejsce – wicemistrzem został [[Club Atlético Lanús]].

W [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1957)|1957]] po niezwykle udanym dla Argentyny turnieju [[Copa América 1957]] Antonio Angelillo przeszedł do [[Inter Mediolan|mediolańskiego Interu]], a pozbawiony swego asa '''Boca''' uplasował się ostatecznie na czwartym miejscu. W [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1958)|1958]] roku zwyciężył Racing, a '''Boca''' znów musiał wywalczyć wicemistrzostwo w barażach. Wobec równej liczby punktów konieczne było rozegranie meczów o wicemistrzostwo Argentyny, do których doszło dopiero w kwietniu następnego roku, w trakcie trwania kolejnego sezonu. Na własnym boisku '''Boca''' przegrał z [[San Lorenzo de Almagro|San Lorenzo]] 3:4, ale w meczu wyjazdowym nie dał przeciwnikom szans i wygrał 3:1.

Po słabym roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1959)|1959]] (9 miejsce) klub ściągnął w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1960)|1960]] znakomitego napastnika [[Brazylia|brazylijskiego]] [[Paulo Valentim|Paulo Valentima]]. '''Boca''' zarówno w 1960, jak i w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1961)|1961]] zajął 5 miejsce, jednak nowy nabytek nie zawiódł oczekiwań stając się z miejsca najlepszym strzelcem klubu. W roku [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1962)|1962]] '''Boca Juniors''' sięgnął wreszcie po długo oczekiwane mistrzostwo. Tym razem drużyna nie imponowała popisami strzeleckimi, a żelazną defensywą opartą na bramkarzu [[Antonio Roma|Antonio Romie]] i kierującym obroną 25-letnim [[Antonio Rattín|Antonio Ubaldo Rattínie]]. Ponadto o sile mistrzów w dużej mierze decydował grający w środku pola [[Norberto Menéndez]] i wyborowy strzelec – Paulo Valentim (strzelił 19 bramek na 45 zdobytych przez całą drużynę).

W [[Copa Libertadores 1963|Copa Libertadores]] '''Boca Juniors''' zadebiutował [[7 kwietnia]] [[1963]] roku meczem w [[Asunción]] z miejscową [[Club Olimpia|Olimpią]]. Debiut nie był udany – klub przegrał z drużyną paragwajską 0:1. Tydzień później był rewanż u siebie i zwycięstwo 5:3. Dwa jednobramkowe zwycięstwa z [[Club Universidad de Chile|Universidad de Chile Santiago]] dały wygraną w grupie i awans do półfinału, gdzie trzeba było zmierzyć się ze słynnym [[Club Atlético Peñarol|Peñarolem]]. W [[Montevideo]] '''Boca''' rozegrał bardzo dobry mecz pokonując arcytrudnego rywala 2:1. Zwycięstwo u siebie 1:0 dało historyczny, pierwszy w dziejach klubu awans do finału tej niezwykle prestiżowej imprezy. Tutaj czekał znakomity [[Santos FC]] z królem futbolu – [[Pelé]]. Na [[Maracanã|Maracanie]] wobec 55 tys. widzów już po pół godzinie gry brazylijska drużyna prowadziła 3:0. Gdy pewni siebie piłkarze Santosu zwolnili grę, '''Boca Juniors''' pokazał siłę swego ataku doprowadzając do stanu 3:2. Dwie bramki zdobył dla klubu z Buenos Aires świeży nabytek z [[San Lorenzo de Almagro|San Lorenzo]], znakomity napastnik reprezentacji narodowej – [[José Sanfilippo]] (który został w tym sezonie królem strzelców Pucharu Wyzwolicieli). W osiem dni później, [[11 września]], doszło do rewanżu na stadionie [[Estadio Alberto J. Armando|La Bombonera]]. Gdy w 46 minucie Sanfilippo zdobył prowadzenie, większość obserwatorów przekonana była, że dojdzie do trzeciego meczu finałowego (nie liczyła się wówczas różnica bramek, a różnica punktów – więc nawet bardzo wysokie zwycięstwo '''Boca''' nie wystarczyłoby do zdobycia pucharu). Jednak 4 minuty później wyrównał [[Coutinho]], a w 82 minucie decydującą bramkę zdobył Pelé. Drużyna Santosu wyraźnie pokazała, że była wówczas najlepszą klubową jedenastką świata. W lidze też nie całkiem się powiodło, gdyż w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1963)|1963]] '''Boca''' zajął 4 miejsce.

Mistrzostwo Argentyny zdobyte w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1964)|1964]] roku pozwoliło na kolejną międzynarodową próbę w [[Copa Libertadores 1965]]. W turnieju tym wzięły udział dwie drużyny argentyńskie, gdyż obok '''Boca Juniors''' (w którego składzie grali tacy piłkarze jak Antonio Roma, [[Silvio Marzolini]], Antonio Ubaldo Rattin, [[Ernesto Grillo]] czy Paulo Valentim) prawo udziału w turnieju miał zeszłoroczny zwycięzca – [[Club Atlético Independiente|Independiente]]. Grupowi przeciwnicy '''Boca''' – [[Boliwia|boliwijski]] [[Club The Strongest|The Strongest La Paz]] i [[ekwador]]ski [[Deportivo Quito]] nie byli wymagającymi przeciwnikami i mistrzowie Argentyny wygrali grupę bez straty punktu. Zgodnie z obowiązującą zasadą, której celem było niedopuszczenie do sytuacji, by w finale zagrały kluby z tego samego kraju '''Boca''' musiał zmierzyć się z broniącym tytułu Independiente już w półfinale. Po przegranym 0:2 meczu wyjazdowym '''Boca Juniors''' wygrał u siebie 1:0. Ponieważ według regulaminu w tym momencie nie liczyła się różnica bramek, a różnica punktów, rozegrano mecz dodatkowy zakończony bezbramkowym remisem. Dopiero teraz przewaga bramkowa w dwumeczu dała awans drużynie Indpependiente. Dla przegranych jedynym pocieszeniem był fakt, że ich pogromcy ponownie zdobyli puchar. Drugie z kolei mistrzostwo Argentyny w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1965)|1965]] roku '''Boca Juniors''' w dużej mierze zawdzięczał swemu nowemu nabytkowi – pozyskanemu z kluby [[Gimnasia y Esgrima La Plata]] [[Alfredo Rojas|Alfredowi Rojasowi]], który z 17 bramkami okazał się najlepszym strzelcem w klubie. Nieszczęśliwie dla Rojasa 17 bramek nie wystarczyło aby objąć tytuł króla strzelców ligi. Tytuł ten przypadł Angelowi[[Ángel Cabrera (piłkarz)|Ángel Cabrerze]], który to zdobył 18 bramek.

W [[Copa Libertadores 1966]] obok '''Boca Juniors''' jako mistrza kraju miał prawo udziału także wicemistrz (czyli [[Club Atlético River Plate|River Plate]]). Losowanie przeprowadzone zostało ze względu na państa, a nie na kluby – z góry było więc wiadome, że obie argentyńskie drużyny znajdą się w jednej grupie. Przeciwnikami klubów argentyńskich okazały się zespoły z [[Peru]] ([[Universitario de Deportes|Universitario Lima]] i [[Alianza Lima]]) oraz z [[Wenezuela|Wenezueli]] ([[Petare FC|Italia Caracas]] i [[Unión Lara|Lara Barquisimeto]]). Ze swoim głównym rywalem, zespołem River Plate, '''Boca''' przegrał pierwszy mecz 1:2 i wygrał u siebie 2:0. Ostatecznie zajął drugie miejsce w grupie tylko dlatego, że pogubił punkty w meczach ze słabszymi rywalami. Nie miało to jednak większego znaczenia, gdyż z grupy awansowały dwie najlepsze drużyny. Półfinał składał się aż z 7 klubów podzielonych na dwie grupy. By nie dopuścić do sytuacji, że w finale staną naprzeciw siebie kluby z jednego kraju w pierwszej grupie wystąpiły aż 3 drużyny argentyńskie – obok '''Boca Juniors''' i River Plate znaleźli się obrońcy tytułu, klub Independiente. Samotną „sierotką” w gronie tych trzech potęg był [[paragwaj]]ski klub [[Club Guaraní|Guaraní Asunción]]. Walka między argentyńskimi drużynami była niezwykle zacięta i wyrównana. Ostatecznie '''Boca''' zajął trzecie miejsce, mając 1 punkt mniej niż dwa pozostałe zespoły – River Plate i Independiente, które z powodu równej liczby punktów musiały rozegrać mecz barażowy o wejście do finału. W lidze natomiast w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1966)|1966]] było trzecie miejsce, a Alfredo Rojas zdobywając 17 bramek znów okazał się najlepszym strzelcem klubu.

W sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1967)|1967]] pierwszy raz rozegrano dwa turnieje o mistrzostwo Argentyny. Najpierw był turniej ''Metropolitano'', rozgrywany na dotychczasowych zasadach (czyli z udziałem klubów z zespołu miejskiego Buenos Aires i kilku innych silnych piłkarsko ośrodków jak [[Rosario]] czy [[La Plata (miasto)|La Plata]]). W tym roku ligę podzielono na dwie grupy po 11 drużyn, przy czym 2 najlepsze kluby z każdej z grup awansowały do półfinału mistrzostw. '''Boca Juniors''' zajął 4 miejsce w grupie A. Następne mistrzostwa, zwane ''Nacional'' dopuszczały kluby z prowincji wyłonione w toku długich i mozolnych eliminacji. Tutaj też '''Boca Juniors''' wypadł nie najlepiej, plasując się na 8 miejscu w tabeli. Sezon [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1968)|1968]] również nie przyniósł klubowi żadnych sukcesów.

W turnieju ''Metropolitano'' w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1969)|1969]] '''Boca Juniors''' wygrał grupę A i zakwalifikował się do półfinału, gdzie zmierzył się z [[Club Atlético River Plate|River Plate]]. Pomimo dogrywki mecz zakończył się bezbramkowo i do finału awansowali rywale dzięki większej liczbie punktów zdobytej w fazie grupowej. W turnieju ''Nacional'' '''Boca Juniors''' potwierdził dobrą dyspozycję. W ostatniej kolejce [[14 grudnia]] [[1969]] roku do tytułu mistrza wystarczał remis. River Plate, który był gospodarzem meczu, chcąc zrównać się punktami i doprowadzić do barażów musiał ten mecz wygrać. Po dwóch bramkach Norberto Madurgi już w pierwszej połowie '''Boca Juniors''' prowadził 2:0, jednak w 38 minucie kontaktowego gola zdobył Oscar Más. Gdy Victor Marchetti wyrównał stan meczu w 67 minucie doszło do dramatycznej końcówki, jednak pomimo szaleńczych ataków przeciwnika '''Boca Juniors''' nie dał już sobie strzelić bramki i zdobył długo oczekiwany tytuł mistrza Argentyny. W decydującym meczu klub wystąpił w następującym składzie: ''Rubén Omar Sánchez – Julio Guillermo Meléndez, Silvio Marzolini, Rubén José Suñe, Norberto Rubén Madurga, Roberto Domingo Rogel, Ramón Héctor Ponce, Orlando José Medina, Ángel Clemente Rojas, Raúl Armando Savoy, Ignacio Ramón Peña''.

Jako mistrzowie ''Nacional'' piłkarze '''Boca Juniors''' otrzymali kolejną szansę zaprezentowania się na arenie międzynarodowej. W fazie grupowej [[Copa Libertadores 1970]] kluby argentyńskie (obok '''Boca''' jako wicemistrz ''Nacional'' wystąpił River Plate) trafiły na kluby z [[Boliwia|Boliwii]] – [[Club Bolívar|Bolívar La Paz]] i [[Universitario La Paz]]. '''Boca Juniors''' fazę grupową przeszedł jak burza nie ponosząc żadnej porażki i tracąc tylko 1 punkt (jednak nie w meczu z River Plate, a w bezbramkowym remisie z Universitario w [[La Paz]]). W ćwierćfinale oba kluby z Argentyny spotkały się w grupie pierwszej z reprezentującym [[Peru]] [[Universitario de Deportes|Universitario Lima]]. Drużyna peruwiańska nie była w stanie sprostać wielkim klubom z Argentyny, które walkę o pierwsze miejsce rozegrały między sobą. Tak się złożyło, że '''Boca''' znajdował się wówczas w dołku (w tym okresie w lidze przegrana z [[Rosario Central]] 0:3 i z [[Club Atlético Huracán|Huracánem]] 0:2), co bezwzględnie wykorzystał River Plate i awansował do półfinału. Także w lidze pierwsza połowa sezonu [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1970)|1970]] nie była w pełni pomyślna – w ''Metropolitano'' '''Boca Juniors''' zajął 4 miejsce. Znacznie lepie było w mistrzostwach ''Nacional'', podzielonych na dwie grupy po 10 klubów. '''Boca''' wspólnie z Rosario Central zajął dwie czołowe pozycje w grupie B i awansował do półfinału mistrzostw, gdzie [[20 grudnia]] zwyciężył 2:0 z [[Chacarita Juniors]]. W finale przeciwnikiem byli rywale z grupy (którzy w półfinale zdecydowanie pokonali [[Gimnasia y Esgrima La Plata|Gimnasię]] z [[La Plata (miasto)|La Platy]] 3:0). Decydujący o mistrzostwie mecz rozegrano [[23 grudnia]] na stadionie klubu River Plate. Na bramkę Landucciego z 40 minuty '''Boca''' odpowiedział trafieniem Rojasa w 79 minucie – konieczna okazała się więc dogrywka. W 109 minucie meczu mistrzowską bramkę zdobył dla '''Boca Juniors''' Jorge Antonio Coch. Drużyna '''Boca''' prowadzona przez José Silverę zagrała w finale w następującym składzie: ''Antonio Roma – Julio Guillermo Meléndez, Silvio Marzolini, Rubén José Suńé, Norberto Rubén Madurga, Miguel Alberto Nicolau, Jorge Antonio Coch, José Rubén Palacios, Hugo Alberto Curioni (59 Raúl Armando Savoy), Ángel Clemente Rojas, Oscar Antono Pianetti (96 Antonio Roberto Cabrera).''

O kolejnym Pucharze Wyzwolicieli ([[Copa Libertadores 1971]]) obaj reprezentanci Argentyny ('''Boca Juniors''' i [[Rosario Central]]) woleliby zapomnieć. W swoim czwartym występie grupowym na La Bombonera piłkarze klubu, nie mogąc pokonać [[peru]]wiańskiej drużyny [[Club Sporting Cristal|Sporting Cristal Lima]], na 4 minuty przed końcem meczu przy stanie 2:2 rzucili się do bójki. Efekt był taki, że '''Boca Juniors''' wykluczony został z rozgrywek, a w pozostałych dwóch meczach przyznano rywalom [[walkower]]. Rosario Central też spisał się słabo i z grupy, ku zaskoczeniu wszystkich, wyszedł na pierwszym miejscu klub [[Universitario de Deportes|Universitario Lima]]. W lidze w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1971)|1971]] też było nie najlepiej – 8 miejsce w ''Metropolitano'' i 5-6 w ''Nacional''.

W turnieju ''Metropolitano'' w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1972)|1972]] było 9 miejsce, za to znacznie lepiej było w ''Nacional'', gdzie '''Boca Juniors''' wygrał grupę B i awansował do najlepszej trójki imprezy. Ponieważ liczyły się zdobyte punkty, a nie miejsce w tabeli swojej grupy, '''Boca Juniors''', by zagrać w finale, zmierzyć się musiał z wicemistrzem grupy A, swoim już odwiecznym rywalem, River Plate. Przegrana 2:3 oznaczała, że marzenia o mistrzostwie trzeba było odłożyć na przyszłość. W drużynie niedoszłych mistrzów wyróżniał się wówczas Hugo Curioni, który z 12 bramkami był najlepszym strzelcem zespołu. W sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1973)|1973]], w odróżnieniu od poprzednich, klub lepiej spisał się w turnieju ''Metropolitano'', w którym zajął 2 miejsce (4 punkty za mistrzowskim klubem [[Club Atlético Huracán|Huracán]]) sięgając po tytuł wicemistrza Argentyny. W drużynie brylowali wtedy dwaj napastnicy – Hugo Curioni (który z 17 bramkami został jednym z trzech królów strzelców imprezy) oraz Osvaldo Potente (15 bramek). W ''Nacional'' było znacznie słabiej – 5 miejsce w grupie B (czyli razem 9-10).

Turniej ''Metropolitano'' w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1974)|1974]] podzielony był na dwie grupy, z których do finału awansowały po dwa zespoły z każdej z grup. '''Boca Juniors''' zajął drugie miejsce w grupie B i awansował do finałowej czwórki. Tu jednak piłkarze klubu '''Boca''' nie dali rady rewelacyjnie spisującym się klubom z [[Rosario]] – [[Rosario Central]] i [[Club Atlético Newell’s Old Boys|Newell’s Old Boys]]. W turnieju ''Nacional'' było, jak na aspiracje takiego klubu, bardzo słabo – 7 miejsce. W sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1975)|1975]] w ''Metropolitano'' drugi raz z rzędu '''Boca Juniors''' był trzeci, a w ''Nacional'' klub nie zdołał zakwalifikować się nawet do czołowej ósemki.

Sezon ligowy w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1976)|1976]] roku to najbardziej udany sezon w historii klubu. Najpierw rozegrane zostały mistrzostwa ''Metropolitano'', podczas których liga podzielona została na dwie grupy po 11 klubów. Do decydującej o mistrzostwie rundy finałowej awansowało 12 klubów – po 6 najlepszych z każdej grupy. '''Boca Juniors''' w grupie A zajął 4 miejsce – klub awansował do grupy finałowej, ale swą grą nikogo nie zachwycił. Nikt nie spodziewał się, że końcowa lokata będzie lepsza niż w ostatnich sezonach. Jednak w grupie mistrzowskiej drużyna kierowana przez Juana Carlosa Lorenzo zmieniła się nie do poznania, skutkiem czego na 11 meczów wygrała 8, zremisowała 3 i nie poniosła żadnej porażki. Zwycięski zespół charakteryzował się tym, że największe sławy grały nie w napadzie, a z tyłu – byli to tacy piłkarze jak bramkarz [[Hugo Gatti]] oraz obrońcy [[Francisco Sá]] (niedawno ściągnięty z Independiente) i [[Alberto Tarantini]]. Mistrzostwa ''Nacional'' podzielono na cztery grupy po 8 klubów. '''Boca Juniors''' wygrał swoją grupę i bez problemu awansował do fazy pucharowej. Tutaj po pokonaniu [[CA Banfield|Banfield]] i [[Club Atlético Huracán|Huracánu]] klub dotarł do finału, gdzie przyszło zmierzyć się z [[Club Atlético River Plate|River Plate]], w którego składzie grali tacy gracze jak bramkarz [[Ubaldo Fillol]], obrońcy Alfredo Perfumo i [[Daniel Passarella]] oraz w napadzieataku [[Oscar Más]]. Na stadionie klubu [[Racing Club de Avellaneda|Racing]] w obecności 69 tys. widzów '''Boca''' wygrał minimalnie 1:0 i drugi raz w tym samym roku zdobył mistrzostwo Argentyny. Do dziś nie udało się tego sukcesu powtórzyć.

W [[Copa Libertadores 1977]] losowanie nie było zbyt szczęśliwe dla drużyn argentyńskich, które trafiły na reprezentantów [[Urugwaj]]u – kluby [[Defensor Sporting|Defensor]] i [[Club Atlético Peñarol|Peñarol]] z [[Montevideo]]. '''Boca Juniors''' wygrał jednak grupę niezwykle pewnie, choć bez fajerwerków. Nie przegrał przy tym żadnego meczu i nie stracił bramki. Równie efektywnie klub spisał się w grupie półfinałowej grając z [[Kolumbia|kolumbijskim]] [[Deportivo Cali]] i [[paragwaj]]skim [[Club Libertad|Libertad Asunción]], choć tym razem nie obyło się bez strat bramkowych. W finale czekał obrońca tytułu – [[Cruzeiro EC]]. W Buenos Aires wygrał '''Boca Juniors''' 1:0, w [[Belo Horizonte]] był identyczny wynik, tyle że w odwrotną stronę. W Montevideo na [[Estadio Centenario]] mimo dogrywki nie padła żadna bramka i konieczna okazała się rozgrywka w rzutach karnych. Tu piłkarze klubu argentyńskiego okazali się odporniejsi nerwowo i '''Boca Juniors''' pierwszy raz w historii sięgnął po największe trofeum Ameryki Południowej. W decydującym meczu klub wystąpił w następującym składzie: ''Gatti – Pernía, Tesare, Mouzo, Tarantini, J.J. Benitez (Ribolzi (Pavón)), Suñé, Zanabria, Mastrángelo, Veglio, Felman''. W lidze w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1977)|1977]] było czwarte miejsce w ''Metropolitano'', natomiast w ''Nacional'' nie udało się awansować do najlepszej czwórki.

Wiosną następnego roku '''Boca Juniors''' przystąpił do walki o miano najlepszej drużyny świata z finalistą [[Liga Mistrzów UEFA|PEMK]] [[Niemcy|niemieckim]] klubem [[Borussia Mönchengladbach]] (zdobywca Pucharu Europy {{Fb|Liverpool}} wycofał się z walki). Na „La Bombonera” [[21 marca]] [[1978]] był remis 2:2. Tydzień później w walce o [[Copa Interamericana]] '''Boca Juniors''' łatwo pokonał 3:0 [[meksyk]]ański klub [[Club América]]. Rewanż w [[Meksyk (miasto)|Meksyku]] [[12 kwietnia]] zakończył się sensacyjną porażką 0:1. Ponieważ nie liczyła się różnica bramek, lecz różnica punktów – dwa dni później rozegrano dodatkowy mecz. Drużyna meksykańska w pełni wykorzystała słabszą dyspozycję faworytów i wygrała po dogrywce 2:1, odnosząc największy w swej historii sukces. Rewanżowy pojedynek o [[Puchar Interkontynentalny w piłce nożnej|Puchar Świata]] odbył się [[1 sierpnia]] w [[Karlsruhe]]. '''Boca Juniors''' słabszą dyspozycję z wiosny miał już za sobą i po bramkach Felmana w 2 minucie, Mastrángelo w 33 minucie i Salinasa w 37 minucie łatwo wyszedł na prowadzenie 3:0. Kierowana przez wybitnego szkoleniowca [[Udo Lattek|Udo Lattka]] znakomita drużyna niemiecka (w której składzie grali tacy piłkarze jak [[Berti Vogts]] i [[Allan Simonsen (piłkarz)|Allan Simonsen]]) nie była tego dnia w stanie odwrócić losów meczu, który do końca kontrolowali będący w świetnej dyspozycji piłkarze z Argentyny. '''Boca Juniors''', którego trenerem był wówczas Juan Carlos Lorenzo, zdobył miano najlepszej drużyny świata grając w następującym składzie: ''Hugo Orlando Gatti – José Luis Tesare, José María Suárez, Vicente Alberto Pernía, Rubén José Suñé, Miguel Ángel Bordón, Ernesto Enrique Mastrángelo, Mario Nicasio Zanabria, José Luis Saldaño (46 Carlos José Veglio), Carlos Horacio Salinas, Darío Luis Felman''.

W [[Copa Libertadores 1978]] drużyna jako obrońca tytułu nie grała w fazie grupowej i od razu przystąpiła do walki w półfinałach. Przeciwnikami w grupie był odwieczny rywal, River Plate, oraz [[Brazylia|brazylijski]] klub [[Atlético Mineiro Belo Horizonte]]. '''Boca Juniors''' nie dał żadnych szans renomowanym rywalom i ze stratą tylko jednego punktu awansował do finału. Tutaj w listopadzie przyszło zmierzyć się z [[Kolumbia|kolumbijską]] rewelacją turnieju – [[Deportivo Cali]]. Po bezbramkowym meczu wyjazdowym '''Boca Juniors''' rozgromił u siebie przeciwników 4:0 i drugi raz z rzędu zdobył Puchar Wyzwolicieli grając w następującym składzie: ''Gatti – Pernía, Sá, Mouzo, Bordón, J.J. Benítez (Veglio), Suñé, Zanabria, Mastrángelo, Salinas, Perotti''. Rozgrywki ligowe sezonu [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1978)|1978]] toczyły się w tle międzynarodowych zmagań klubu. W ''Metropolitano'' słabsza dyspozycja z marca i kwietnia sprawiła, że klubowi zabrakło tylko 1 punktu do mistrzostwa. W trakcie ''Nacional'' klub większą uwagę zwracał na rozgrywki w [[Copa Libertadores]], toteż w grupie dał się wyprzedzić nawet regionalnemu klubowi [[Atlético Tucumán]].

Ponieważ zarówno zwycięzca w [[Liga Mistrzów UEFA|PEMK]] Liverpool, jak i '''Boca Juniors''' nie znalazły wolnych terminów, mecze o miano najlpeszej drużyny świata nie odbyły się. W [[Copa Libertadores 1979]] klub znów, jako obrońca tytułu, bez gry awansował do półfinału. W walce o finał zmierzył się z [[Club Atlético Independiente|Independiente]] i urugwajskim [[Club Atlético Peñarol|Peñarolem]]. Oba kluby argentyńskie uzyskały na koniec identyczną liczbę punktów i konieczne było rozegranie barażu, w którym '''Boca Juniors''' pokonał Independiente 1:0 i trzeci raz z rzędu awansował do finału Pucharu Wyzwolicieli. Przeciwnikiem był rewelacyjnie spisujący się klub [[paragwaj]]ski [[Club Olimpia|Olimpia Asunción]]. W [[Asunción]] na stadionie Defensores del Chaco drużyna Olimpii całkowicie zaskoczyła obrońców tytułu i już po pół godzinie gry prowadziła 2:0. Teraz zespół paragwajski zademonstrował znakomitą defensywę i nie dał już sobie strzelić bramki. Również w rewanżu przez 90 minut gry nie padła żadna bramka i sensacja stała się faktem – faworyzowany '''Boca Juniors''' nie wygrał trzeci raz z rzędu, za to pierwszy raz w dziejach w [[Copa Libertadores]] wygrała drużyna paragwajska.

Sezon ligowy [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1979)|1979]] był jeszcze mniej udany – 7-8 miejsce w ''Metropolitano'', a w ''Nacional'' '''Boca Juniors''' nie zdołał zakwalifikować się do najlepszej ósemki. Tak więc na jakiś czas klub musiał pożegnać się z rozgrywkami międzynarodowymi.

Po fatalnym sezonie w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1980)|1980]] roku (7 miejsce w ''Metropolitano'' i mizerna postawa w ''Nacional'') '''Boca Juniors''' zdobył kolejne mistrzostwo Argentyny w turnieju ''Metropolitano'' w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1981)|1981]] roku (w czym znacznie pomógł klubowi [[Diego Maradona]]). W ''Nacional'' było słabiej (klub wyeliminowany został w ćwierćfinale), ale i tak znacznie lepiej niż przed rokiem. Występ w [[Copa Libertadores 1982]] był jednym z najsłabszych występów klubu na arenie międzynarodowej – '''Boca Juniors''' na 6 meczów wygrał tylko jeden dając się wyprzedzić nawet [[Boliwia|boliwijskiemu]] klubowi [[Club The Strongest|The Strongest La Paz]]. W lidze w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1982)|1982]] doszło do zmiany kolejności rozgrywania turniejów – najpierw rozegrano turniej ''Nacional'', a potem ''Metropolitano''. W ''Nacional'' '''Boca''' nie zakwalifikował się do rundy pucharowej, ale w ''Metropolitano'' było znacznie lepiej – 3 miejsce, a najlepszy strzelec klubu Ricardo Gareca z 17 bramkami został wicekrólem strzelców.

W sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1983)|1983]] turniej ''Nacional'' podzielono na 8 grup po 4 kluby – z każdej grupy do następnej rundy awansowały trzy drużyny. '''Boca Juniors''' wygrał grupę E i bez problemu awansował do kolejnego etapu. Wyeliminowanie klubu [[San Martín Tucumán]] nie stanowiło wielkiego problemu, jednak w 1/8 finału '''Boca''' nie dał rady klubowi [[Argentinos Juniors]]. W ''Metropolitano'' też było mizernie – jedynie 7 miejsce.

W [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1984)|1984]] w turnieju ''Nacional'' '''Boca Juniors''' nawet nie wyszedł z grupy, w której dał się wyprzedzić przez [[Club Atlético Newell’s Old Boys|Newell's Old Boys Rosario]] i [[Talleres Córdoba]]. W ''Metropolitano'' klub zbliżył się do dna zajmując 16 miejsce na 19 klubów.

Sezon w [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1985)|1985]] roku był dość nietypowy, gdyż nie zostały rozegrane mistrzostwa ''Metropolitano'', a jedynie mistrzostwa ''Nacional''. Związane to było z przejściem ligi argentyńskiej z dotychczasowego systemu jesień-wiosna na system wiosna-jesień. '''Boca Juniors''' wygrał grupę B, jednak w fazie pucharowej wyeliminowany został już w pierwszej rundzie przez [[CA Vélez Sarsfield|Vélez Sarsfield]]. Tym razem jednak nie odebrało to jeszcze szansy na końcowy sukces. Według regulaminu pokonany w grupie „zwycięzców” '''Boca Juniors''' przeszedł do tzw. grupy „przegranych”, gdzie w dalszym ciągu grano systemem pucharowym – ale dopiero tutaj porażka oznaczała ostateczne pożegnanie się z mistrzostwami. W drugiej rundzie grając wśród „przegranych” '''Boca Juniors''' tafił na rywala, z którym grał już w fazie grupowej – klub regionalny [[Altos Hornos Zapla]] [[Palpalá]]. Zwycięstwo 3:1 dało pewny awans do trzeciej rundy, gdzie trzeba było uznać wyższość drużyny [[Club Atlético Independiente|Independiente]].

Nowy sezon [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1985/1986)|1985/86]] był pierwszym w historii futbolu argentyńskiego, w którym liga grała systemem wiosna-jesień. Drugim ważnym punktem reformy było połączenie mistrzostw ''Nacional'' i ''Metropolitano'' w jedne ogólnonarodowe mistrzostwa, w których drużyny z prowincji uzyskały możliwość awansu do najwyższej ligi. Sezon ten dla '''Boca Juniors''' nie był już tak fatalny, jak poprzedni. Klub zajął w lidze 5 miejsce, co wystarczyło, by zakwalifikować się do ''Liguilla Pre-Libertadores'', który miał wyłonić drugi (obok mistrza Argentyny) klub mający prawo gry w [[Copa Libertadores]]. '''Boca Juniors''' wykorzystał swą szanę i wygrał turniej, dzięki czemu razem z mistrzem Argentyny (River Plate) wystąpił w [[Copa Libertadores 1986]]. Obie drużyny argentyńskie trafiły na reprezentantów Urugwaju – [[Montevideo Wanderers|Wanderers Montevideo]] i [[Club Atlético Peñarol|Peñarol Montevideo]]. Grupę wygrał River Plate nie ponosząc żadnej porażki, a ponieważ awansował dalej tylko zwycięzca grupy, będący na 3 miejscu '''Boca Juniors''' odpadł już w fazie grupowej. W lidze w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1986/1987)|1986/87]] było 4 miejsce, czyli o jedno oczko wyżej niż przed rokiem. W drużynie '''Boca Juniors''' wyróżnił się napastnik Jorge Comas, który z 19 bramkami został wicekrólem strzelców ligi argentyńskiej. W turnieju Pre-Libertadores '''Boca Juniors''' dotarł do finału, jednak przegrał z Independiente i nie zakwalifikował się co [[Copa Libertadores 1987]].

W sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1987/1988)|1987/88]] '''Boca Juniors''' zajął 12 miejsce i wziął udział w zorganizowanym dla tych najsłabszych drużyn pierwszoligowych, które nie spadły do drugiej ligi, turnieju ''Liguilla Clasificación''. Zwycięstwo w tych rozgrywkach dawało prawo gry w turnieju ''Pre-Libertadores'' w następnym roku. Jednak nawet tutaj klubowi się nie powiodło. Co prawda '''Boca Juniors''' dotarł do finału, ale tu uległ klubowi [[Club Atlético Platense|Platense]]. W [[1988]] roku doszło do pierwszej edycji [[Supercopa Sudamericana]], które w swej idei miał być drugim po Copa Libertadores turniejem w Ameryce Południowej. Prawo gry w tym turnieju przysługiwało z „urodzenia” i nie trzeba było żadnych kwalifikacji, gdyż w pucharze tym mogły brać udział tylko te kluby, który w swej historii co najmniej raz wygrały Copa Libertadores. '''Boca Juniors''' należał do tej elity i [[2 marca]] 1988 roku zadebiutował w nowym turnieju na La Bambonera, wygrywając 1:0 (pierwszą bramkę w nowym turnieju zdobył dla klubu Jorge Alberto Comas w 4 minucie meczu) z brazylijskim klubem [[Grêmio Porto Alegre]]. Dwa tygodnie później doszło do rewanżu w [[Porto Alegre]], gdzie drużyna brazylijska pokonała kierowany przez [[José Omar Pastoriza|José Omara Pastorizę]] '''Boca Juniors''' 2:0 i awansowała do ćwierćfinału.

Całkowicie odmienny był sezon [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1988/1989)|1988/89]], w którym '''Boca Juniors''' zdobył wicemistrzostwo Argentyny oraz prawo gry w [[Copa Libertadores 1989]]. Ponownie najlepszym strzelcem klubu był Jorge Comas (15 bramek). Ponadto bardzo wzmocniło grę defensywną klubu ściągnięcie z kolumbijskiego [[Independiente Santa Fe]] świetnego bramkarza [[Carlos Fernando Navarro Montoya|Navarro Montoyi]]. W Pucharze Wyzwolicieli [[Racing Club de Avellaneda|Racing]] i '''Boca Juniors''' trafiły na kluby peruwiańskie – [[Universitario de Deportes|Universitario Lima]] i [[Club Sporting Cristal|Sporting Cristal Lima]]. Tym razem nie było problemów z awansem do kolejnego etapu, gdyż spośród 4 klubów w grupie awansowały 3 kluby. Zachęcające jednak było, że '''Boca Juniors''' zajął pierwsze miejsce. W 1/8 finału rywalem była zawsze groźna [[Club Olimpia|Olimpia Asunción]]. W stolicy Paragwaju '''Boca''' przegrał 0:2, ale u siebie pokonał Olimpię 5:3. W odróżnieniu od rozgrywek europejskich nie liczyły się bramki wyjazdowe, lecz jedynie bilans dwumeczu – a ten był remisowy. Nie było także dogrywki, lecz od razu przystąpiono do losowania metodą rzutów karnych. Drużyna z Paragwaju okazała się w tej rozgrywce nieco lepsza i wygrała karne 7:6.

Niepowodzenie w Pucharze Wyzwolicieli '''Boca Juniors''' postanowił powetować sobie w [[Supercopa Sudamericana 1989]], gdzie do ćwierćfinału udało awansować się bez gry. Kierowany przez nowego trenera Carlosa Aimara zespół trafił na rywala „zza miedzy” – [[Racing Club de Avellaneda|Racing]]. Na La Bombonera był bezbramkowy remis, jednak na stadionie Racingu '''Boca Juniors''' po bramkach Ponce i Cuciuffo wygrał 2:1 i awansował do półfinału. Pojawiła się teraz okazja do rewanżu za ubiegłoroczne niepowodzenie, gdyż w walce o finał trzeba było pokonać [[Grêmio Porto Alegre]]. Tym razem pierwszy mecz rozegrano w Porto Alegre, gdzie '''Boca''' osiągnął bezbramkowy remis. W Buenos Aires po bramkach Marangoniego i Cuciuffo drużyna argentyńska wygrała pewnie 2:0 i znalazła się w finale imprezy. Decydująca walka miała się rozegrać między dwoma klubami argentyńskimi, gdyż obok '''Boca Juniors''' na szczycie znalazł się najbardziej utytułowany w Copa Libertadores klub [[Club Atlético Independiente|Independiente]]. W lidze we wrześniu '''Boca''' wygrał na La Bombonera z Independiente 1:0. Jednak [[22 listopada]] nie padła żadna bramka. W tydzień później było podobnie i o ostatecznym triumfie zadecydowały rzuty karne. Karne 5:3 wygrał '''Boca''', bo miał w bramce Montoyę. W ten sposób po bezbramkowym dwumeczu zespół z La Boca dodał kolejny międzynarodowy puchar do swej kolekcji.

W sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1989/1990)|1989/90]] znów było wysokie miejsce w lidze – tym razem trzecie. Dzięki wygraniu turnieju ''Pre-Libertadores'' (po pokonaniu w finale Independiente dwa razy po 1:0) '''Boca Juniors''' obok mistrzów Argentyny (River Plate) uzyskał prawo startu w [[Copa Libertadores 1991]]. Kluczową postacią zespołu był wychowanek klubu, okrzyknięty wtedy „drugim Maradoną” Diego Latorre.

Ostatnie zwycięstwo w [[Supercopa Sudamericana]] dało klubowi prawo gry ze zwycięzcą [[Copa Libertadores 1989]] o [[Recopa Sudamericana]]. Do spotkania doszło dopiero [[17 marca]] [[1990]] roku w [[Miami]], gdzie piłkarze '''Boca''' po bramce Diego Latorre pokonali aktualnych zdobywców Pucharu Wyzwolicieli i zdobyli kolejne trofeum.

W listopadzie w [[Supercopa Sudamericana 1990]] '''Boca Juniors''' wystąpił w roli obrońcy tytułu i dlatego awansował do ćwierćfinału bez gry. Dzięki bramce Giunty [[4 listopada]] '''Boca''' wygrał na wyjeździe z potężnym urugwajskim klubem [[Club Atlético Peñarol|Peñarol Montevideo]]. Rewanż miał być formalnością – jednak kilkanaście dni później na La Bombonera zespół z Urugwaju rozegrał znakomity mecz i pokonał gospodarzy 2:0. Kolejną międzynarodową szansą dla klubu miał być rozgrywany w następnym roku Copa Libertadores.

W fazie grupowej Pucharu Wyzwolicieli kluby z Argentyny trafiły na kluby z Boliwii – [[Club Bolívar|Bolívar La Paz]] i [[Oriente Petrolero|Oriente Petrolero Santa Cruz]]. Największą sensacją turnieju było ostatnie miejsce w grupie mistrzów Argentyny – River Plate. Do dalszych gier awansował drugi w grupie '''Boca Juniors''' i oba kluby z Boliwii. W 1/8 finału '''Boca''' nadspodziewanie łatwo uporał się z brazylijskim klubem [[SC Corinthians Paulista|Corinthians Paulista]] (3:1 u siebie i 1:1 w meczu wyjazdowym). W ćwierćfinale kolejna brazylijska przeszkoda – [[CR Flamengo|Flamengo Rio de Janeiro]]. Po wyjazdowej porażce 1:2 '''Boca''' wygrał 3:0 u siebie i awansował do półfinału. W dwumeczu z rewelacyjnie spisującym się [[Chile|chilijskim]] klubem [[CSD Colo-Colo]] drużyna z Argentyny była faworytem, jednak po nikłym 1:0 w Buenos Aires, w Santiago CSD Colo-Colo wygrał 3:1 i awansował do finału. Później okazało się, że '''Boca Juniors''' wyeliminowany został przez zdobywców tej edycji pucharu.

Po dobrym występie w Pucharze Wyzwolicieli klub miał nadzieję na sukces w [[Supercopa Sudamericana 1991]]. W 1/8 finału znów przeszkodą był klub z Urugwaju – tym razem [[Club Nacional de Football|Nacional Montevideo]]. W pierwszym meczu na La Bombonera ([[3 października]]) w pierwszej połowie prowadzenie dla '''Boca''' uzyskał Walter Pico, jednak w drugiej połowie wyrównał Dely Valdéz. Sześć dni później w rewanżu też padły tylko dwie bramki i też po jednej w obu połowach. Jedyna różnica polegała na tym, że strzelali tylko gracze Nacionalu.

Ligowy sezon [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1990/1991)|1990/91]] był udany – '''Boca''' z brylującym w środku pola [[Diego Latorre]] i w napadzieataku [[Gabriel Batistuta|Gabrielem Batistutą]] (zdobył 13 bramek – po zakończonym sezonie odszedł do [[ACF Fiorentina|Fiorentiny]]) został wicemistrzem Argentyny. Jednak tytuł ten nie kwalifikował do [[Copa Libertadores 1992]], gdzie prawo gry miał jedynie mistrz Argentyny (tym razem [[Club Atlético Newell’s Old Boys|Newell’s Old Boys]]) oraz zwycięzca turnieju ''Pre-Libertadores''. Tutaj '''Boca''' po dojściu do finału uległ klubowi [[San Lorenzo de Almagro|San Lorenzo]].

W kolejnym podejściu do [[Supercopa Sudamericana 1992|Supercopa Sudamericana w 1992 roku]] '''Boca Juniors''' trafił w 1/8 finału na [[Estudiantes La Plata]]. U siebie [[29 września]] piłkarze '''Boca''' wygrali 2:1, w rewanżu lepsi o jedną bramkę okazali się gracze z La Platy. Gorzej wykonywane rzuty karne zadecydowaly, że '''Boca''' na kolejną szansę musiał poczekać jeszcze jeden rok.

W sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1991/1992)|1991/92]] mistrzostwa Argentyny po raz pierwszy podzielono na dwa turnieje – ''Apertura'' i ''Clausura''. Mistrz każdego z tych turniejów był mistrzem Argentyny. W turnieju ''Apertura'' '''Boca Juniors''' zdobył wicemistrzostwo Argentyny. W turnieju ''Clausura'' było nieco gorzej – 4 miejsce. Drugie miejsce w tabeli sumarycznej sezonu dało prawo klubowi gry w [[Copa CONMEBOL]], jednak '''Boca''' zrezygnował z udziału. W 1992 roku przybył do klubu z [[Club Atlético Peñarol|Peñarolu]] znakomity napastnik urugwajski [[Sergio Daniel Martínez]], który w ciągu najbliższych kilku lat miał być główną siłą napędową ofensywnej gry '''Boca Juniors'''

W turnieju ''Apertura'' [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1992/1993)|1992/93]] prowadzony przez urugwajskiego szkoleniowca [[Óscar Tabárez|Oscara Tabáreza]] '''Boca Juniors''' po ponad 10-letniej przerwie zdobył wreszcie tytuł mistrza Argentyny. Dzięki temu sukcesowi klub uzyskał prawo gry w [[Copa Libertadores]] w [[1994]] roku. W turnieju ''Clausura'' było znacznie gorzej i klub zajął 7 miejsce. Jedynie urugwajski napastnik '''Boca Juniors''' [[Sergio Daniel Martínez|Sergio Martínez]] z 12 bramkami sięgnął po tytuł wicekróla strzelców ligi. W ''Apertura'' [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1993/1994)|1993/94]] '''Boca''' był czwarty, a Martínez znów zdobył 12 goli, jednak tym razem oznaczało to koronę króla strzelców. W ''Clausura'' jak przed rokiem 7 miejsce i jak przed rokiem najlepszy strzelec klubu Martínez był wicekrólem strzelców (choć tym razem z 8 bramkami). Start w [[Supercopa Sudamericana 1993]] był całkowicie nieudany – '''Boca Juniors''' ponownie trafił na [[Estudiantes La Plata]] i dwukrotnie przegrał – 0:2 na wyjeździe oraz 1:3 u siebie. Start w [[Copa Libertadores 1994]] był dla klubu także nieudany – '''Boca Juniors''' zajął w grupie ostatnie 4 miejsce i pożegnał się z turniejem już w fazie grupowej. Jedynym usprawiedliwieniem może być to, że kluby argentyńskie trafiły na kluby z Brazylii – [[Cruzeiro EC]] i [[SE Palmeiras São Paulo]]. Ale drugiemu klubowi argentyńskiemu, [[CA Vélez Sarsfield|Vélez Sarsfield]], nie przeszkodziło to w zajęciu pierwszego miejsca.

Kolejną okazją, by powetować sobie dotychczasowe niepowodzenia był [[Supercopa Sudamericana 1994]]. W 1/8 finału po porażce 0:1 w Montevideo '''Boca''' zrewanżował się Urugwajczykom za dotychczasowe porażki i pokonał aż 4:1 [[Club Atlético Peñarol|Peñarol Montevideo]]. W ćwierćfinale czekał odwieczny rywal – [[Club Atlético River Plate|River Plate]]. Remisy – najpierw 0:0 na ''Estadio Monumental'', a następnie 1:1 na ''La Bombonera'' – sprawiły, że konieczne były rzuty karne. To sportowe losowanie wygrali piłkarze '''Boca''' i awansowali do półfinału. River Plate dwa miesiące później w rozgrywkach ligowych powetował sobie to niepowodzenie, gromiąc piłkarzy '''Boca Juniors''' na ich własnym stadionie 3:0. W półfinale na własnym boisku drużyna argentyńska wygrała 2:0 z niedawnym dwukrotnym zdobywcą Copa Libertadores (w latach 1992 i 1993), brazylijskim klubem [[São Paulo FC]]. W rewanżu drużyna brazylijska odpowiedziała jedynie bramką Ciao i '''Boca Juniors''' drugi raz znalazł się w finale drugiego pod względem ważności turnieju klubowego Ameryki Południowej. W finale dużyna z ''La Boca'' pierwszy mecz rozegrała u siebie i zremisowała z [[Club Atlético Independiente|Independiente]] 1:1. W rewanżu bramka Ramberta zadecydowała o tym, że to rywale mogli cieszyć się z ostatecznego zwycięstwa.

Turniej ''Apertura'' w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1994/1995)|1994/95]] to dalekie 13 miejsce i jedynie Sergio Martínez, jako zdobywca 8 goli i wicekról strzelców mógł zaliczyć ten okres do udanych. W turnieju ''Clausura'' było znacznie lepsze 4 miejsce, a Martínez z 9 bramkami tradycyjnie już był najlepszym strzelcem drużyny '''Boca Juniors'''. W [[Supercopa Sudamericana 1995]] klub zajął ostatnie miejsce w grupie – wyprzedzony przez [[São Paulo FC]] i [[Club Olimpia|Olimpię Asunción]]. W turnieju ''Apertura'' [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1995/1996)|1995/96]] '''Boca Juniors''', pomimo że wzmocnili go [[Claudio Caniggia]] i [[Kily González]], znów był czwarty, a w turnieju ''Clausura'' – piąty. W 1995 roku przybył również do klubu [[Diego Maradona]], by rozegrać w nim ostatnie dwa lata w swej piłkarskiej karierze.

W [[Supercopa Sudamericana 1996]] '''Boca Juniors''' wygrał grupę bez porażki, wyprzedzając [[Racing Club de Avellaneda|Racing]] i [[Argentinos Juniors]]. W ćwierćfinale po dwóch remisach z [[Cruzeiro EC]] (0:0 i 1:1), '''Boca''' przegrał w karnych i odpadł z turnieju. Następny ligowy sezon [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1996/1997)|1996/97]] był jeszcze słabszy od poprzedniego – 10 miejsce w ''Apertura'' i 9 miejsce w ''Clausura''. Turniej [[Supercopa Sudamericana 1997]] zaczął się dla klubu obiecująco – remis z [[Club Atlético Independiente|Independiente Buenos Aires]] i zwycięstwo z [[Cruzeiro EC]]. Ale począwszy od wyjazdowej porażki 1:2 z [[CSD Colo-Colo]] szczęście od klubu całkowicie się odwróciło – '''Boca''' w pozostałych meczach zdołał wywalczyć tylko jeden punkt i zajmując ostatnie miejsce w grupie odpadł z rozgrywek.

Sezon [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1997/1998)|1997/98]] zwiastował dla klubu lepsze czasy. W turnieju ''Apertura'', pomimo odejścia Martíneza do [[Hiszpania|hiszpańskiego]] klubu [[Deportivo La Coruña]], '''Boca Juniors''' zdobył tytuł wicemistrza Argentyny, natomiast w ''Clausura'' klub zajął 6 miejsce. '''Boca''' zadebiutował także w następcy [[Supercopa Sudamericana]] – [[Copa Mercosur 1998]]. Mając w grupie trudnych rywali ([[CA Vélez Sarsfield|Vélez Sársfield Buenos Aires]], brazylijski [[CR Flamengo|Flamengo Rio de Janeiro]] oraz [[Cerro Porteño]] z Paragwaju) '''Boca''' wygrał 3 mecze i tyle samo przegrał awansując dalej z drugiego miejsca. W ćwierćfinale [[SE Palmeiras São Paulo]] okazał się jednak zbyt silny – po 1:3 na wyjeździe u siebie '''Boca Juniors''' zdołał zaledwie zremisować 1:1. Później okazało się, że '''Boca Juniors''' przegrał ze zwycięzcami tej edycji pucharu.

Sezon [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1998/1999)|1998/99]] przeszedł najśmielsze oczekiwania. '''Boca Juniors''' nie tylko zdobył mistrzostwo Argentyny, ale uczynił to dwa razy w jednym sezonie. Podobnego wyczynu '''Boca Juniors''' dokonał jedynie w [[1976]] toku, kiedy też dwa razy został mistrzem Argentyny. Turniej ''Apertura'' wygrany został w imponującym stylu – '''Boca Juniors''' nie poniósł żadnej porażki i wyprzedził drugi w tabeli klub [[Gimnasia y Esgrima La Plata]] o 9 punktów. Także pod względem bilansu bramkowego drużyna zdecydowanie przewyższyła pozostałych rywali. Niewiele gorzej było w turnieju ''Clausura''. '''Boca Juniors''' poniósł jedną porażkę i wyprzedził drugi w tabeli [[Club Atlético River Plate|River Plate]] o 7 punktów. Tym razem mistrzowski zespół zaimponował znakomitą grą defensywną, tracąc w 19 meczach zaledwie 11 bramek. Na gwiazdę mistrzowskiego zespołu wyrósł pozyskany w [[1997]] roku z [[Estudiantes La Plata]] [[Martín Palermo]]. Sukcesy ligowe dały klubowi prawo gry w [[Copa Mercosur 1999]] i [[Copa Libertadores 2000]]. Copa Mercosur '''Boca''' rozpoczął od bardzo mocnego uderzenia gromiąc na La Bombonera słynny brazylijski klub [[São Paulo FC]] 5:1. Później jednak klub pogubił punkty i dał się wyprzedzić drużynie San Lorenzo, przez co odpadł z turnieju.

W ligowym sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (1999/2000)|1999/2000]] wyczyn '''Boca Juniors''' z poprzedniego sezonu powtórzył największy z rywali – klub River Plate. '''Boca''' natomiast w ''Apertura'' był trzeci, a w ''Clausura'' dopiero siódmy.

W [[Copa Libertadores]] początek był fatalny – wyjazdowa porażka z boliwijskim klubem [[Club Blooming|Blooming Santa Cruz]]. Później jednak było znacznie lepiej i '''Boca''' zajął w grupie pierwsze miejsce, zdecydowanie dystansując pozostałych rywali – słynny [[Club Atlético Peñarol|Peñarol Montevideo]], feralny Blooming oraz [[CD Universidad Católica|Universidad Católica Santiago]]. W 1/8 finału przeciwnikiem był [[ekwador]]ski zespół [[CD El Nacional|Nacional Quito]]. Po bezbramkowym remisie na wyjeździe w meczu na La Bombonera padło aż 8 bramek – '''Boca Juniors''' wygrał 5:3 i awansował do ćwierćfinału, gdzie musiał zmierzyć się ze swym największym derbowym rywalem – wielkim River Plate. Akurat tak się złożyło, że oba mecze tych klubów w Pucharze Wyzwolicieli poprzedził mecz ligowy na La Bombonera, gdzie padł remis 1:1. Kilka dni później, już w Copa Libertadores, doszło do rewanżu na stadionie River Plate, który wygrali gospodarze 2:1. Tydzień później '''Boca Juniors''' niespodziewanie wysoko, bo aż 3:0, pokonał mistrzów Argentyny i awansował do półfinału.

W półfinale przeciwnikiem była rewelacja z [[Meksyk]]u – klub [[Club América]]. Była to także okazja do rewanżu za porażkę w [[Copa Interamericana]] w [[1978]] roku. Wówczas była to sensacja, jednak czasy się zmieniły, a futbol meksykański w roku [[2000]], zarówno klubowy, jak i reprezentacyjny, miał już wyrobioną markę. Teraz porażka '''Boca Juniors''' z drużyną z Meksyku mogła być uważana jedynie za niespodziankę. Na La Bombonera drużyna z Argentyny wygrała zdecydowanie 4:1 i wydawało się, że może spokojnie jechać do Meksyku. Rewanż okazał się jednak bardzo trudny, a piłkarze klubu meksykańskiego bliscy byli odrobienia strat. Ostatecznie '''Boca''' przegrał 1:3 i awansował do finału.

W finale czekał nie lada przeciwnik – obrońca tytułu, brazylijski klub [[SE Palmeiras São Paulo]]. Po remisie 2:2 w Buenos Aires faworytem był kierowany przez [[Luiz Felipe Scolari|Scolariego]] Palmeiras. Jednak w [[São Paulo]] w ciągu 90 minut nie padła żadna bramka. Bramki na wyjeździe nie miały znaczenia, więc zgodnie z tradycją południowoamerykańskich pucharów nie grano dogrywki, lecz od razy przystąpiono do rzutów karnych. Napięcia w drużynie Palmeiras nie wytrzymali [[Faustino Asprilla]] i [[Roque Júnior]], których jedenastki obronił świetnie spisujący się w bramce Oscar Córdoba. '''Boca Juniors''' wygrał karne 4:2 i po przerwie trwającej 22 lata zdobył [[Copa Libertadores]]. W tym decydującym meczu kierujący zespołem [[Carlos Bianchi]] wystawił następujący skład: ''Oscar Córdoba – Hugo Ibarra, Jorge Bermúdez (kapitan), Walter Samuel, Rodolfo Arruabarrena, Sebastián Battaglia, Cristian Traverso, José Basualdo, Juan Román Riquelme, Guillermo Barros Schelotto, Martín Palermo''.

W [[Copa Mercosur 2000]] '''Boca Juniors''' wygrał swą grupę bez porażki (wyprzedził kluby [[Club Nacional de Football|Nacional Montevideo]], [[Club Olimpia|Olimpia Asunción]] oraz [[SC Corinthians Paulista|Corinthians Paulista]]) i awansował do ćwierćfinału, gdzie jednak wyeliminowany został przez [[Atlético Mineiro Belo Horizonte]].

W [[Tokio]] [[28 listopada]] [[2000]] roku '''Boca Juniors''' zmierzył się o miano najlepszej drużyny świata z wielkim [[Real Madryt|Realem]]. Mecz rozstrzygnął się w ciągu pierwszych kilkunastu minut, kiedy to na dwie bramki Martína Palermo Real odpowiedział golem Roberto Carlosa. Później żadna z drużyn nie pozwoliła sobie strzelić bramki i na koniec '''Boca Juniors''' drugi raz w swych dziejach mógł cieszyć się mianem najlepszego klubu na Ziemi. Sukces ten '''Boca Juniors''' osiągnął w składzie: ''Oscar Córdoba – Jorge Bermúdez, Cristian Traverso, Hugo Ibarra, Anibal Matellán, José Basualdo, Mauricio Serna, Juan Román Riquelme, Sebastian Battaglia (92 Nicolás Burdisso), Marcelo Delgado (87 Guillermo Barros Schelotto), Martín Palermo''.

Udany rok zwieńczyło mistrzostwo Argentyny w turnieju ''Apertura'' sezonu [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2000/2001)|2000/01]]. W ''Clausura'' '''Boca''' był trzeci i będąc w najlepszej piątce tabeli sumarycznej sezonu klub zdobył prawo gry w [[Copa Libertadores]] w [[2002]] roku (w [[2001]] miał już zapewniony udział jako obrońca tytułu) oraz w [[Copa Mercosur]] w roku 2001.

W [[Copa Libertadores 2001]] '''Boca''' trafił do ósmej grupy razem z chilijskim klubem [[CD Cobreloa]], kolumbijskim [[Deportivo Cali]] i boliwijskim [[Oriente Petrolero|Oriente Petrolero Santa Cruz]]. Po wygraniu 5 meczów z rzędu, mając już pewny awans, '''Boca Juniors''' przegrał w [[Cali]] swój ostatni grupowy mecz z miejscowym Deportivo aż 0:3. W 1/8 finału trzeba było pokonać następną kolumbijską przeszkodę – [[Atlético Junior|Atlético Junior Barranquilla]]. Na wyjeździe po zażartym boju '''Boca''' wygrał 3:2. Na La Bombonera Zambrano już w pierwszej minucie uzyskał prowadzenie dla Kolumbijczyków. Jednak kilka minut później wyrównał Schelotto. Ponieważ nie padła już w meczu żadna bramka, drużyna argentyńska awansowała do ćwierćfinału. Tutaj przyszło się zmierzyć z [[CR Vasco da Gama|Vasco da Gama Rio de Janeiro]]. '''Boca''' wygrał w [[Rio de Janeiro]] 1:0, a w rewanżu u siebie strzelił rywalom trzy bramki w pół godziny, po czym ograniczył się już tylko do kontrolowania gry.

W półfinale czekała kolejna przeszkoda z Brazylii – [[SE Palmeiras São Paulo]]. Mecz w Buenos Aires nie był tak łatwy jak poprzednio z Vasco da Gama. Palmeiras dwukrotnie obejmował prowadzenie i dwukrtonie je tracił, toteż mecz ostatecznie zakończył się remisem 2:2. W tej sytuacji do [[São Paulo]] '''Boca''' nie jechał w roli faworyta. Mecz zaczął się dla drużyny z Argentyny rewelacyjnie – po bramkach Gaitana i Riquelme '''Boca Juniors''' już po kilkunastu minutach gry prowadził 2:0. Jednak jeszcze przed przerwą Fabio Júnior zdobył kontaktowego gola. Samobójczy gol Bermúdeza w drugiej połowie sprawił, że konieczne były rzuty karne. Tutaj więcej szczęścia sprzyjało gościom, którzy wygrali 3:2 i drugi raz z rzędu awansowali do finału, do którego dotarła także wielka rewelacja turnieju, pogromca [[Rosario Central]] i wielkiego [[Club Atlético River Plate|River Plate]] (który w [[Meksyk (miasto)|Meksyku]] przegrał aż 0:3) – [[meksyk]]ański klub [[Cruz Azul]].

Na [[Estadio Azteca]] w obecności 115 tys. widzów '''Boca Juniors''' po bramce Delgado wygrał 1:0 i był już pewny ostatecznego sukcesu. Na La Bombonera doszło jednak do sensacji, gdyż meksykańska drużyna po zdobyciu tuż przed przerwą prowadzenia (bramka Palencii), nie dała sobie strzelić bramki i doprowadziła do rzutów karnych. W tej dramatycznej rozgrywce zdecydowanie większą odporność psychiczną wykazali piłkarze '''Boca''', którzy z 4 prób wykorzystali 3 (nie strzelił jedynie Bermúdez), podczas gdy zawodnicy Cruz Azul zdobyli tylko jedną bramkę. Drużyna Carlosa Bianchiego, która drugi raz z rzędu zdobyła Puchar Wyzwolicieli, wystąpiła w następującym składzie: ''Oscar Córdoba – Hugo Ibarra, Jorge Bermúdez, Anibal Matellán, Clemente Rodriguez, Mauricio Serna, Javier Villareal (46 Christian Giménez), Cristián Traverso, Juan Román Riquelme, Walter Gaitán, Marcelo Delgado''.

[[Copa Mercosur 2001]] dla najlepszej drużyny świata okazał się niewypałem – '''Boca Juniors''' zajął ostatnie miejsce w grupie (wyprzedziły go [[Cerro Porteño]], [[CD Universidad Católica|Universidad Católica Santiago]] i [[CR Vasco da Gama|Vasco da Gama Rio de Janeiro]]) i odpadł z turnieju. Była to ostatnia edycja tego pucharu, który wraz z [[Copa Merconorte]] zastąpiony miał być w następnym sezonie przez [[Copa Sudamericana]].

W walce o [[Puchar Interkontynentalny w piłce nożnej|Puchar Świata]] '''Boca Juniors''' zmierzył się [[27 listopada]] [[2001]] roku w Tokio z [[Bayern Monachium|Bayernem Monachium]]. Oba kluby znakomicie zagrały w defensywie, toteż po 90 minutach był bezbramkowy remis. W 19 minucie dogrywki zwycięską dla Bayernu bramkę zdobył Samuel Kuffour. Nie udało się więc drużynie argentyńskiej zdobyć Pucharu Świata dwa razy z rzędu.

Sezon ligowy [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2001/2002)|2001/02]] przyniósł klubowi trzecie miejsce zarówno w turnieju ''Apertura'', jak i w turnieju ''Clausura''. W tabeli sumarycznej sezonu '''Boca''' także był trzeci i jako klub z pierwszej piątki uzyskał prawo gry w Pucharze Wyzwolicieli w [[2003]] roku oraz w pierwszej edycji [[Copa Sudamericana]] w 2002 roku.

W [[Copa Libertadores 2002]] przyszło zmierzyć się z urugwajskim [[Montevideo Wanderers|Wanderers Montevideo]], chilijskim [[Santiago Wanderers Valparaíso|Santiago Wanderers Valparaiso]] oraz ekwadorskim [[Club Sport Emelec|Emelec Guayaquil]]. '''Boca Juniors''' zajął pierwsze miejsce w grupie, a punkty stracił jedynie z Santiago Wanderers, któremu nie zdołał nawet strzelić bramki (0:0 na La Bombonera i porażka 0:1 w [[Valparaíso|Valparaiso]]). W 1/8 finału '''Boca''' trafił na kolejny zespół z Ekwadoru – [[CD El Nacional|Nacional Quito]]. Po bezbramkowym meczu na wyjeździe zwycięstwo 2:0 u siebie dało pewny awans do ćwierćfinału. Teraz trzeba było stawić czoła drużynie z Paragwaju – słynnej [[Club Olimpia|Olimpii]] z [[Asunción]]. Zażarty bój na La Bombonera zakończył się remisem 1:1 (przy czym obie bramki zdobyli gospodarze). W Paragwaju Néstor Isasi w 67 minucie odebrał drużynie '''Boca Juniors''' szansę na trzeci z kolei sukces. Tak samo jak w [[Copa Libertadores 1979]] po dwóch zwycięstwach z rzędu '''Boca Juniors''' pokonany został przez Olimpię, która i tym razem okazała się ostatecznym zwycięzcą turnieju.

We wrześniu 2002 roku '''Boca Juniors''' zadebiutował w [[Copa Sudamericana 2002]] i wyeliminowany został już przez pierwszego rywala – klub [[Gimnasia y Esgrima La Plata|Gimnasia y Esgrima]] (po porażce 1:3 w [[La Plata (miasto)|La Plata]] był bezbramkowy remis w [[Salta (miasto)|Salta]]). W rozgrywkach ligowych sezonu [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2002/2003)|2002/03]] '''Boca Juniors''' zdobył tytuł wicemistrza Argentyny w turnieju ''Apertura''. Suces ten powtórzył w turnieju ''Clausura'' – był to więc pierwszy w dziejach klubu sezon, w którym '''Boca''' dwukrotnie został wicemistrzem kraju. Dało to drugie miejsce w tabeli sumarycznej i w konsekwencji prawo gry w [[Copa Libertadores]] w [[2004]] roku oraz w [[Copa Sudamericana]] w [[2003]] roku.

[[Copa Libertadores 2003]] '''Boca Juniors''' rozpoczął [[20 lutego]] na La Bombonera od zwycięstwa 2:0 nad kolumbijskim klubem [[Independiente Medellín]]. Kolejne dwa zwycięstwa (wyjazdowe 2:1 z chilijskim [[CSD Colo-Colo]] i także 2:1, ale u siebie, z ekwadorską [[Barcelona SC|Barceloną]]) dały drużynie argentyńskiej dużą przewagę, co zaowocowało mniejszą koncentracją w kolejnych spotkaniach, w których '''Boca''' nie wygrał już żadnego meczu. Nie przeszkodziło to jednak w zajęciu drugiego miejsca w grupie i awansie do 1/8 finału.

Na drodze do ćwierćfinału stanął zwycięzca [[Copa dos Campeões]], klub [[Paysandu SC Belém]]. W Buenos Aires doszło do wielkiej niespodzianki, gdyż goście z Brazylii dzięki bramce Iarleya (który jeszcze w tym samym roku został piłkarzem '''Boca''') wygrali z wielkimi faworytami 1:0. W [[Belém]] drużyna argentyńska udowodniła jednak swą wartość i po znakomitym występie pokonała gospodarzy 4:2. W walce o półfinał '''Boca Juniors''' dwukrotnie pokonał chilijski klub [[CD Cobreloa]] – w obu przypadkach wynik brzmiał 2:1. W półfinale przeciwnikiem był kolumbijski klub [[América Cali|America Cali]]. Na La Bombonera po bramkach Schiaviego i Téveza '''Boca''' wygrał 2:0 i przed rewanżem w [[Cali]] był zdecydowanym faworytem. Jednak nikt nie spodziewał się tak efektownego i wysokiego zwycięstwa – '''Boca Juniors''' po dwóch bramkach Téveza, bramce Schiaviego i Delgado wygrał aż 4:0.

W finale '''Boca Juniors''' zmierzył się ze słynnym [[Santos FC|Santosem FC]]. Na La Bombonera [[25 czerwca]] Marcelo Delgado w każdej połowie zdobył po jednej bramce i gospodarze wygrali pewnie 2:0, potwierdzając w pełni znakomitą dyspozycję, jaką zademonstrowali 6 dni wcześniej w Cali. Rewanż odbył się w [[São Paulo]] na Estádio do Morumbi. Już w 21 minucie prowadzenie dla '''Boca''' uzyskał Carlos Tévez. W 70 minucie wyrównał Alex i Santosowi zostało jeszcze 20 minut na zdobycie dwóch bramek i wyrównanie bilansu. Ze względu jednak na znakomitą formę drużyny argentyńskiej nie wydawało się to realne. Gdy w 84 minucie Marcelo Delgado zdobył drugą bramkę dla '''Boca''', pojedynek był już praktycznie rozstrzygnięty. By rozwiać wszelkie wątpliwości, w doliczonym czasie Rolando Schiavi zdobył z karnego trzecią bramkę.

[[Copa Sudamericana 2003]] zaczął się dla '''Boca Juniors''' od wyeliminowania [[Colón Santa Fe]] (po wyjazdowym remisie 1:1 zwycięstwo u siebie 2:1). Jednak tradycyjnie, tak jak w [[Copa Mercosur]], tak i w zastępującym go [[Copa Sudamericana]] '''Boca Juniors''' nie dotarł wyżej niż do ćwierćfinału. Tym razem przeszkodą nie do przejścia okazał się kolumbijski klub [[Atlético Nacional|Atlético Nacional Medellín]]. Najpierw [[22 października]] doszło do niespodziewanej porażki 0:1 w Buenos Aires. Dwa tygodnie później w [[Medellín|Medellin]] '''Boca''' objął prowadzenie, jednak potem na boisku liczyła się tylko drużyna gospodarzy, aplikując przybyszom z Buenos Aires aż 4 bramki.

By kolejny raz zdobyć [[Puchar Interkontynentalny w piłce nożnej|Puchar Interkontynentalny]] '''Boca Juniors''' musiał pokonać słynny [[Mediolan|mediolański]] [[A.C. Milan|AC Milan]]. Pamietając niedawną klęskę w Medellin niewielu wierzyło, że '''Boca''' zdoła po raz trzeci w swej historii zostać najlepszym klubem świata. Na stadionie w [[Jokohama|Jokohamie]] [[14 grudnia]] po bramce Tomassona w 23 minucie pierwsi objęli prowadzenie przybysze z Europy. Jednak 6 minut później wyrównał Donnet i tak już pozostało do końca meczu. Dogrywka niczego nie zmieniła i [[Rosja|rosyjski]] sędzia Iwanow zarządził rzuty karne. Na ośmiu strzelców aż czterech nie trafiło do bramki – trzech z Milanu (Pirlo, Seedorf i Costacurta) oraz jeden piłkarz z '''Boca Juniors''' – Battaglia. Drużyna z Ameryki Południowej wygrała rzuty karne 3:1 (jedynego karnego dla Milanu zdobył Rui Costa, a trzy bramki dla drużyny z Buenos Aires zdobyli: Schiavi, Donnet i Cascini). Klub, który nieco ponad miesiąc wcześniej został zmasakrowany przez Atlético Nacional Medellín, zdołał jednak wywalczyć miano najlepszego klubu na świecie, i to w walce z niezwykle renomowanym rywalem. Prowadzona przez Carlosa Bianchiego drużyna dokonala tego w następującym składzie: ''Roberto Abbondanzieri – Rolando Schiavi, Luis Amaranto Perea, Nicolás Burdisso, Clemente Rodríguez, Diego Cagna, Raúl Cascini, Matias Donnet, Sebastián Battaglia, Guillermo Barros Schelotto (72 Carlos Tevez), Iarley''.

Nadzwyczaj udany rok zwieńczyło mistrzostwo Argentyny w turnieju ''Apertura'' w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2003/2004)|2003/04]]. W turnieju ''Clausura'' '''Boca''' dał się wyprzedzić jedynie przez River Plate i zdobył kolejny w swej historii tytuł wicemistrza kraju. Pierwsze miejsce w tabeli sumarycznej dało klubowi prawo gry w [[Copa Libertadores 2005]] i [[Copa Sudamericana 2004]].

Turniej [[Copa Libertadores 2004]] obrońcy tytułu rozpoczęli od wyjazdowej porażki 1:3 z boliwijskim klubem [[Club Bolívar|Bolívar La Paz]]. Zwycięstwo 2:0 na La Bombonera z [[CSD Colo-Colo]], a także wyjazdowe zwycięstwo 1:0 oraz 3:0 u siebie z kolumbijską drużyną [[Deportivo Cali]] zniwelowały skutki premierowej porażki. Kolejna wyjazdowa przegrana 0:1 z CSD Colo-Colo nie mogła już odebrać drużynie '''Boca Juniors''' awansu. Ostatni mecz w grupie to zwycięstwo 3:0 z Bolívarem, a więc udany rewanż za porażkę w [[La Paz]]. Dało to drużynie argentyńskiej pierwsze miejsce w grupie.

W 1/8 finału przeciwnikiem okazał się być peruwiański klub [[Club Sporting Cristal|Sporting Cristal Lima]]. W pierwszym meczu w [[Lima|Limie]] ([[4 maja]]) dzięki bramce Schelotto zdobytej w ostatniej minucie meczu '''Boca''' wygrał 3:2. W rewanżu ([[12 maja]]) na La Bombonera po bramkach Villarreala i Teveza gospodarze prowadzili 2:0. Drużyna peruwiańska zdołała odpowiedzieć tylko jednym golem i '''Boca Juniors''' znalazł się w ćwierćfinale. Przeciwnikiem teraz był klub [[AD São Caetano|São Caetano]] – mniej znany na arenie międzynarodowej, ale jako klub brazylijski, tradycyjnie powinien być trudną przeszkodą. Po wyjazdowym remisie 0:0, zarówno kibice, jak i piłkarze '''Boca Juniors''' przekonani byli o awansie do półfinału. Jednak rewanż okazał się zaskakująco dramatyczyny. W pierwszej połowie gospodarze nie zdołali ani razu trafić do bramki przecwnika. W drugiej połowie niespodziewanie bramkę dla gości zdobył Gilberto. Kilka minut później wyrównał Barhijo i była to ostatnia bramka meczu. Zgodnie z tradycją nie było dogrywki i od razu przystąpiono do rzutów karnych. W tej dziedzinie lepsi okazali się piłkarze '''Boca Juniors''' i wygrali karne 4:3.

Do półfinału dotarł jeszcze jeden klub argentyński – [[Club Atlético River Plate|River Plate]]. Zgodnie z ideą organizatorów pucharu w finale nie mogły spotkać się kluby z tego samego kraju i by uniknąć takiej ewentualności oba kluby argentyńskie musiały stoczyć bój w półfinale. Na La Bombonera po bramce Schiaviego '''Boca''' wygrał 1:0. W rewanżu po bramce Luisa Gonzáleza River Plate wyrównał stawkę dwumeczu. Jednak na 6 minut przed końcem bramkę dla '''Boca''' zdobył Tevez. Gdy wydawało się, że sprawa awansu do finału jest już rozstrzygnięta, bramkę dla River Plate zdobył Cristián Nasuti, doprowadzając do rzutów karnych. W tej rozgrywce drugi raz już w tym turnieju piłkarze '''Boca Juniors''' wykazali swą wyższość nad rywalem.

W finale przeciwnikiem była superrewelacja Pucharu Wyzwolicieli – nikomu nieznany kolumbijski klub [[CD Once Caldas|Once Caldas]] z miasta [[Manizales]]. Choć kolumbijska drużyna w drodze do finału wyeliminowała dwie potęgi brazylijskie, [[Santos FC]] i [[São Paulo FC]], zdecydowanym faworytem był '''Boca Juniors'''. Jednak na La Bombonera faworyci nie zdołali strzelić żadnej bramki i ku zaskoczeniu wszystkich mecz zakończył się bezbramkowym remisem. W Manizales już w 8 minucie bramkę dla gospodarzy zdobył John Viafara i zapachniało sensacją. Gdy w drugiej połowie wyrównał Nicolas Burdisso, wydawało się, że '''Boca''' zdoła przechylić szalę na swoją korzyść. Jednak do końca meczu nie padła już żadna bramka i trzeba było przeprowadzić losowanie za pomocą rzutów karnych. Ku powszechnemu zaskoczeniu sparaliżowani odpowiedzialnością piłkarze '''Boca Juniors''' nie zdobyli z karnego ani jednej bramki, dzięki czemu piłkarzom Once Caldas wystarczyły dwie bramki do wygrania rzutów karnych i zdobycia Copa Libertadores. Rozstrzygnięcie to uważane jest powszechnie za największą sensację w dziejach tego turnieju.

Na początku września w [[Fort Lauderdale]] na [[Floryda|Florydzie]] '''Boca Juniors''', jako zwycięzca [[Copa Libertadores 2003]] stoczył pojedynek o [[Recopa Sudamericana]] za 2003 rok z sensacyjnym zwycięzcą [[Copa Sudamericana 2003]], [[peru]]wiańskim klubem [[Club Cienciano|Cienciano Cuzco]]. Mecz zakończył się remisem 1:1 i doszło do karnych, które lepiej wykonywali piłkarze Cienciano. Piłkarze tego klubu okazali się pogromcami największych klubowych potęg Argentyny, gdyż najpierw w finale Copa Sudamericana pokonali River Plate, a teraz nie dał im rady '''Boca Juniors'''.

Po niespodziewanie przegranym finale w Pucharze Wyzwolicieli '''Boca Juniors''' miał w tym roku jeszcze okazję do rehabilitacji w [[Copa Sudamericana 2004]]. Turniej ten, tak jak i poprzedzający go [[Copa Mercosur]], zawsze był dla klubu „pechowy”, gdyż '''Boca''' nigdy w nim nie zaszedł dalej, niż do ćwierćfinału. W pierwszym etapie, w którym grały ze sobą kluby z jednego kraju, '''Boca Juniors''' uporać się musiał z [[San Lorenzo de Almagro|San Lorenzo]]. Debiut w pucharze [[16 września]] nie wypadł pomyślnie – na boisku rywala '''Boca''' przegrał 0:1. Pod koniec miesiąca w [[Salta (miasto)|Salta]] '''Boca Juniors''' z trudem zwyciężył 2:1 i doprowadził do karnych, które wygrał 4:1. W ćwierćfinale czekał zawsze trudny rywal – paragwajski klub [[Cerro Porteño]]. I tym razem, by awansować do półfinału, trzeba było rozegrać rzuty karne. Oba zespoły pokazały w tej dziedzinie duże umiejętności, ale '''Boca''' okazał się nieco lepszy i wygrał 8:7. Drużyna '''Boca Juniors''' pierwszy raz w Copa Sudamericana dotarł aż do półfinału. Walka o finał okazała się najłatwiejsza, choć przeciwnik był bardzo renomowany – brazylijski klub [[SC Internacional|Internacional Porto Alegre]]. W meczu na La Bombonera ([[24 listopada]]) na początku drugiej połowy Rafael Sobis zdobył prowadzenie dla gości. Bramka ta obudziła usztywnionych dotąd piłkarzy '''Boca Juniors''', którzy rzucili się do szturmu i po dwudziestu kilku minutach koncertowej gry zaaplikowali rywalom 4 bramki. Na 7 minut przed końcem Diego zmniejszył rozmiary porażki i '''Boca''' wygrał pierwszy mecz 4:2. W rewanżu ([[1 grudnia]]) w [[Porto Alegre]] piłkarze klubu argentyńskiego znakomicie zagrali w obronie i nie dali strzelić sobie żadnej bramki.

Podobnie jak w finale Copa Libertadores, także w finale Copa Sudamericana '''Boca Juniors''' musiał zmierzyć się z wielką rewelacją turnieju – boliwijskim klubem [[Club Bolívar|Bolívar La Paz]]. W pierwszym meczu ([[8 grudnia]]) w [[La Paz]] długo utrzymywał się wynik bezbramkowy, aż na kwadrans przed końcem meczu Horacio Chiorazzo zdobył zwycięską bramkę dla drużyny gospodarzy. Na La Bombonera ([[17 grudnia]]) faworyci nie pozwolili na powtórkę horroru finałowych rzutów karnych. W ciągu pół godziny Martín Palermo i Carlos Tevez doprowadzili do stanu 2:0, który drużyna z Argentyny bez trudu utrzymała do końca spotkania, dzięki czemu '''Boca Juniors''' drugi raz w swej historii zdobył drugi pod względem rangi południowoamerykański puchar (za pierwszym razem w [[1989]] roku zdobyty został [[Supercopa Sudamericana]] – tym razem był to [[Copa Sudamericana]]). Kierowany przez Jorge Beníteza zespół wystąpił w następującym składzie: ''Roberto Abbondanzieri – José María Calvo, Rolando Schiavi, Cristian Traverso, Anibal Matellán, Diego Cagna, Raúl Cascini, Fabián Vargas (66 Neri Cardozo), Andrés Guglielminpietro (82 Matías Donnet), Guillermo Barros Schelotto (88 Ariel Carreño), Carlos Tevez''.

W lidze klub od dawna nie grał tak słabo, toteż w turnieju ''Apertura'' w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2004/2005)|2004/05]] było zaledwie 8 miejsce. W turnieju ''Clausura'' (po odejściu [[Carlos Tévez|Carlosa Teveza]] do [[SC Corinthians Paulista|Corinthians Paulista]]) było jeszcze gorzej – 15 miejsce. Klub nie zakwalifikował się więc do Copa Libertadores w [[2006]] roku, a w Copa Sudamericana w roku [[2005]] '''Boca Juniors''' mógł zagrać tylko jako obrońca tytułu. W tej sytuacji turniej [[Copa Libertadores 2005]] nabrał szczególnego znaczenia, gdyż tylko zwycięstwo dawało drużynie z La Boca prawo gry Pucharze Wyzwolicieli w następnym roku.

'''Boca Juniors''' rozpoczął [[17 lutego]] od bezbramkowego remisu na wyjeździe z ekwadorską drużyną [[Deportivo Cuenca]]. Następnie [[2 marca]] na La Bombonera było efektowne zwycięstwo 3:0 nad peruwiańskim klubem [[Club Sporting Cristal|Sporting Cristal Lima]]. Wyjazdowa porażka 1:3 z meksykańskim klubem [[CF Pachuca|Pachuca]] to były ostatnie stracone punkty klubu w fazie grupowej. Następne trzy mecze to wysokie zwycięstwa (3:0 z Deportivo Cuenca i 4:0 z Pachucą u siebie oraz 3:0 ze Sportingiem Cristal na wyjeździe) które zapewniły pierwsze miejsce w grupie i awans do 1/8 finału.

Walkę o ćwierćfinał '''Boca Juniors''' rozpoczął od wyjazdowego meczu z kolumbijskim klubem [[Atlético Junior|Atlético Junior Barranquilla]]. Na stadionie w [[Barranquilla]] gospodarze prowadzili już 3:1, jednak bramki Rodrigo Palacio oraz Marcelo Delgado sprawiły, że drużyna argentyńska wywiozła remis. W rewanżu na stadionie La Bombonera Andrés Guglielminpietro i Martín Palermo zdobyli po dwie bramki, dzięki czemu '''Boca Juniors''' odniósł efektowne zwycięstwo 4:0. W ćwierćfinale rywal nie wydawał się trudny – był to [[Chivas de Guadalajara|Chivas Guadalajara]], klub z Meksyku. Jednak w meczu wyjazdowym [[2 czerwca]] '''Boca Juniors''' doznał szokującej porażki 0:4. W rewanżu kibice domagali się od swych piłkarzy srogiego odwetu. Gdy jednak na La Bombonera minęło 2/3 czasu przeznaczonego na grę i nie padła żadna bramka, zniecierpliwieni kibice zaczęli się burzyć. Doszło w końcu do tak poważnych tumultów, że sędzia zmuszony został zakończyć mecz w 79 minucie. Wydawało się wówczas, że dla klubu skończyła się w tych przykrych okolicznościach pewna doniosła epoka, gdyż następny występ '''Boca Juniors''' w Pucharze Wyzwolicieli mógł mieć miejsce najwcześniej w [[2007]] roku.

W ostatniej dekadzie sierpnia [[2005]] roku '''Boca Juniors''', jako zwycięzca turnieju [[Copa Sudamericana 2004]], otrzymał możliwość walki o Recopa Sudamericana, dzięki czemu mógł zrewanżować się sensacyjnemu zdobywcy [[Copa Libertadores 2004]], kolumbijskiemu klubowi [[CD Once Caldas|Once Caldas]]. Na La Bombonera piłkarze '''Boca''' w ciągu pierwszych 20 minut zdobyli prowdzenie 3:0 i zadowoleni ograniczyli się jedynie do kontrolowania meczu, by oszczędzić siły na mecze ligowe. Kosztowało to utratę jednej bramki, ale i tak uważano, że zwycięstwo 3:1 w zupełności wystarczy. Na ''Estadio Palogrande'' w [[Manizales]] gospodarze w 8 minucie objęli prowadzenie, jednak tuż przed przerwą urugwajski sędzia Jorge Larrionda wyrzucił z boiska zdobywcę jedynej dotąd bramki Edisona Chará. To zdecydowanie poprawiło sytuację gości, którzy po wyrównującej bramce Schiaviego w 60 minucie ograniczyli się do obrony korzystnego wyniku. Gdy sędzia wyrzucił z boiska jeszcze jednego piłkarza Once Caldas (Casañasa) pojedynek wydawał się już rozstrzygnięty. Jednak kilka minut później ku ogólnemu zaskoczeniu grający w dziewiątkę piłkarze Once Caldas zdobyli prowadzenie (Arnulfo Valentierra). Sprawiło to, że drużyna '''Boca Juniors''' do końca nie mogła czuć się pewnie. Ostatecznie drużyna kolumbijska nie zdołała odrobić strat z pierwszego spotkania i '''Boca Juniors''' drugi raz w swych dziejach zdobył Recopa Sudamericana.

Turniej [[Copa Sudamericana 2005]] był dla klubu okazją do rehabilitacji po fatalnym ćwierćfinale Copa Libertadores. '''Boca Juniors''' jako obrońca tytułu nie musiał brać udziału w „narodowej” fazie turnieju i od razu awansował do 1/8 finału. W walce o ćwierćfinał drużyna z ''La Boca'' musiała pokonać paragwajski klub [[Cerro Porteño]]. Rok temu oba zespoły grały ze sobą i konieczne były rzuty karne. Teraz [[21 września]] w [[Asunción]] '''Boca''' już po kwadransie gry prowadził 2:0, jednak gospodarze zdołali wyrównać jeszcze przed przerwą. W drugiej połowie nie padła żadna bramka. Na La Bombonera piłkarze '''Boca Juniors''' zaprezentowali się znakomicie i rozgromili silną ekipę paragwajską aż 5:1.

Walka o półfinał to był dwumecz z jednym z brazylijskich gigantów – klubem [[SC Internacional|Internacional Porto Alegre]]. W [[Porto Alegre]] ([[19 października]]) '''Boca Juniors''' bliski był wywiezienia bezbramkowego remisu, jednak w doliczonym czasie Fernandão zdobył dla gospodarzy zwycięskiego gola. W rewanżu rozegranym blisko miesiąc później ([[10 listopada]]) '''Boca Juniors''' już w 6 minucie meczu po bramce Rodrigo Palacio odrobił straty. Jednak w drugiej połowie bramkę dla Internacional zdobył Rafael Sobis i teraz, by awansować do półfinału, gospodarze musieli zdobyć dwie bramki. W tej edycji pucharu Copa Sudamericana wprowadzono znaną z Europy zasadę, że w przypadku równego bilansu dwumeczu liczy się liczba goli zdobytych na wyjeździe. Gdy bramki dla '''Boca Juniors''' zdobyli Martín Palermo w 74 minucie i zaraz po nim Rodrigo Palacio w 76 minucie, Internacional nie miał wyjścia i rzucił się do ataku. Obrona gospodarzy była jednak tego dnia świetnie dysponowana, a gdy w 90 minucie czwartą bramkę dla '''Boca Juniors''' zdobył Rodrigo Palacio, sprawa awansu była rozstrzygnięta.

W półfinale przeciwnikiem był chilijski klub [[CD Universidad Católica|Universidad Católica Santiago]], który wsławił się w ćwierćfinale wyeliminowaniem słynnego brazylijskiego klubu [[CR Flamengo]]. Na La Bombonera [[24 listopada]] długo utrzymywał się wynik bezbramkowy. W końcu w 71 minucie od dawna oczekiwane prowadzenie dla gospodarzy zdobył w 71 minucie Federico Insúa. Bramka ta uspokoiła gospodarzy, a piłkarze chilijskiego klubu zdawali się tylko na to czekać, gdyż ku zaskoczeniu całej widowni w ciągu 7 minut po bramkach Facundo Imbodena i Jorge Quinterosa goście objęli sensacyjne prowadzenie. Przerażeni piłkarze '''Boca Juniors''' rzucili się do odrabiania strat, lecz przed końcowym gwizdkiem udało im się tylko zdobyć jedną bramkę i wyrównać stan meczu. Rewanż w [[Santiago]] zapowiadał się na bardzo trudny, gdyż gospodarzom wystarczał do awansu bezbramkowy remis. Spotkanie było rzeczywiście niezwykle ciężkie, jednak piłkarzom '''Boca Juniors''' udało się zdobyć zwycięską bramkę (Rolando Schiavi w 59 minucie) i awansować do finału.

W finale przeciwnikiem był klub meksykański [[Pumas UNAM|UNAM Meksyk]] (w półfinale rozgromił u siebie 4:0 [[CA Vélez Sarsfield|Vélez Sarsfield]], a w ćwierćfinale 3:0 [[SC Corinthians Paulista|Corinthians Paulista]]). Kluby meksykańskie, od niedawna występujące w rozgrywkach południowoamerykańskich, okazały się poważnym zagrożeniem dla argentyńsko-brazylijskiej dominacji i w stosunkowo krótkim czasie zaczęły siać spustoszenie wśród najbardziej uznanych potęg południowoamerykańskiej piłki nożnej. Awans klubu UNAM do finału, i to po wysokich zwycięstwach nad bardzo silnymi rywalami, nie pozwalał na lekceważenie rywala. Tym bardziej, że '''Boca Juniors''' miał już bardzo przykre tegoroczne doświadczenia z klubem z Meksyku w Copa Libertadores. Tak więc wyjazd do Meksyku połączony był z licznymi obawami.

Na Estadio Olímpico Universitario ([[6 grudnia]]) wobec 65 tys. widzów wynik bezbramkowy utrzymywał się do 30 minuty, kiedy to Rodrigo Palacio uzyskał prowadzenie dla drużyny gości. W drugiej połowie wyrównał stan meczu Joaquín Botero. Więcej już bramek nie padło i mający świeżo w pamięci klęskę w [[Guadalajara|Guadalajarze]] kibice '''Boca Juniors''' odetchnęli. W dużej mierze stało się tak dzięki ściśle wykonywanym zaleceniom trenera Alfio Basile, który nakazał, by żadne z podań nie dotarło do najgroźniejszego strzelca klubu UNAM, argentyńskiego gracza tego klubu Bruno Marioniego. Rewanż ([[18 grudnia]]) na La Bombonera również okazał się wyrównaną bitwą dwóch znakomitych zespołów. Podobnie jak w Meksyku po pół godzinie gry prowadzenie uzyskała drużyna '''Boca Juniors''' (tym razem gola zdobył Martín Palermo). W drugiej połowie goście wyrównali z rzutu karnego (egzeuktorem był Bruno Marioni). Ponieważ żadna bramka już nie padła, a dogrywki zgodnie z tradycją nie było – paragwajski sędzia Carlos Amarilla zarządził rzuty karne. Rozgrywkę rozpoczął Leandro z UNAM, jednak zarówno on, jak i strzelający po nim Schelotto nie zdobyli bramki. W następnej serii Gonzalo Pineda z UNAM, jak i Federico Insúa wykorzystali swoje szanse i było 1:1. Następnie znów – ani Joaquín Beltrán z UNAM, ani często pudłujący z karnych Martín Palermo nie zdobyli bramki. Kolejne dwie pary nie zawiodły, doprowadzając do stanu 3:3. W ostatniej kolejce karnego nie wykorzystał Gerardo Galindo, a w odpowiedzi strzelał bramkarz '''Boca Juniors''' – Roberto Abbondanzieri. Nie dał on szans swemu „koledze po fachu” Sergio Bernalowi i '''Boca Juniors''' drugi raz z rzędu mógł cieszyć się zdobyciem Copa Sudamericana. Wyczynu tego dokonał zespół w następującym składzie: ''Roberto Abbondanzieri – Hugo Ibarra, Rolando Schiavi, Daniel Díaz, Juan Krupoviesa, Sebastián Battaglia, Fernando Gago (71 Pablo Ledesma), Daniel Bilos (85 Guillermo Barros Schelotto), Federico Insúa, Martín Palermo, Rodrigo Palacio (87 Marcelo Delgado)''.

W sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2005/2006)|2005/06]] klub całkowicie zatarł fatalną grę w lidze z lat [[2004]]-[[2005]] – '''Boca Juniors''' kolejny raz w swej historii został mistrzem Argentyny dwa razy w jednym sezonie. Najpierw wygrał turniej ''Apertura'' wyprzedzając o 3 punkty drugi w tabeli [[Gimnasia y Esgrima La Plata|Gimnasia y Esgrima]], następnie zwyciężył w turnieju ''Clausura'' dystansując drugi w tabeli [[Club Atlético Lanús|Lanús]] aż o 8 punktów. Zdecydowane pierwsze miejsce w tabeli sumarycznej sezonu zapewniło klubowi start w [[Copa Libertadores 2007]] (w [[Copa Sudamericana 2006]] '''Boca Juniors''' i tak miał już zapewniony udział jako obrońca tytułu). W pierwszej połowie września [[2006]] roku '''Boca Juniors''' (jako zdobywca [[Copa Sudamericana 2005]]) kolejny raz stoczył walkę o [[Recopa Sudamericana]]. Przeciwnikiem był zdobywca [[Copa Libertadores 2005]], brazylijski klub [[São Paulo FC]]. Na ''La Bombonera'' goście po bramce Thiago prowadzili do przerwy 1:0. W drugiej połowie zmasowany atak gospodarzy przyniósł dwie bramki zdobyte przez Rodrigo Palacio i nikłe zwycięstwo 2:1. W [[São Paulo]] na ''Estádio do Morumbi'' na bramkę Juniora odpowiedział Rodrigo Palacio i do przerwy było 1:1. Gdy na kwadrans przed zakończeniem meczu prowadzenie dla gości zdobył Martín Palermo, pojedynek był już rozstrzygnięty i niczego już nie zmieniła wyrównująca bramka samobójcza Claudio Morela. '''Boca Juniors''' jako drugi w historii klub wygrał Recopa Sudamericana drugi raz z rzędu (w latach 90. jako pierwszy dokonał tej sztuki pokonany teraz klub São Paulo), ale stał się też jedynym klubem, które zdobywał to trofeum trzykrotnie.

Ponieważ '''Boca Juniors''' nie zakwalifikował się do [[Copa Libertadores 2006]], skoncentrowano się na udziale w turnieju [[Copa Sudamericana 2006]]. Znakomita forma, jaką drużyna zaprezentowała w lidze, kazała żywić nadzieję na trzecie z kolei zwycięstwo. Jako obrońca tytułu klub pominął pierwszy etap tych rozgrywek i bez gry awansował do 1/8 finału. Pierwszą przeszkodą był niezwykle utytułowany klub urugwajski [[Club Nacional de Football|Nacional Montevideo]]. W [[Montevideo]] ([[28 września]]) Nacional już po dwudziestu kilku minutach prowadził 2:0. Tuż przed przerwą kontaktowego gola uzyskał Rodrigo Palacio. W drugiej połowie nie padła żadna bramka i drużyna '''Boca Juniors''' wracała do domu z przekonaniem, że tak nikłą stratę z łatwością zdoła odrobić. Na La Bombonera w 15 minucie ku ogólnemu zaskoczeniu Diego Perrone zdobył prowadzenie dla Nacionalu. Szaleńcze ataki gospodarzy po 40 minutach doprowadziły do wyrównania (bramkę zdobył Rodrigo Palacio). Drugą bramkę dla '''Boca''' na 7 minut przed końcem zdobył Nicolás Bertolo. Ponieważ dalszych bramek Nacional już nie pozwolił sobie strzelić, doszło do rzutów karnych, w których zdenerwowani gospodarze całkowicie zawiedli, przegrywając 1:3 i odpadając z turnieju.

W turnieju ''Apertura'' sezonu [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2006/2007)|2006/07]] dwa najlepsze kluby '''Boca Juniors''' i [[Estudiantes La Plata]] uzyskały jednakową liczbę punktów. By wyłonić mistrza Argentyny konieczne okazało się rozegranie meczu barażowego, do którego doszło [[13 grudnia]] [[2006]] roku. Już w 4 minucie Martín Palermo zdobył prowadzenie dla '''Boca Juniors''', jednak rywale znakomicie zagrali w drugiej połowie i wygrali mecz 2:1. '''Boca Juniors''' musiał zadowolić się tytułem wicemistrza Argentyny. W turnieju ''Clausura'' '''Boca Juniors''' także został wicemistrzem, tracąc 6 punktów do pierwszego w tabeli [[San Lorenzo de Almagro]]. Z zakończonego sezonu najbardziej zadwoleni mogli być napastnicy klubu – najpierw w turnieju ''Apertura'' królem strzelców został Rodrigo Palacio (12 bramek), a następnie w turnieju ''Clausura'' najlepszym strzelcem ligi okazał się Martín Palermo (11 bramek). W sumarycznej tabeli sezonu '''Boca Juniors''' uplasował się na pierwszym miejscu, co zapewniło klubowi udział w [[Copa Sudamericana 2007]] oraz [[Copa Libertadores 2008]].

W [[Copa Libertadores 2007]] '''Boca Juniors''' trafił do grupy siódmej wraz z boliwijskim klubem [[Club Bolívar|Bolívar La Paz]], peruwiańskim zespołem [[Club Cienciano|Cienciano Cuzco]] oraz meksykańskim klubem [[Deportivo Toluca]]. Pierwszy mecz klubu w tej edycji pucharu odbył się [[14 lutego]] w [[La Paz]]. Po nijakim spotkaniu drużyna argentyńska zremisowała bezbramkowo z miejscowym Bolívarem. Dalszy przebieg rozgrywek też nie był dla klubu najlepszy (obok zwycięstwa 3:0 z Toluca było 0:3 z Cienciano). Dopiero ostatni występ w grupie na ''Estadio José Amalfitani'', gdzie '''Boca Juniors''' w porywającym stylu rozgromił Bolívar 7:0, przekonał obserwatorów, że klub ten jest w stanie dotrzeć nawet do najlepszej czwórki turnieju. W 1/8 finału '''Boca Juniors''' musiał stoczyć „bratobójczą” walkę z [[CA Vélez Sarsfield|Vélez Sarsfield]]. Na La Bombonera po bramkach Riquelme, Palermo i Rodrígueza '''Boca Juniors''' wygrał 3:0 i pewny był już awansu do ćwierćfinału. W rewanżu przed przerwą Zárate zdobył dla rywali dwie bramki, na które jedną bramką odpowiedział Riquelme. Gdy w 79 minucie Ramón Ocampo zdobył dla rywali trzecią bramkę, zrobiła się nerwowa końcówka. Nie padł już jednak żaden gol i '''Boca''' znalazł się w najlepszej ósemce turnieju.

W ćwierćfinale rywalem '''Boca Juniors''' był paragwajski klub [[Club Libertad|Libertad Asunción]], pogromca brazylijskiego klubu [[Paraná Clube|Paraná Kurytyba]]. W pierwszym meczu na La Bombonera ([[17 maja]]) przez ponad 80 minut gry nie padła żadna bramka. W 82 minucie, ku zaskoczeniu publiczności, prowadzenie objęli goście po bramce zdobytej przez Ricardo Martíneza. Choć Martín Palermo wyrównał w doliczonym czasie, nastroje przed rewanżem nie były optymistyczne. Jednak [[24 maja]] w [[Asunción]] piłkarze '''Boca Juniors''' znakomicie zagrali w drugiej połowie i po bramkach Riquelme i Palacio wygrali 2:0, awansując tym samym do półfinału.

By dotrzeć do finału, należało pokonać wielką rewelację tego sezonu – kolumbijski klub [[Cúcuta Deportivo|Cúcuta]], którego „ofiarami” były takie kluby, jak [[Club Nacional de Football|Nacional Montevideo]] i [[Deportivo Toluca]]. W ponad milionowej aglomeracji [[Cúcuta]] na ''Estadio General Santander'' po pół godzinie gry dzięki bramce Ledesmy '''Boca Juniors''' prowadził 1:0. Gospodarze wyrównali na kilka minut przed przerwą. Druga połowa pokazała, że miejscowy zespół nie przez przypadek dotarł tak wysoko – drużyna kolumbijska grając znakomicie zdobyła dwie bramki i wygrała mecz 3:1, stawiając '''Boca Juniors''' w bardzo trudnej sytuacji. Na La Bombonera w strugach padającego deszczu długo utrzymywał się wynik bezbramkowy, aż w końcu na dwie minuty przed przerwą prowadzenie dla '''Boca Juniors''' zdobył znajdujący się w znakomitej formie Juan Román Riquelme. Gdy 10 minut po przerwie drugą bramkę zdobył Martín Palermo, stan dwumeczu został wyrównany. Dalsze ataki gospodarzy nie przynosiły jednak upragnionej trzeciej bramki. Gdy już wszyscy przypuszczali, że będą rzuty karne, na minutę przed końcem regulaminowego czasu z rzutu rożnego dośrodkowywał Riquelme i Sebastián Battaglia zdobył gola na wagę finału.

W finale niespodziewanie zamiast z faworyzowanym przez wszystkich, prowadzonym przez [[Vanderlei Luxemburgo|Vanderleia Luxemburgo]] [[Santos FC|Santosem FC]], '''Boca Juniors''' zmierzyć się miał z nie mniej słynnym, choć obecnie nieco niżej notowanym [[Grêmio Porto Alegre|Grêmio]] [[Porto Alegre]]. Na La Bombonera drużyna argentyńska nie dała gościom żadnych szans, wygrywając zdecydownie 3:0. Nikt już nie wierzył, by Grêmio zdołało odrobić tę stratę, ale też nikt się nie spodziewał, że goszczący w Brazylii zespół z Argentyny odniesie tak łatwe zwycięstwo. Na ''Estádio Olímpico Monumental'' '''Boca Juniors''' po dwóch golach Riquelme wygrał pewnie 2:0, a mogło być nawet 3:0, gdyby Martín Palermo wykorzystał karnego. Dziewiąty już finał w Pucharze Wyzwolicieli przyniósł drużynie '''Boca Juniors''' szóste zwycięstwo. By wyrównać rekord [[Club Atlético Independiente|Independiente]] (7 wygranych turniejów Copa Libertadores) klubowi '''Boca Juniors''' pozostało już „tylko” wygrać jeden turniej. W ostatnim meczu turnieju kierujący zwycięską drużyną Miguel Angel Russo wystawił następujący skład: ''Mauricio Caranta – Hugo Ibarra, Daniel Díaz, Claudio Morel Rodríguez, Clemente Rodríguez, Pablo Ledesma, Ever Banega (82 Sergio Orteman), Neri Cardozo (59 Sebastián Battaglia), Juan Román Riquelme, Rodrigo Palacio (87 Mauro Boselli), Martín Palermo''.

W turnieju [[Copa Sudamericana 2007]] '''Boca Juniors''' awansował do 1/8 finału bez gry. W walce o ćwierćfinał zdobywcy Copa Libertadores nie sprostali brazylijskiemu klubowi [[São Paulo FC]], ulegając z powodu mniejszej liczby bramek zdobytych na wyjeździe. Turniej wygrał niespodziewanie inny, znacznie mniej renomowany klub argentyński – [[Arsenal Sarandí|Arsenal Sarandí Buenos Aires]].

W grudniu '''Boca Juniors''' wziął udział w [[Klubowe Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2007|Pucharze Świata]], rozegranym na boiskach [[Japonia|Japonii]]. W walce o finał drużyna argentyńska nie zachwyciła, wygrywając minimalnie 1:0 z reprezentującym Afrykę [[Tunezja|tunezyjskim]] klubem [[Étoile Sportive du Sahel]]. Finałowy pojedynek z [[Włochy|włoskim]] klubem [[A.C. Milan|AC Milan]] potwierdził słabą formę drużyny '''Boca Juniors'''. Drużyna z [[Mediolan]]u wygrała zdecydowanie 4:2 i to jej przypadło miano najlepszego klubowego klubu na świecie.

W lidze na koniec turnieju ''Apertura'' w sezonie [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2007/2008)|2007/08]] '''Boca Juniors''' zajął dobre, czwarte miejsce, a najlepszy strzelec klubu, Martín Palermo, z 13 bramkami był trzeci.

W turnieju [[Copa Libertadores 2008]] '''Boca Juniors''' wystąpił jako obrońca tytułu. W fazie grupowej w 1/16 finału triumfatorzy z poprzedniego roku z wielkim trudem awansowali do następnej rundy, dystansując [[Chile|chilijski]] klub [[CSD Colo-Colo]] lepszym o jeden gol bilansem bramkowym. Następnie '''Boca Juniors''' wyeliminował brazylijski klub [[Cruzeiro EC]], wygrywając dwukrotnie po 2:1. W ćwierćfinale przyszło zmierzyć się grupowym rywalem, [[meksyk]]ańskim klubem [[Club Atlas|Atlas Guadalajara]]. Na ''La Bombonera'' padł niespodziewany remis 2:2 i dlatego w rewanżu drużyna Atlasu była faworytem. W [[Guadalajara|Guadalajarze]] o losach awansu rozstrzygnęła świetna pierwsza połowa '''Boca Juniors''', który zaaplikował rywalom 3 bramki – wszystkie autorstwa Martína Palermo. Wydawało się, że '''Boca Juniors''' może wrócić do formy z początku poprzedniego roku, jednak złudzenia te rozwiał w półfinale brazylijski klub [[Fluminense FC|Fluminense Rio de Janeiro]]. W pierwszym meczu znów był remis 2:2, jednak w [[Rio de Janeiro]] Fluminense wygrał pewnie 3:1 i awansował do finału.

W turnieju ''Clausura'' w sezonie 2007/08 '''Boca Juniors''' zdobył tytuł wicemistrza Argentyny – po raz 21 w swych dziejach. Taże i tym razem najlepszym snajperem klubu okazał się Martín Palermo, który z 10 bramkami był drugi w ligowej tabeli strzelców. Drugie miejsce w sumarycznej tabeli sezonu dało klubowi możliwość udziału w turnieju [[Copa Sudamericana 2008]].

W sierpniu [[2008]] roku '''Boca Juniors''' jako zdobywca Pucharu Wyzwolicieli zmierzył się Arsenalem Sarandí, a stawką był puchar [[Recopa Sudamericana]], który '''Boca Juniors''' zdobywał już trzykrotnie. Na boisku rywala piłkarze '''Boca Juniors''' wygrali pewnie 3:1, toteż na ''La Bombonera'' wystarczył remis 2:2, by klub po raz czwarty świętował zwycięstwo w Recopa Sudamericana.

W turnieju [[Copa Sudamericana 2008]] '''Boca Juniors''' awansował do 1/8 finału bez gry. W starciu z rewelacyjnym zdobywcą Copa Libertadores, [[ekwador]]skim klubem [[LDU Quito]], piłkarze '''Boca Juniors''' rozpoczęli od bardzo mocnego akordu, gromiąc u siebie rywali aż 4:0. Rewanż w [[Quito]] zakończył się remisem 1:1, dającym awans do ćwierćfinału. Tu jednak kibiców argentyńskiego klubu spotkało duże rozczarowanie, gdyż w starciu z brazylijskim klubem [[SC Internacional|Internacional Porto Alegre]] '''Boca Juniors''' przegrał na wyjeździe 0:2, a także poniósł porażkę 1:2 u siebie i odpadł z dalszej rywalizacji. Później okazało się, że '''Boca Juniors''' uległ triumfatorom całego turnieju.

W turnieju ''Apertura'' sezonu [[I liga argentyńska w piłce nożnej (2008/2009)|2008/09]] '''Boca Juniors''' spisał się znakomicie zdobywając swój 29 tytuł mistrza Argentyny. Sukces nie przyszedł łatwo, gdyż na koniec konieczne było rozegranie turnieju barażowego z udziałem trzech najlepszych klubów, które zdobyły jednakową liczbę punktów. Bardzo słabo jednak '''Boca Juniors''' wypadł w turnieju ''Clausura'', gdzie zajął w ligowej tabeli odległe, 14 miejsce.

W turnieju [[Copa Libertadores 2009]] '''Boca Juniors''' gładko przeszedł fazę grupową, by niespodziewanie polec w 1/8 finału w starciu z [[urugwaj]]skim klubem [[Defensor Sporting|Defensor Sporting Montevideo]]. Jeszcze gorzej powiodło się klubowi w turnieju [[Copa Sudamericana 2009]], gdzie '''Boca Juniors''' wyeliminowany został już przez pierwszego przeciwnika – [[CA Vélez Sarsfield|Vélez Sarsfield Buenos Aires]].

Klub '''Boca Juniors''' w ciągu stu lat istnienia stał się najpopularniejszym klubem [[Argentyna|Argentyny]] – 41,1% mężczyzn i 39,4% kobiet w [[Argentyna|Argentynie]] deklaruje się dziś jako kibice Boca Juniors, zaś popularne powiedzenie mówi, że „połowa kraju plus jedna osoba to kibice Boca Juniors”.

'''Boca Juniors''' znalazł się w rankingu [[FIFA]] na 12. miejscu wśród klubów [[XX wiek]]u. Plasuje się także niemal zawsze w pierwszej trzydziestce światowego rankingu klubów prowadzonego przez Międzynarodową Federację Piłkarskich Historyków i Statystyków (IFFHS – International Federation of Football History and Statistics)<ref>[http://www.futbolnet.pl/ranking/iffhs Piłka nożna, futbol, liga mistrzów, ekstraklasa, MŚ 2010<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->].</ref>. Klub sześciokrotnie był w tym rankingu na pierwszym miejscu (w większości przypadków w czasie, gdy zespół trenował [[Carlos Bianchi]]). Według rankingu obejmującego okres [[1 maja]] [[2005]] do [[30 kwietnia]] [[2006]] '''Boca Juniors''' zajmował 18 miejsce. W tabeli wszech czasów klubów świata sporządzonej przez RSSSF '''Boca Juniors''' zajął drugie miejsce za [[Real Madryt|madryckim Realem]]<ref>[http://www.rsssf.com/miscellaneous/wtatr.html Worldwide Historical Ranking of Clubs<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->].</ref>