Lądowanie w Normandii: Różnice pomiędzy wersjami

Lądowanie zostało przeprowadzone na plażach oznaczonych kryptonimami: „[[Plaża Utah|Utah]]” (amerykańska 4 DP), „[[Plaża Omaha|Omaha]]” (amerykańskie 1 i 29 DP), „[[Plaża Gold|Gold]]” (brytyjskie 49 i 50 DP), „[[Plaża Juno|Juno]]” (kanadyjska 3 DP) i „[[Plaża Sword|Sword]]” (brytyjska 3 DP). Na większości z nich nie napotkano silnego oporu. Wyjątkiem była 5-kilometrowa plaża „Omaha”, na której straty były poważne (około 3 tysięcy żołnierzy). Wpływ na to miało między innymi rozmieszczenie niemieckich stanowisk ogniowych na wysokich klifach, skąd mogły swobodnie panować nad plażą oraz fakt, że czołgi, które w pierwszej fali miały wspomóc nacierającą piechotę, w większości zatonęły lub zostały zniszczone przed wydostaniem się na ląd.

 

Normandzkie wybrzeże stanowiło część umocnień [[Wał Atlantycki|Wału Atlantyckiego]] i było obsadzone przez dywizje niemieckiej [[7 Armia (III Rzesza)|7 Armii]], w skład których oprócz [[Niemcy (naród)|Niemców]] wchodzili wcieleni do [[Wehrmacht]]u przedwojenni obywatele polscy, a także ochotnicy z tak zwanych [[Legiony Wschodnie|batalionów wschodnich]], co ujemnie wpływało na wartość bojową tych jednostek (na przykład broniąca plaży Omaha 352 DP składała się w 29% z obywateli [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckich]], [[Polacy|Polaków]] i [[Alzatczycy|Alzatczyków]]). Doborowe niemieckie dywizje pancerne stacjonowały w głębi lądu i 6 czerwca nie zdołały wziąć udziału w walkach (z wyjątkiem grupy bojowej z [[21 Dywizja Pancerna (III Rzesza)|21 Dywizji Pancernej)]]. [[Luftwaffe]] wzięła udział w walkach dopiero 16 czerwca<ref>{{Cytuj | autor = Vince Milano, Bruce Conner | tytuł = Front w Normandii | data = 2013 | isbn = 978-83-7510-906-1 | inni = Jan Szkudliński (tłum.) | miejsce = Poznań | wydawca = Rebis | s = 320 | oclc = 843358085}}</ref>.