Henryk Wereszycki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Tworzę Szablon:Cytuj |
→Życiorys: drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
||
Linia 38:
Wiosną 1920 roku powrócił na front ze swoim [[5 Lwowski Pułk Artylerii Lekkiej|5 Lwowskim pułkiem artylerii]] biorącym udział w walkach w okolicach Gródka Jagiellońskiego, nad rzeką Wereszycą (od której później wziął nazwisko) i w ofensywie [[Józef Piłsudski|Piłsudskiego]] na [[Wołyń|Wołyniu]]. 18 sierpnia 1920 roku w potyczce z kozakami w okolicach [[Kamionka Bużańska|Kamionki Strumiłowej]] został ranny. Po zakończeniu [[wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] został zdemobilizowany pod koniec 1920 roku i wrócił na Uniwersytet Lwowski zostając asystentem profesora [[Adam Szelągowski|Adama Szelągowskiego]]. W lipcu 1925 roku uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy ''Polityka rządu austriackiego w Galicji w czasie powstania styczniowego''<ref>''Henryk Wereszycki (1898–1990). Historia w życiu historyka'', praca zbiorowa pod red. Elżbiety Orman i Antoniego Cetnarowicza, Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, Kraków 2001.</ref>.
21 marca 1924 uzyskał sądowe zezwolenie na zmianę nazwiska z Vorzimmer na Wereszycki<ref name=sobo>Jan Ryszard Sielezin, ''Działania UB wobec kadry naukowej Uniwersytetu Wrocławskiego w 1950 r.'', w: ''Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka'', rocznik LXIII, nr 1/2008, s. 50-51, ISSN 0037-7511</ref>. Od 1926 roku pracował jako nauczyciel historii. W roku 1935 przeniósł się ze Lwowa do Warszawy w związku z otrzymaniem posady w [[Instytut Józefa Piłsudskiego Poświęcony Badaniu Najnowszej Historii Polski|Instytucie Badania Najnowszej Historii Polski]]. 3 września 1939 roku został zmobilizowany do [[30 Pułk Artylerii Lekkiej|30 pułku artylerii lekkiej]]. W wyniku działań wojennych znalazł się w okrążeniu wraz z [[Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”|SGO „Polesie” gen. Kleeberga]] i 7 października 1939 roku pod [[Wola Gułowska|Wolą Gułowską]] został wzięty do niewoli niemieckiej. Przebywał w [[Oflag II B Arnswalde|Oflagu II B Arnswalde]]. W maju 1942 roku, wraz z całym obozem przeniesiono go do [[Oflag II D Gross-Born|Oflagu II D Gross-Born]], a w sierpniu 1943 karnie, z kilkoma kolegami, umieszczono go w [[Oflag II C Woldenberg|Oflagu II C Woldenberg]]. W obozie poznał [[Adam Rapacki (polityk)|Adama Rapackiego]] późniejszego ministra spraw zagranicznych PRL.
Po wojnie był wielokrotnie szykanowany przez władze [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]]. Od roku 1947 wykładowca [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytetu Wrocławskiego]], a od 1956 [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]], w Zakładzie Historii Zachodniej XIX wieku. W 1948 objęto go całkowitym zakazem publikowania prac<ref name=sobo/>. W 1957 roku opublikował słynny artykuł „Pesymizm błędnych tez”, będący polemiką z partyjną historiografią i jej antyniepodległościowym nastawieniem. W latach 1969-1982 publikował na łamach ''Tygodnika Powszechnego'', początkowo pod pseudonimem ''Adam Stor'', później pod własnym nazwiskiem. W roku 1978 podpisał deklarację założycielską [[Towarzystwo Kursów Naukowych|Towarzystwa Kursów Naukowych]]. W 1985 roku otrzymał [[doctor honoris causa|doktorat ''honoris causa'']] Uniwersytetu Wrocławskiego<ref>[http://www.videofact.com/polska/wereszycki_h.html Encyklopedia Emigracji – Henryk Wereszycki].</ref>.
[[Plik:Pamięci prof Wereszyckiego.jpg|thumb|Tablica pamiątkowa prof. Henryka Wereszyckiego w Collegium Witkowskiego UJ przy ul. Gołębiej w Krakowie]]
| |||