Historia szermierki: Różnice pomiędzy wersjami

[[Starożytny Rzym|Rzymianie]], którzy mieli zwyczaj uczęszczać do sal ćwiczeń fizycznych (tzw. [[Gimnazjum|gimnazjów]]) i do [[termy|łaźni]] często ćwiczyli walcząc ze sobą kijkami, na których końcach znajdowało się coś na kształt kulki. O podejściu rzymian do walk można dowiedzieć się sporo ze spisanych przez nich reguł i zasad. W kontekście starożytnego Rzymu nie sposób nie wspomnieć o walkach [[gladiator]]ów, wywodzących się z [[rytuał]]ów [[Etruskowie|kultury Etruskiej]], które toczono podczas igrzysk organizowanych przez cesarzy (z okazji święta lub wygrania jakiejś ważnej bitwy). Gladiatorzy byli specjalnie szkolonymi niewolnikami. Ich walki niewiele miały wspólnego z pojedynkami z późniejszych czasów. Jeśli odmówili wyjścia na arenę karani byli śmiercią, wobec niezbyt aktywnych gladiatorów stosowano [[chłosta|chłostę]] i wypędzano ich na arenę prętami z żelaza rozpalonego do czerwoności. Walki odbywały się na śmierć i życie. Los pokonanego gladiatora spoczywał w rękach organizatora igrzysk i publiczności. Wygrany jednak otrzymywał wolność i zyskiwał podziw społeczności. Były to wówczas widowiska, które wzbudzały ogromne zainteresowanie tak wśród [[Patrycjusze|patrycjuszy]] jak i zwyczajnych obywateli Rzymu.

 

[[Plik:MS 44 A 8 1v.jpg|thumb|200px|right|]]

Również w średniowieczu najważniejszą bronią był miecz. Walki na miecze często kończyły się [[Walka wręcz|walką wręcz]]. W XIII wieku pojawiły się miecze przeznaczone do pchnięć, którymi starano się trafiać w słabe miejsca zbroi co wymagało większej precyzji przy prowadzeniu broni (często pomagano sobie technikami półmieczowania). W walkach konnych wykorzystywano [[Kopia (broń)|kopie]].