Językoznawstwo: Różnice pomiędzy wersjami

[[Językoznawstwo synchroniczne]] zajmuje się badaniem synchronii językowej{{odn|Mistrík|1993|s=206}}, czyli wyodrębnionego stanu istnienia [[system językowy|systemu językowego]], jego [[jednostki językowe|jednostek]] i ich wzajemnych relacji w wyróżnionym momencie. Pod pojęciem synchronicznego stanu języka rozumie się nie tylko jego współczesną postać, ale również jego stan w konkretnej historycznej epoce rozwoju. Potrzebę badania języka w ujęciu synchronicznym zaczęła priorytetyzować XX-wieczna teoria językoznawcza, pod którą podwaliny położył [[Ferdinand de Saussure]] i jego teoria strukturalno-systemowa. Koncepcje de Saussure'a o systemowym i funkcyjnym rozumieniu języka zostały rozwinięte przez [[Praskie Koło Lingwistyczne|Praską Szkołę Lingwistyczną]], założoną w roku 1926{{odn|Ondruš|Sabol|1987|s=7}}.

 

 

[[Językoznawstwo porównawcze|Lingwistyka porównawcza]], zajmująca się porównywaniem dwóch lub większej liczby języków, może przybierać charakter [[typologia języków|typologiczny]] (kategoryzuje języki w pewne typy) lub konfrontacyjny (kontrastywny) (porównuje wszystkie aspekty języków). Badaniami porównawczymi w kontekście rozwoju spokrewnionych języków zajmuje się [[językoznawstwo historyczno-porównawcze]]. Całościowo językoznawstwo porównawcze (synchroniczne lub diachroniczne) określa się jako komparatystykę{{odn|Ondruš|Sabol|1987|s=7–8}}.