Jack Crawford (tenisista): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linku |
|||
Linia 34:
== Kariera tenisowa ==
Praworęczny Crawford słynął z eleganckiego stylu gry, przede wszystkim klasycznych, precyzyjnych uderzeń z głębi kortu. W 1933 był pierwszym graczem, który stanął przed szansą wygrania Wielkiego Szlema. W finale [[Australian Open|mistrzostw Australii]] pokonał [[Keith Gledhill|Keitha Gledhilla]] 2:6, 7:5, 6:3, 6:2, następnie w [[French Open|mistrzostwach Francji]] [[Henri Cochet]]a 8:6, 6:1, 6:3. Finał [[Wimbledon|wimbledoński]] 1933 przeszedł do historii jako jeden z najciekawszych (m.in. w opinii [[Al Laney|Ala Laneya]]). Crawford pokonał w półfinale Japończyka [[Jirō Satō]] i zmierzył się w finale z [[Ellsworth Vines|Ellsworthem Vinesem]]. Dla wyniku meczu kluczowe okazały się dwa momenty – drugi set, w którym Crawford dwukrotnie wygrywał swoje gemy serwisowe ze stanu 0:40, by ostatecznie jedyny raz przełamać rywala i wygrać 11:9 oraz końcówka piątego seta, kiedy przy stanie 4:4 Australijczyk niespodziewanie zmienił taktykę i zagrał kilka punktów stylem „serwis-wolej”, czym kompletnie zaskoczył Vinesa. Ostatecznie Crawford triumfował 4:6, 11:9, 6:2, 2:6, 6:4, tym samym do [[US Open|mistrzostw USA]] przystępował z trzema wygranymi wielkoszlemowymi. Do skompletowania Wielkiego Szlema zabrakło mu jednego seta – w półfinale pokonał [[Frank Shields|Franka Shieldsa]], a w finale prowadził z [[Fred Perry (tenisista)|Fredem Perrym]] 2:1 w setach. Do finałowej porażki Crawforda przyczyniły się problemy zdrowotne (chorował na [[astma oskrzelowa|astmę]]), co dobitnie pokazuje wynik ostatnich dwóch setów finału mistrzostw USA 1933 – 3:6, 13:11, 6:4, 0:6, 1:6. Tym samym nie padł pierwszy w historii tenisowy Wielki Szlem – pięć lat później stało się to udziałem Amerykanina [[Don Budge|Dona Budge’a]].
Crawford cieszył się dużą popularnością wśród widzów. W czołowej dziesiątce rankingu światowego, prowadzonego przez pismo „Daily Telegraph”, znajdował się nieprzerwanie w latach 1932–1937, w tym jako lider w 1933 (poza turniejami wielkoszlemowymi wygrał wówczas trzynaście mniejszych imprez). W międzynarodowych mistrzostwach Australii w grze pojedynczej triumfował łącznie cztery razy, również cztery razy wygrywał ten turniej w deblu, a trzy w mikście, razem z żoną [[Marjorie Cox Crawford|Marjorie]]. Ponadto trzy razy przegrywał w finale singla mistrzostw Australii, ostatni raz w 1940, kiedy w półfinale wyeliminował obrońcę tytułu [[John Bromwich|Johna Bromwicha]], a w decydującym meczu uległ [[Adrian Quist|Adrianowi Quistowi]]. Odnosił zwycięstwa we wszystkich konkurencjach także na Wimbledonie i w mistrzostwach Francji, nigdy nie wygrał natomiast – w żadnej konkurencji – mistrzostw USA. W zwycięskim deblu na Wimbledonie partnerował w 1935 Quistowi, w mikście w 1930 [[Elizabeth Ryan]]. W 1931, kiedy Crawford wygrywał po raz pierwszy mistrzostwa Australii (w finale z [[Harry Hopman]]em), jego żona przegrała finał tego turnieju z [[Coral Buttsworth|Coral McInnes Buttsworth]].
Linia 65:
* '''mistrzostwa Francji 1933''' – 8:6, 6:1, 6:3 z [[Henri Cochet]]em
* '''Wimbledon 1933''' – 4:6, 11:9, 6:2, 2:6, 6:4 z [[Ellsworth Vines|Ellsworthem Vinesem]]
* mistrzostwa USA 1933 – 3:6, 13:11, 6:4, 0:6, 1:6 z [[Fred Perry (tenisista)|Fredem Perrym]]
* mistrzostwa Australii 1934 – 3:6, 5:7, 1:6 z Fredem Perrym
* mistrzostwa Francji 1934 – 4:6, 9:7, 6:3, 5:7, 3:6 z [[Gottfried von Cramm|Gottfriedem von Crammem]]
| |||