Semiotyka (językoznawstwo): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne
etym. gr.
Linia 1:
{{Dopracować|to powinno być hasło omawiające pewien dział językoznawstwa. Należy (chociaż to oczywiście bywa płynne) odgraniczyć semiotykę językoznawczą od semiologii jako pewnej o wiele szerszej tradycji intelektualnej i od semiotyki logicznej – np. problematyka mitu powinna być w ogóle stąd wycięta, co najwyżej krótko wspomniana. W odp. hasłach [[semiologia (tradycja intelektualna)]] i [[semiotyka (logika)]] jest to już zrobione, jakby to powiedzieć, schludniej. W ogóle artykuł jest bardzo chaotyczny}}
{{Lingwistyka}}
'''Semiotyka''' ({{w[[Język języku|grcgrecki|gr]]. σημειωτικός ''semeiotikòssēmeiōtikós''}}, czyli ''dotyczący znaku,'' od σῆμα ''sēma'' = znak) albo '''semiologia''', zwana jest także '''ogólną teorią znaków'''. Ogólna, formalna, czyli logiczna teoria języka rozumianego jako [[system językowy|system znakowy]], zajmująca się językiem w aspekcie jego racjonalności i sprawności w aktach poznania i komunikowania.
 
Termin ''semiotyka'' wprowadził w „Rozważaniach dotyczących rozumu ludzkiego” [[John Locke]], semiotyką zajmował się amerykański filozof i logik [[Charles Sanders Peirce]]. Termin ''semiologia'' wprowadził [[Ferdinand de Saussure]], mniej więcej w tym samym czasie, w którym tworzył Peirce. Inni znani lingwiści zajmujący się ogólną teorią [[znak (semiotyka)|znaku]] to [[Éric Buyssens]], [[Georges Mounin]], [[Roland Barthes]], [[Umberto Eco]], [[Rudolf Carnap]], [[Jurij Łotman]].