Taniec nowoczesny: Różnice pomiędzy wersjami

Prekursorką myśli o odrzuceniu zasad na rzecz swobody i wolności tańca była Isadora [[Isadora Duncan|Duncan]] (1877-1927). Mówiono iż czerpała inspiracje ze starożytnej Grecji, pociągały ją majestatyczne i pełne gracji pozy oraz patetyczny styl tamtego czasu<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Kurth | imię = Peter | tytuł = Isadora Duncan | wydawca = Świat Książki | data = 2004 | strony = 32}}</ref>.

Szczególny wkład miała także Marta [[Martha Graham|Graham]]. Przeobraziła taniec klasyczny i powołała do życia zarówno słownictwo, jak i metodykę określaną jako modern dance. Nowy styl bazował na pracy przestrzeni i z przestrzenią, uczy wykorzystywania jej. Podstawowym elementem charakterystycznym jest „contraction” (napięcie), „release” (rozluźnienie)<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Siedlecka | imię = Bożena | autor = Wojciech Biliński | tytuł = Taniec w edukacji dzieci i młodzieży | wydawca = AWF we Wrocławiu | miejsce = Wrocław | data = 2003 | strony = 121 | isbn = 83-89156-12-1 }}</ref>. W swoim tańcu stosowała techniki upadku i wstawania, a także unoszenia się w siadzie i na stojąco. Graham kładła nacisk na ruch uwalniany przy świadomym oddechu. Obecnie stanowi podstawowy składnik w nauczaniu tańca współczesnego we wszystkich szkołach i ośrodkach tańca na całym świecie<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/kroki-zawsze-przychodzily-skadinad.html | tytuł = Kroki zawsze przychodziły skądinąd | nazwisko = Kiełbawska | imię = Amelia | data = 30 listopada 2009 | data dostępu = 2019-07-08}}</ref>.

Michaił [[Michaił Fokin|Fokin]] współpracował i tworzył choreografie dla baletów Rosyjskich. W roku 1905 założył tak zwaną Acis et Galathe. Isadora Duncan wywarła na nim olbrzymie wrażenie i była dla niego inspiracją, aby dokonać zmian w stylu klasycznym<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Wysocka | imię = Tacjana | tytuł = Dzieje baletu | wydawca = PIW | miejsce = Warszawa | data = 1970 | strony = 155}}</ref>. Jedną z innowacyjnych zmian wprowadzonych przez Fokina był spektakl jednoaktowy, którego idea zachowała się do dnia dzisiejszego.

Nie sposób ominąć osoby Polaka Wacława [[Wacław Niżyński|Niżyńskiego]], który odcisnął swoje piętno na tańcu klasycznym i współczesnym. Do dnia dzisiejszego fascynuje licznych artystów, psychologów oraz lekarzy. Jego talent nie był do końca doceniony. Jego ruchy były kanciaste, ostre i przerywane, ruchy odśrodkowe, wyglądające na nieskoordynowane, ciężkie zgodne przede wszystkim z partyturą rytmiczną baletu<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Turska | imię = Irena | tytuł = Krótki zarys historii tańca i baletu | wydawca = PWM | miejsce = Kraków | data = 1983 | strony = 201 | isbn = 978-83-224-0231-3 }}</ref>.

Mary [[Mary Wigman|Wigman]] twórczyni tańca wyrazistego, który powstał w Niemczech w latach 1910-1930. Nazywany często tańcem wolnym, bądź wyzwolonym. Artystka uważała się za kapłankę, a taniec był dla niej czymś sakralnym. Tancerki zaś były dziewicami. Jej taniec nie miał znamion ani kobiecości, ani też męskości, miał być uniwersalny. Mary Wigman w swojej twórczości korzystała również z teorii Labana, który analizując ruch, wyznaczył trzy podstawowe typy: pchnięcie, wymach i naprężenie w połączeniu z impulsem. Uznał, że źródło ruchu tkwi w centrum ciała. Stworzył system zwany kinetografią, czyli zapis ruchu ludzkiego ciała za pomocą znaków na pięciolinii z zachowaniem podziału miarowego i taktowego muzyki.

Wraz z szybkim wzrostem i rozwojem miast, przemysłu i wielkimi wynalazkami technicznymi dokonało się w początkach XX w. przekształ¬cenieprzekształcenie stylu życia, obyczajów, form rozrywek, pojawiły się nowe tańce towarzyskie o znaczeniu funkcjonalnym, dające łatwą rozrywkę fizyczną i odprężenie po wyczerpującej, nerwowej pracy<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Turska | imię = Irena | tytuł = Krótki zarys historii tańca i baletu | wydawca = PWM | miejsce = Kraków | data = 1983 | strony = 328 | isbn = 978-83-224-0231-3 }}</ref>.