Preskryptywizm (językoznawstwo): Różnice pomiędzy wersjami

Podejście odmienne od powyższego reprezentują natomiast językoznawcy z niektórych krajów byłego [[blok wschodni|bloku wschodniego]], gdzie panują zakorzenione tradycje normatywistyczne, negatywnie odnoszące się do zróżnicowania językowego{{r|mling}}. Litewska lingwistka Loreta Vaicekauskienė jako źródło tych postaw językoznawczych, sprzecznych z zachodnimi poglądami naukowymi, podaje koncepcje wypracowane przez przedstawicieli [[Praskie Koło Lingwistyczne|Praskiego Koła Lingwistycznego]], stwierdzając, że stowarzyszenie to było prawdopodobnie jedyną szkołą lingwistyczną, która podjęła próbę włączenia regulacji normatywnej języka w zakres językoznawczej praktyki naukowej{{r|Lithuanian Language Ideology}}. W krajach byłego bloku wschodniego zauważalne jest ponadto popularne postrzeganie językoznawców jako osób koncentrujących się na problematyce [[kodyfikacja (językoznawstwo)|kodyfikacji językowej]], stojących na straży poprawności języka, mimo że również tutaj część badaczy dystansuje się od takiego rodzaju działalności, niekiedy wręcz podając w wątpliwość jej zasadność naukową i sens praktyczny{{r|markowski}}{{odn|Starčević|2016|s=68}}. Choć status normatywistyki ([[kultura języka|kultury języka]]) jako dyscypliny naukowej kwestionowany był również na gruncie polskim, tę myśl humanistyczną zwykło się w polskiej tradycji określać także mianem „językoznawstwa normatywnego” lub „językoznawstwa preskryptywnego” i traktować jako formę aktywności ubocznej, wciąż wchodzącej w zakres zainteresowań lingwistów{{r|markowski}}. [[Witold Mańczak]] wymienił rozstrzyganie wątpliwości poprawnościowych w języku ojczystym jako jedno z praktycznych zastosowań językoznawstwa<ref>{{Cytuj |autor=[[Witold Mańczak]] | tytuł =Problemy językoznawstwa ogólnego |wydawca=Ossolineum |miejsce=Wrocław–Warszawa–Kraków | data=1996 | isbn=83-04-04327-0|rozdział=Praktyczne zastosowania lingwistyki|s= 231}} </ref>.