Otton I (książę pomorski): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Anulowanie wersji 57021031 autorstwa 188.146.233.70 (dyskusja) - przy całej atencji do Sella przydałoby się coś nowszego - po samym 1945 powstało kilka syntez PZ polskich i niemieckich
Znacznik: Anulowanie edycji
-nierzetelne źródło; +fakt
Linia 52:
== Konflikt pomorsko-brandenburski ==
[[Plik:OttoI.Siegel.JPG|mały|lewo|190px|Wzór pieczęci książęcej, odrys XIX-wieczny]]
W [[1319]] po śmierci [[Władcy Brandenburgii|margrabiego]] [[Waldemar Wielki (margrabia brandenburski)|Waldemara Wielkiego]] i w rok później jego następcy [[Henryk II Dziecię|Henryka II]], książę Otton I postanowił odebrać [[Marchia Brandenburska|Brandenburgii]] sporne tereny. Przy pomocy [[Książęta wrocławscy|księcia wrocławskiego]] [[Henryk VI Dobry|Henryka VI]] oraz [[Władcy Danii|króla Danii]] [[Krzysztof II|Krzysztofa II]], dokonał próby przejęcia [[Marchia Wkrzańska|Marchii Wkrzańskiej]]. W końcu sierpnia [[1320]] opanował [[Pasewalk]], [[Prenzlau]] i [[Templin]], uznając władcę duńskiego Krzysztofa za opiekuna<ref name=Boras67>Z. Boras, ''Książęta Pomorza Zachodniego'', s. 67.</ref><ref>J. W. Szymański, ''Książęcy ród Gryfitów'', s. 334.</ref>. Brandenburczycy zwrócili Ottonowi [[Pełczyce]] z okręgiem, natomiast [[Świdwin]] i [[Złocieniec]] oddali pod zastaw<ref>B. Dopierała, ''Polskie losy Pomorza Zachodniego'', s. 74.</ref>.
 
W następstwie tych działań doszło do wojny [[Pomorze Zachodnie|Pomorza]] z [[Meklemburgia|Meklemburgią]]. Wspólne jednak zagrożenie ze strony [[Ludwik V Bawarski|Ludwika V]] (syna [[Ludwik IV Bawarski|Ludwika IV Bawarskiego]]), doprowadziło do podziału pomiędzy siebie Marchii Wkrzańskiej ([[1323]])<ref name=Boras67/>. W roku następnym zawiązał się sojusz przeciw Brandenburgii i w kolejnym z [[Władysław I Łokietek|Władysławem Łokietkiem]], [[Władcy Polski|królem Polski]] ([[1325]])<ref group=uwaga>Sojusz z Władysławem Łokietkiem przeciw Marchii Brandenburskiej, książęta szczecińscy odnawiali jeszcze w 1328.</ref>. Przypieczętowaniem tego wydarzenia było ustanowienie w [[Nakło nad Notecią|Nakle]] granicy pomorsko–polskiej na rzece [[Drawa (dopływ Noteci)|Drawie]]<ref name= Szym335>J. W. Szymański, ''Książęcy ród Gryfitów'', s. 335.</ref><ref name=Gryfici/><ref>A. Czacharowski, ''Dzieje pogranicza Pomorza Zachodniego z Polską w XIII-XVIII wieku'', s. 225.</ref><ref>Z. Boras, ''Książęta Pomorza Zachodniego'', s. 67-68.</ref>.
 
Do eskalacji konfliktu pomorsko-brandenburskiego doszło w momencie koronacji Ludwika IV Bawarskiego na cesarza (styczeń [[1328]] ). Otton I otrzymał pomoc ze strony swego syna [[Barnim III Wielki|Barnima III]], który przejął stery nad konfliktem, o zmiennych kolejach losu<ref name= Szym335/><ref>Z. Boras, ''Książęta Pomorza Zachodniego'', s. 69-70.</ref>. W [[1331]] na skutek dalszych pretensji margrabiów do ziem pomorskich, książęta szczecińscy zdecydowali się poddać je pod papieską opiekę [[Jan XXII|Janowi XXII]] ([[1331]])<ref name=Gryfici/><ref>Z. Boras, ''Książęta Pomorza Zachodniego'', s. 70.</ref>. Późniejsze spory dotyczące zwierzchnictwa nad Księstwem Szczecińskim, spowodowały, że władcy pomorscy stali się [[wasal]]ami (lennikami) cesarza Ludwika IV i tym samym książętami Rzeszy ([[hołd lenny]] we [[Frankfurt nad Odrą|Frankfurcie]] – [[1338]])<ref>H. Lesiński, ''Rozdrobnienie feudalne 1237-1478'', s. 138.</ref>. Margrabiowie brandenburscy musieli się zadowolić zapewnieniom, że wszelkie roszczenia do sukcesji nad księstwem będą mogli dopiero wysuwać po wygaśnięciu linii szczecińskich [[Gryfici|Gryfitów]]<ref name=Gryfici/>.
 
== Sprawa Szczecina ==
{{fakt|Za jego panowania, dochodziło do licznych buntów miast pomorskich, ze Szczecinem w roli głównej. Szczecin był licznie obdarowywany nadaniami ziemskimi. Za panowania Ottona I, otrzymał kilka wsi, wraz z rozległymi ziemiami [[Międzyodrze|Międzyodrza]] i łąk wokół jeziora Dąbskiego, kosztem [[Dąbie (osiedle Szczecina)|Dąbia]] i innych miast. Miasto liczyło się z tym, że może nie otrzymać potwierdzenia nadanych przywilejów, w momencie wygaśnięcia linii książąt szczecińskich, z rąk Ludwika V brandenburskiego<ref name=Szym335/>}}. Otton I, wespół z [[Warcisław IV |Warcisławem IV]], oddał Pomorze pod opiekę biskupa kamieńskiego<ref>B. Dopierała, ''Polskie losy Pomorza Zachodniego'', s. 76.</ref>. {{fakt|Piecza biskupia nad powierzonymi ziemiami miała obejmować do 2 lutego [[1339]]. Data ta była klauzulą, na wypadek bezpotomnej śmierci książąt<ref name=Szym335/>}}.
 
{{fakt|Miasto nie złożyło hołdu Ludwikowi brandenburskiemu, opowiadając się za szczecińskimi i wołogoskimi [[Gryfici|Gryfitami]]. Doszło do konfliktu pomorsko-brandenburskiego, który zaostrzył się na skutek coraz większych wysuwanych żądań przez Ludwika i jego ojca cesarza Ludwika Bawarskiego. Szczecin poparty przez [[Gryfino]], [[Goleniów]] i inne miasta pomorskie – ułatwił Ottonowi I i jego synowi, zawarcie układu sojuszniczego z Brandenburgią<ref name=Szym335/>}}.
 
{{fakt|Miasto zmieniło swoje stanowisko wobec Barnima III, syna Ottona I, który władał właściwie Księstwem Szczecińskim. Było to powodem bliżej nieokreślonego zatargu. Szczecin złożył hołd księciu [[Bogusław V|Bogusławowi V]] – 28 stycznia [[1341]], tym samym utracił dotychczasowe przywileje, które zostały nadane przez książąt szczecińskich. Sąd ziemski został przeniesiony do Gardźca. Zmiana dotychczasowego status quo, nastąpiła, w chwili przyjścia na świat potomków Barnima III, tj. [[Kazimierz III (książę szczeciński)|Kazimierza III]], [[Świętobor I|Świętobora I]] i [[Bogusław VII|Bogusława VII]]. Dalsza kontynuacja zatargu nie miała już sensu, bo szczecinianie zrozumieli, że nie podołają dalszym walkom z rodem Gryfitów. Po zawarciu porozumienia z Barnimem III – Szczecin w [[1343]] otrzymał nadania ziemskie o areale 24 łanów, koło wsi [[Wołczkowo]]. Brandenburczycy zaniechali żądania składania [[hołd lenny|hołdu lennego]]<ref name=Szym335/>}}.
 
== Ostatnie lata życia ==
Książę Otton I, w podeszłym wieku przebywał w klasztorze kołbackim i oddawał się codziennym modłom. Na skutek swej wielkiej szczodrości, rozdawał jałmużnę i czynił dobre uczynki. Nazywano go wówczas „Ojcem ubogich”. W [[1338]] przekazał oficjalnie całkowitą władzę swojemu synowi. Faktycznie Barnim III współrządził z ojcem księstwem od [[1320]]<ref name=Rymar170/><ref name=Szym335/>.
 
Zmarł 30 lub 31 grudnia [[1344]] w [[Kołbacz]]u. Inskrypcja nagrobna podała datę śmierci 20 grudnia [[1344]]. Pochowany został w [[Kościół Mariacki w Szczecinie|kościele NMP w Szczecinie]]<ref name=Rymar170/><ref name=Szym335/>.
 
== Rodzina ==
Linia 191:
* {{Cytuj|autor = [[Edward Rymar]]; |tytuł = Rodowód książąt pomorskich |data = 2005 |isbn = 83-87879-50-9 |miejsce = Szczecin |wydawca = Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica |oclc = 69296056 }}
* Sommer P., Třeštík D., Žemlička J. (pod red.), ''Přemyslovci. Budování českého státu'', Praha 2009, {{ISBN|978-80-7106-352-0}}.
* [[Janusz Szymański (prozaik)|Szymański J. W.]], ''Książęcy ród Gryfitów'', Goleniów – Kielce 2006, {{ISBN|83-7273-224-8}}.
 
=== Literatura dodatkowa (online) ===