Winston Churchill: Różnice pomiędzy wersjami

Podobnie jak większość dzieci z wyższych klas społecznych, Winston spędził większość dzieciństwa w szkołach z internatem. Naukę pobierał w Harrow School, gdzie doszła do głosu jego niezależna i buntownicza natura. Był on przez to często karany, pomimo dobrych wyników z języka angielskiego i historii. Był również mistrzem szkoły w [[szermierkaSzermierka|szermierce]]. Gdy miał 7 lat, jego pierwszy nauczyciel skutecznie zniechęcił go do łaciny, każąc nauczyć się I deklinacji na pamięć. Po dwóch latach pobytu w tej szkole, Winston był tak wykończony psychicznie, że musiał być przeniesiony do innej (po rehabilitacji). Przyszły premier Wielkiej Brytanii nie lubił gry w [[Piłka nożna|piłkę nożną]] i [[krykiet]]a.

Po ukończeniu [[Harrow School]] Churchill próbował dostać się do Royal Military Academy w [[Sandhurst]], co udało mu się dopiero za trzecim podejściem. Szkołę ukończył w 1895 i został [[podporucznik]]iem w 4 regimencie huzarów Królowej (''4th Queen’s Own Hussars''). Jego regiment został następnie wysłany do [[Indie|Indii]]. Niedługo po przybyciu na miejsce Churchill dotkliwie zranił się w ramię. Ta rana dokuczała mu przez resztę życia. Głównym zajęciem regimentu Churchilla w Indiach było granie w [[poloPolo (sport)|polo]]. Nie odpowiadało to młodzieńcowi, który wolałby uczestniczyć w walkach. Wolny czas Winston poświęcał na czytanie książek, które zabrał ze sobą.

W 1895 wybrał się na [[Kuba|Kubę]] obserwować działania wojsk hiszpańskich przeciwko kubańskiej partyzantce. Kuba odkryta przez [[Krzysztof Kolumb|Kolumba]] w roku 1492, pozostawała pod panowaniem Hiszpanii aż do 1762, kiedy to została opanowana przez Anglików. W rok później Kuba trafiła znowu w ręce hiszpańskie, w zamian za [[Floryda|Florydę]]. Od tego czasu na Kubie toczyły się partyzanckie walki o wyzwolenie. W 1895 walki te zamieniły się w nową rewolucję. Na jej czele stanęli: poeta [[José Martí|José Julián Martí]] oraz generał [[Maximo Gomez|Maximo Gomez]]. Churchill podjął starania o urlop w służbie wojskowej w celu wyjazdu na Kubę, gdzie chciał zapoznać się z panującą tam sytuacją militarną, w tym z taktyką walk z powstańcami. Władze brytyjskie, dopiero po usilnych staraniach i protekcjach zgodziły się na wyjazd Churchilla. Jednak nie bezinteresownie. Dano Churchillowi do zrozumienia, że jest to jego prywatna eskapada, na którą przełożeni wojskowi z wyrozumiałością przymykają oczy. Owa „prywatność eskapady” wynikała z drażliwej sytuacji, ponieważ w brytyjskiej prasie i opinii publicznej przeważały sympatie dla powstańców kubańskich. Gdyby Churchillowi lub jego koledze (z którym jechał), przydarzyło się na Kubie coś przykrego, władze brytyjskie, z racji owej „prywatności” wyjazdu, z góry umywały ręce, uwalniając się od odpowiedzialności z tego tytułu.

12 października 1899 wybuchła w południowej Afryce wojna między Brytyjczykami a [[Afrykanerzy|Afrykanerami]], tzw. [[wojnyWojny burskie|II wojna burska]]. Churchill wybrał się więc do Afryki jako korespondent wojenny. Podczas podróży pociąg Churchilla wpadł w zasadzkę. Churchill pomógł odblokować tory i ponownie ruszyć pociąg. Został przy tym ranny. Wkrótce później dostał się do burskiej niewoli i został osadzony w obozie jenieckim w [[Pretoria|Pretorii]]. Wkrótce jednak uciekł z obozu i, wspólnie z angielskim zarządcą kopalnianym, przeszedł 480 km i trafił do [[Maputo|Lourenço Marques]] w [[Portugalia|portugalskim]] [[Mozambik]]u.

Jako minister spraw wewnętrznych Churchill, który był zdecydowanym przeciwnikiem [[prawoPrawo wyborcze dla kobiet|praw wyborczych kobiet]], nakazał policji używanie brutalnych metod wobec [[Sufrażyzm|sufrażystek]]. W konsekwencji został wychłostany [[szpicrutaSzpicruta|szpicrutą]] przez jedną z kobiet na dworcu w Bristolu<ref>{{cytuj książkę | autor = Sławomir Koper| tytuł = Wpływowe kobiety Drugiej Rzeczypospolitej| wydawca = Bellona| miejsce = Warszawa| rok = 2011| strony = 14| isbn = 978-831-112-1454}}</ref>.

Głównym celem polityki Churchilla było usunięcie oddziałów państw „Osi” z basenu Morza Śródziemnego. Jego pomysłami były [[operacjaOperacja Torch|operacja „Torch”]] w 1942 r., [[operacjaOperacja Husky|desant aliantów na Sycylię]], a w czasie [[Kampania włoska w czasie II wojny światowej|kampanii włoskiej]] [[operacjaOperacja Shingle|desant pod Anzio]] (który nieomal nie zakończył się tak samo tragicznie dla strony atakującej jak [[Bitwa o Gallipoli|Gallipoli]]). Planował również przeprowadzenie inwazji kontynentu w 1944 r. poprzez zasadniczą operację desantową na Bałkanach, ale nie udało mu się tych planów zrealizować, gdyż natrafił tu na sprzeciw Stalina, który obawiał się brytyjskich wpływów w Europie centralnej i na Bałkanach. Na pierwszym spotkaniu Wielkiej Trójki w [[Konferencja teherańska|Teheranie]] (28 listopada – 1 grudnia 1943) Roosevelt poparł Stalina i Churchill musiał zgodzić się na [[operacjaOperacja Overlord|operację inwazyjną we Francji]]. Bałkańskie plany Churchilla zostały zrealizowane w szczątkowej formie poprzez desant brytyjski w Grecji i portach Albanii w październiku 1944, a następnie zbrojne rozbicie ELAS<ref>Celem [[ELAS]] było wyzwolenie kraju spod okupacji oraz przywrócenie w nim demokracji i ogólnego poczucia sprawiedliwości społecznej. Partyzanci oczekiwali też surowego ukarania kolaborantów wraz z odsunięciem ich od dalszego życia państwowego oraz referendum ustrojowego o zniesieniu monarchii.</ref> (najsilniejszej organizacji greckiego podziemia kierowanej przez republikańską lewicę i komunistów) i uniemożliwienie w ten sposób przejęcia władzy w Grecji przez przeciwników monarchii. Brytyjczycy byli przeciwni zarówno surowemu karaniu [[kolaboracjaKolaboracja|kolaborantów]], jak i zniesieniu monarchii, czy też przejęciu władzy przez grecką centro-lewicę. Toteż już w październiku 1944 r. Churchill zalecił swym dowódcom nierozwiązywanie i ochronę [[Państwo Greckie|greckich formacji kolaboracyjnych]]<ref>Mówią o tym m.in. telegramy Churchilla do gen. Scobiego, przechowywane w Winston Churchill College Cambridge.</ref>. Następnie, w początkach grudnia 1944, Churchill zalecił gen. Scobiemu „Niewahanie się w potraktowaniu Aten tak, jak traktuje się zbuntowane miasto wroga”<ref>Tamże (Winston Churchill College Cambridge – zbiór telegramów, wysłanych do Aten).</ref>. Partyzantów ELAS nie poparł też ZSRR, z którym Winston Churchill już uprzednio uzgodnił swe postępowanie wobec Grecji (i Polski), w dniach 9–10 października 1944 r. w trakcie swej konferencji ze Stalinem w Moskwie<ref>O dokonanej wtedy transakcji „wymiany” antymonarchistycznej i lewicowej Grecji, w zamian za zdecydowanie antyradziecką Polskę, co miało skutkować wywołaniem w obu tych krajach wojen domowych, wspomina m.in. jeden z głównych dowódców greckiego Ruchu Oporu, następnie naczelny dowódca [[Demokratyczna Armia Grecji|DSE]], komunista [[Markos Wafiadis]], w wywiadzie udzielonym w 1984, w Grecji [http://www.rwf.gr/interviews_senaria-new.php?id=187&interview=1&interview_id=646].</ref>.

W efekcie tych, a także [[wojnaWojna domowa w Grecji|dalszych działań]] Grecja pozostała w sferze wpływów brytyjskich, a kontrola nad nią zabezpieczyła interesy Imperium Brytyjskiego na Cyprze i części Bałkanów.

W 1951 premierem [[Iran]]u został liberał i demokrata<ref name=przypis1>{{Cytuj|autor = [[Ryszard Kapuściński]]; |tytuł = Szachinszach |data = 1996 |isbn = 83-07-02522-2 |miejsce = Warszawa |wydawca = [[Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”|Czytelnik]] |s = 31 |oclc = 835288190}}</ref> [[Mohammad Mosaddegh]]. Rozpoczął nacjonalizację przemysłu naftowego, który wówczas praktycznie całkowicie znajdował się w rękach Wielkiej Brytanii posiadającej większościowe udziały w Anglo-Irańskiej Kompanii Naftowej (później przekształconej w koncern [[BP (koncern)|BP]]). Mossadegh był niesłusznie oskarżany o [[komunizm]] i współpracę ze [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związkiem Radzieckim]]<ref name=przypis2>{{Cytuj|autor = [[Ryszard Kapuściński]]; |tytuł = Szachinszach |data = 1996 |isbn = 83-07-02522-2 |miejsce = Warszawa |wydawca = [[Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”|Czytelnik]] |s = 34 |oclc = 835288190}}</ref>. Churchill zdecydował się podjąć potajemną akcję przeciwko irańskiemu premierowi na rzecz szacha [[Mohammad Reza Pahlawi|Mohammada Rezy Pahlaviego]]. Do pomocy udało się nakłonić prezydenta USA [[Dwight Eisenhower|Dwighta Eisenhowera]] używając do tego zmasowanej propagandy i [[dezinformacjaDezinformacja|fałszywych informacji wywiadowczych]]<ref name=przypis3>[http://www.bbc.co.uk/radio4/history/document/document_20050822.shtml A Very British Coup] – dokument radiowy programu [[BBC Radio 4]].</ref>. Zorganizowana przez [[Centralna Agencja Wywiadowcza|CIA]] i nieudolnie przeprowadzona akcja<ref name=przypis4>Stephen Kinzer ''All the Shah’s Men'', John Wiley & Sons, {{ISBN|0-471-26517-9}}.</ref> w końcu pozwoliła szachowi na usunięcie demokratycznie wybranego premiera w dn. 22 sierpnia 1953 r. i przejęcie pełnej kontroli nad Iranem. Szach przyjął politykę uległości wobec Zachodu, a Wielka Brytania odzyskała kontrolę nad Kompanią Naftową aż do [[Irańska rewolucja islamska|rewolucji islamskiej]] 1979.

* [[premierzyPremierzy Wielkiej Brytanii|premier]], [[Ministrowie obrony Wielkiej Brytanii|minister obrony]], [[Przewodniczący Izby Gmin]]: Winston Churchill

* [[ministrowieMinistrowie spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii|minister spraw zagranicznych]]: [[Edward Wood (1. hrabia Halifaxu)|Edward Wood, 3. wicehrabia Halifax]]

* [[ministrowieMinistrowie bez teki (Wielka Brytania)|minister bez teki]]: [[Arthur Greenwood]]

* [[premierzyPremierzy Wielkiej Brytanii|premier]], [[ministrowieMinistrowie obrony Wielkiej Brytanii|minister obrony]]: Winston Churchill

* [[ministrowieMinistrowie spraw wewnętrznych Wielkiej Brytanii|minister spraw wewnętrznych]]: [[Donald Somervell]]

* [[ministrowieMinistrowie spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii|minister spraw zagranicznych]], [[Przewodniczący Izby Gmin]]: [[Anthony Eden]]

* [[ministrowieMinistrowie rolnictwa Wielkiej Brytanii|minister rolnictwa]]: [[Robert Hudson]]

* [[ministrowieMinistrowie pracy Wielkiej Brytanii|minister pracy]]: [[Rab Butler]]