Alicja Bombicka, była córką Zofii i Romana Maciejewskich z Baborowa. Ojciec, Roman Maciejewski (rodzina Maciejowskich zmieniła nazwisko po [[powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]], by chronić się przed represjami zaborców), był w 1939 r. ostatnim kierownikiem szkoły wiejskiej w [[Baborowo|Baborowie]] k. Szamotuł. Był miłośnikiem ochrony przyrody, do jego pasji należało pszczelarstwo. Zofia popularyzowała czytelnictwo. Gdy szkołę zajęło dowództwo jednostki wermachtu, Maciejewscy zostali wykwaterowani do [[Śmiłów (województwo wielkopolskie)|Śmiłowa]], w pobliżu Szamotuł. Tam mieszkali do śmierci Romana. Wśród miejscowej ludności zapamiętano go jako zasłużonego nauczyciela-emeryta z Baborowa, pszczelarza, pasjonata-przyrodnika i miłośnika ochrony ginących gatunków flory w okresie pojałtańskiej Polski Ludowej, szanowanego „Przodownika Ochrony Przyrody”. Alicja była absolwentką Państwowej Szkoły Ogrodnictwa w Poznaniu. Nauczycielem z ponad 40-letnim stażem pracy, specjalistą pracy z młodzieżą „specjalnej troski” z niepełnosprawnością intelektualną. Pracowała z młodzieżą o obniżonym poziomie rozwoju intelektualnego, któremu towarzyszy deficyt w zakresie zachowań adaptacyjnych. W latach 1940-1945 była, wraz z mężem Leonardem, organizatorem i nauczycielem [[Tajne kompletynauczanie|tajnych kompletów]] na poziomie szkoły średniej w [[Żeliszew Podkościelny|Żeliszewie Podkościelnym]]<ref name="prez">[http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WMP20100270289/O/M20100289.pdf Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 września 2009 roku o nadaniu odznaczeń], poz. 30[http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WMP20100270289/O/M20100289.pdf (http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WMP20100270289/O/M20100289.pdf)]</ref>. W roku 1945 wraz z mężem powróciła do [[Wolsztyn]]a. Mąż powrócił na stanowisko inspektora szkolnego, a Alicja objęła stanowisko dyrektora Żeńskiej Szkoły Rolniczej w Wolsztynie. Gdy w 1948 roku mąż odmówił wstąpienia do [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]] i został z dniem 1 kwietnia 1949 roku przeniesiony do Poznania na stanowisko szeregowego wizytatora w kuratorium oświaty w Poznaniu (z dniem 3 czerwca Minister Oświaty mianował go radcą w tymże kuratorium), Alicja związała się na stałe ze [[szkołapedagogika specjalna|szkolnictwem specjalnym]] w Poznaniu. Była inicjatorem upamiętnienia [[Dzieci Czerwca 1956]] w Poznaniu pomniczkiem przy ul. Młyńskiej 3. W roku 1962 Alicja wraz z mężem, ówczesnym kierownikiem zarządu inwestycji szkolnych, doprowadziła do zbudowania nowoczesnej szkoły zawodowej w Poznaniu dla dzieci z [[niepełnosprawność intelektualna|niepełnosprawnością intelektualną]]<ref>Wg informacji zawartej w kronice szkoły: „A stało się to pośrednio za przyczyną nauczycielki tej szkoły kol. Alicji Bombickiej, której mąż był dyrektorem Zarządu Inwestycji Szkolnych w Poznaniu. Dyrektor Leonard Bombicki po zapoznaniu się z trudnościami, zlecił przygotowanie dokumentacji wstępnej i dopiero w fazie projektowania przekazał inwestycję miastu. Bez cichej i dużej pomocy kol. Alicji Bombickiej i Jej męża nie wiadomo jak potoczyłyby się losy budowy naszej szkoły. Szkołę oddano młodzieży dokładnie 22 września 1962 r. piękną i okazałą. Szkoła w nowym budynku przy ul. Za Cytadelą/ Żniwna otrzymała imię Janusza Korczaka”. Patrz, Historia Szkoły, 60-lecie: <nowiki>[https://www.zsz2.poznan.pl/o-nas/historia-szkoly-60-lecie-szkoly.html</nowiki>; Historia Szkoły, 60-lecie]</ref>. Pośmiertnie odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski<ref name="prez"/>.
